‘Mama ik mis je’ van Cathy Glass

Cathy is naast alleenstaande moeder met twee kinderen ook pleegmoeder. Haar pleegkinderen blijven soms kort, soms lang, ze heeft er inmiddels meer dan honderd opgevangen.  Vandaag zal Alice komen, een vierjarig meisje dat al een tijdlang bij haar grootouders woont omdat haar moeder drugsverslaafd is en haar vader uit beeld.  Jeugdzorg vindt de grootouders echter te oud en in afwachting van een plaatsing bij haar vader en zijn nieuwe relatie, komt Alice zolang bij Cathy in huis. Tenminste, dat is de bedoeling maar Alice is verdwenen, niemand weet waar ze is.

Ontvoering

Haar moeder heeft haar ontvoerd,  het duurt een tijd voordat Alice en haar moeder gevonden worden.  Cathy is vreselijk ongerust en is dolblij als Alice eindelijk arriveert.  Al snel weet de kleine Alice ieders hart te stelen,  vol liefde praat ze over haar moeder, ze is dol op haar en ze denkt verlangend terug aan de tijd bij haar grootouders, ook daar was ze heel gelukkig. De toekomst bij haar vader boezemt Alice angst in,  Cathy is dan ook zeer bezorgd over de gevolgen die de plaatsing bij haar vader tot gevolg kan hebben.  Samen met de grootouders van Alice bindt ze de strijd aan met Jeugdzorg om het onzalige plan Alice naar haar vader te sturen van de baan te krijgen. Zullen ze er in slagen een gelukkig thuis voor Alice te vinden? Cathy moet al haar vaardigheden als pleegouder  inschakelen om alle betrokkenen op één lijn te krijgen: het welzijn en geluk van Alice, want daar gaat het om!

Pleegouder

Cathy Glass is in werkelijkheid ook pleegouder, ze schrijft onder pseudoniem om de anonimiteit van haar pleegkinderen te waarborgen.  Glass geeft trainingen voor aanstaande pleegouders en is betrokken bij de regelgeving van pleegzorg in Groot Brittannië.  ‘Mama ik mis je’ is haar derde in het Nederlands vertaalde roman.  Glass schrijft op een innemende en nuchtere manier over de heftige gebeurtenissen rondom de pleegzorg voor Alice. Je proeft in alles een ervaringsdeskundige die dit waar gebeurde verhaal met zorg vertelt. 

‘De ondergrondse spoorweg’ van Colson Whitehead

De jonge slavin Cora is opgegroeid op een plantage in Georgia. Haar grootmoeder is geroofd in Afrika,  haar moeder Mabel is weggelopen van de katoenplantage van de familie Randall. Cora moet voor zichzelf zorgen en omdat ze al jong opstandig is wordt ze in de Keet geplaatst, de plek voor geesteszieke of doorgedraaide slaven.  Cora kan prima voor zichzelf opkomen maar ook zij ontkomt niet aan de gesel van de opzichter. Op een dag vraagt Caesar of zij met hem wil vluchten. Caesar was ooit een vrije zwarte maar is door slavenjagers gepakt en aan de Randalls verkocht. Hij weet wat vrijheid is en weet Cora over te halen samen weg te lopen.  Op de hielen gezeten door  slavenjager Ridgeway, de man heeft haar moeder Mabel nooit kunnen vinden en projecteert al zijn wraak en haat op Cora,  begint een bizarre reis met de ondergrondse spoorweg.   

Racisme

De ondergrondse spoorweg is een keten van mensen die ontsnapte slaven vanuit de zuidelijke staten van de VS naar het noorden hielpen vluchten.  De helpers die gepakt werden  konden  erop rekenen gelyncht te worden of in de vlammenzee van het eigen huis om te komen.  De opgepakte slaven werden door de slavenjagers naar hun eigenaren teruggebracht, de slavenjagers incasseerden de beloning, de slaaf werd gruwelijk gestraft.  Het was dus een groot risico zowel weg te lopen als de weglopers te helpen. Whiteheads roman is niet een feitelijk relaas over de ondergrondse spoorweg, de spoorweg staat symbool voor de zwarte geschiedenis van het racisme in de VS.  Maar de gruwelijkheden, het geweld, het alledaags racisme [ toen en nu],  het superioriteitsgevoel van de blanken en het minachten van andermans leven, daaraan is niets verzonnen en voor een deel nog steeds maar al te waar.

Pullitzerprijs

Whitehead schrijft in een zakelijke wat afstandelijke stijl waardoor de feitelijkheden nog harder binnenkomen.  Niet een boek om in één ruk uit te lezen, zo nu en dan wat afstand nemen om de gebeurtenissen nog eens te overdenken en een plaats te geven, maken  ‘De ondergrondse spoorweg’  tot een onvergetelijk boek. De roman was boek van de maand in de Oprah Winfrey Bookclub en heeft de National Book Award en de prestigieuze Pullitzerprijs voor literatuur gewonnen.  

‘Het meisje uit Brooklyn’ van Guillaume Musso

Raphael Barthélémy is een succesvol schrijver van detectives.  Hij staat op het punt te trouwen met Anna, een jonge arts die hij zes maanden geleden heeft ontmoet toen hij zich met zijn zoontje Theo meldde bij de eerste hulp van een Parijs’ ziekenhuis.  Raphael en Anna zijn naar een romantische plek in Antibes vertrokken waar het huwelijk over een paar dagen plaats zal vinden. Omdat zijn eerste huwelijk smadelijk gestrand is, wil Raphael zo graag openheid van zaken met zijn nieuwe bruid, geen geheimen. Anna is altijd zo terughoudend over haar verleden,  de angst voor een nieuw fiasco slaat Raphael om het hart.  Hij prest Anna iets over haar zelf te vertellen, uiteindelijk laat ze hem een foto zien. De schok van die aanblik is zo groot dat Raphael wegvlucht.  Als hij later die avond terugkomt is Anna vertrokken, geen spoor meer van haar te bekennen.

Buurman

Terug in Parijs bespreekt Raphael het voorval met zijn buurman Marc Caradec. Marc is oud-politieman, heeft aan zeer geheime en gewelddadige operaties gewerkt  maar is na een schietincident met vervroegd pensioen gegaan.  Samen gaan zij op zoek naar Anna en komen al zoekende op het spoor van een gruwelijke misdaad die tien jaar daarvoor heeft plaats gevonden.  Zal Raphael  Anna ooit nog zien. Kan hij begrijpen wat haar overkomen is? Of betekent het verleden het definitieve einde van hun relatie?

Populair

Guillaume Musso [1974] is één van de meest populaire schrijvers in Frankrijk van dit moment.  Na zijn middelbare schooltijd heeft hij een tijd in de VS gewoond en gewerkt. Veel van zijn romans hebben dan ook een Amerikaanse connectie. Musso’s boeken zijn in meer dan zesendertig landen uitgekomen, er zijn inmiddels twintig miljoen exemplaren over de toonbank gegaan. 

‘Beschadigd’ van Felix Francis

Detective Jeff Hinkley werkt voor de BHA, de British Horseracing Authority, een geweldige baan waarbij hij undercover onderzoek doet naar misstanden in de paardenracerij in Groot Brittannië. Dankzij zijn fenomenale geheugen voor gezichten en zijn kennis van zowel de feiten als van de roddels in het circuit, weet hij van elke jockey, trainer, bookmaker, eigenaar en zelfs van alle leden van de Raad van Bestuur van de BHA de nodige zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.  Zo doet hij nu onderzoek naar een dubieuze trainer.  De man had al eens een schorsing aan de broek en heeft de afgelopen winter zijn paarden doping gegeven en is nu voor acht jaar verbannen van de renbanen.  Tijdens een achtervolging van de verdachte trainer is Hinkley plotseling getuige van een bizarre moord.  

Doping en chantage

De moord lijkt de intro op steeds meer dopinggevallen, races worden op bizarre wijze gesaboteerd, chantage van het hoogste niveau brengt de BHA vreselijk in de problemen.  Als de media zich dan ook nog beginnen te roeren is het bestuur ten einde raad en  wordt Hinkley als een undercover in het kwadraat ingezet om de dader op te sporen.  Op eigen kracht  en zonder de politie in te schakelen lijkt het schier onmogelijk de geraffineerde chanteur te pakken te krijgen. Inventief en vasthoudend begint Hinkley aan zijn opdracht, lang tast hij in het duister, maar als de wanhopige dader steekjes laat vallen, weet Hinkley dat hij op het goede spoor zit.

Vader en zoon Francis

Felix Francis is de zoon van Dick Francis, auteur van tig detectives die allemaal iets met de paardenwereld te maken hebben.  Felix en Dick publiceerden voor de dood van Dick samen drie detectives, ‘Beschadigd’ is het vierde soloproject van Felix.  Net als in de boeken van Dick heeft Felix Francis een uitgesproken sympathieke held als hoofdpersoon.  De toon van de boeken van Felix is net iets zakelijker, iets meer van deze tijd. Het plot van ‘Beschadigd’ is ronduit origineel, kortom, deze detective laat je op het puntje van je stoel zitten maar weet ook elke keer weer een glimlach tevoorschijn te brengen.