In juni 2000 bij de geboorte
van hun tweede zoon heeft Vissers’ vrouw Bernique vanaf het begin het gevoel
dat er iets niet klopt. Hoe en wat weten ze dan nog niet maar al snel wordt
duidelijk dat Samuel zich niet als een gemiddelde baby ontwikkelt. Hij maakt
geen oogcontact, rolt niet, gaat niet kruipen, zitten of lopen, begint niet te
praten, is niet echt gevoelig voor pijnprikkels. Een lange weg langs artsen en
andere deskundigen volgt tot in 2013 een diagnose komt: Samuel heeft het
Kleefstrasyndroom, een afwijking in het DNA. Simpel gezegd mist hij 1 letter in
zijn DNA alfabet. Maar dat gemis heeft verstrekkende gevolgen, Samuel, inmiddels
zestien, blijft een baby van 15 maanden in het lijf van een puber.
Autist
Het ritme in het gezin
Vissers wordt door Samuel bepaald. Als autist
in hart en nieren wil Samuel het liefst dat elke dag identiek verloopt. Dat trekt een zware wissel op de andere
gezinsleden, hoewel ze allemaal erg veel van Samuel houden, is het voortdurend
naar muziek kijken op de tv of alweer meedoen met het dansje van Kabouter Plop
soms teveel. Maar als het gezin een keer zonder Samuel naar Griekenland op
vakantie gaat, missen zijn twee broers, er is na Samuel nog een zoon geboren,
hem toch wel heel erg. In 2016 komt de epilepsie om de hoek kijken, kort na
elkaar drie hevige aanvallen terwijl vader Willem op dat moment als
verslaggever bij het WK Voetbal in Brazilië is. Het is kantje boord en
benadrukt nog eens het feit dat Samuel die eigenlijk weinig ziek is toch een
kwetsbare gezondheid heeft.
Toverstaf
In wekelijkse columns in de
Volkskrant volgt de lezer dit ongewone gezin dat door de handicaps van zoon
Samuel beperkt is in hun doen en laten. Maar dat is niet hun motto, juist niet,
Willem en zijn vrouw Bernique kijken altijd naar de mogelijkheden en kansen die
er zijn. Ze accepteren dat het leven niet altijd makkelijk is, als ze met een
toverstaf Samuel zouden kunnen veranderen in een gewone jongen zouden ze dat
misschien doen, maar wel na lang aarzelen want Samuel is Samuel. De toon van de
verhalen is liefdevol met veel gevoel voor humor, de columns van Hugo Borst over zijn moeder waren
leidend voor de manier waarop Vissers zijn verhalen wilde vormgeven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten