‘Kwaad bloed’ van Robert Galbraith

Cormoran Strike is op bezoek bij zijn pleegouders, tevens oom en tante in Cornwall. Hij is daar omdat zijn tante Joan ernstig ziek is, mogelijk zelfs terminaal. Samen met zijn zus Lucy staat hij haar bij in de lange reeks van chemokuren en andere behandelingen. Als hij met zijn jeugdvriend een biertje drink in de plaatselijke pub wordt hij benaderd door de veertigjarige Anna. Zij vraagt Strike, nadat ze zich flink moed in gedronken heeft, of  hij nog eens naar de verdwijningszaak van haar moeder wil kijken. 

Verdwijning
Haar moeder Margot is bijna veertig jaar geleden van het ene op het andere moment verdwenen, echt in het niets opgelost. Niets maar dan ook helemaal niets is er van haar teruggevonden. De politie in die tijd schreef haar verdwijning toe aan een seriemoordenaar die het op jonge vrouwen had gemunt. De man is kort na de verdwijning opgepakt en zit een levenslange straf uit. Over Margot heeft nooit iets losgelaten. 

Identiteit
Hoewel Strike in principe geen cold cases doet en überhaupt omkomt in het werk is er toch iets dat hem triggert naar de zaak te kijken. Hij spreekt met Anna af dat hij een jaar zal nemen om, tussen het gewone werk door,  het onderzoek nog eens door te nemen. Samen met zijn zakenpartner Robin Ellacott gaat hij terug in de tijd, spoort betrokkenen op, legt verbanden, verbaast zich over de werkwijze van de inspecteur veertig jaar geleden, graaft dieper en dieper. Het levert  wel antwoorden op maar de identiteit van de dader blijft helaas lang duister. 

Strubbelingen
Galbraith ( pseudoniem van J.K. Rowling, van de Harry Potterboeken) weet in dit vijfde boek over Strike en Robin weer enorm te boeien.  Niet alleen de verhaallijn van de cold case, ook de strubbelingen in de privérelaties van de twee, de verwarrende gevoelens die ze voor elkaar hebben, de ziekte van zijn tante, de ambivalente band die hij met zijn zus heeft, de afkeer van zijn biologische vader, spelen een grote rol. En net als in de voorgaande vier delen, blijkt achteraf dat het helemaal klopt. Al die subtiele aanwijzingen die je als lezer niet opgepikt hebt, leiden tot de zeer verrassende ontknoping.

‘Meisje zonder leugens’ van Michael Robotham

Cyrus Haven is als forensisch psycholoog toegevoegd aan de politie. Hij onderzoekt plaatsen delict maar heeft ondertussen ook contact met een tiener die zeven jaar geleden onder raadselachtige omstandigheden is gevonden.  Het meisje, Evie, is door een hulpagente  in een schuilplaats in een Noord Londens huis ontdekt.  Ze  verschuilde zich daar voor de mensen die naar haar op zoek waren, alleen zij weet wat ze haar hebben misdaan. 

Sacha
Samen met kruimeldief Boland woonde ze in het pand.  Hun relatie was al net zo raadselachtig. Was hij een pedofiel? Waarom ging Boland met haar in dit veel te grote huis wonen? Waar had hij het geld vandaan om een half jaar vooruit te betalen? En wie heeft hem op beestachtige wijze vermoord? Cyrus wil er meer van weten en gaat in eerste instantie op zoek naar de hulpagente die Evie gevonden heeft. Hij vindt Sacha na lang zoeken in een kustplaats in Cornwall waar ze op een heel afgelegen plek woont. Cyrus wacht haar op en weet haar aan de praat te krijgen. Elk detail dat ze vertelt leert hem iets meer over Evie. 

Doorzien
Ondertussen wordt Evie’s verblijf in de jeugdinrichting steeds hachelijker. Dat komt door haar recalcitrante gedrag, ze mag graag de boel op stelten zetten. Bovendien heeft ze de gave om leugens te doorzien. Niet iedereen kan dat op prijs stellen, het maakt haar leven nog ingewikkelder. Ondertussen denkt ze steeds vaker aan wat haar is overkomen. Hoe ze in de handen van een geraffineerde Oom terechtkwam. Het chique maar geheime leven dat ze had. Haar ontsnapping en de gevolgen daarvan. En nu zit ze in die inrichting. Als het goed is, is ze daar veilig. Maar een garantie is er niet. Ze zal haar hele leven op haar hoede moeten zijn. 

Heldenrol
Robotham introduceert met Cyrus Haven een nieuwe speurder, psychologisch onderlegd en zeer vasthoudend. Een lichte heldenrol zoals ook in de boeken van  Dick Francis het geval is. Sympathiek, kundig, alert, samen met Sacha vormt hij een prima duo dat de misdaad wel aan kan. Schil voor schil wordt het drama rond Evie afgepeld, kleine brokjes krijgt de lezer toegespeeld, samen vormen ze een fantastisch plot met een onverwachte finale. Een thriller op zijn allerbest, je moet doorlezen.

‘De 3 bestaat niet: een wandeling’ van Gerbrand Bakker

Sinds Corona in het land is en we ook nog eens in een strenge lockdown zitten wordt er meer dan ooit gewandeld. Iedereen die een frisse neus wil zoekt de bossen, een park of een ander natuurgebied op. Wandelen is heerlijk om te doen, lezen over wandelen is ook erg aantrekkelijk. Aan de hand van een schrijver door een natuurgebied gaan, op een regenachtige dag is het een mooi alternatief voor het fysieke buitenzijn. 

Eifel

Zo neemt Gerbrand Bakker ons mee naar de Eifel. Achter zijn huis daar loopt de wandelroute 1. Een mooie route, alleen ontbreken op veel plekken de markeringen. Waar moet ik afslaan, waar de weg vervolgen, voor de wandelaar is de kans om hier te verdwalen levensgroot. Bakker besluit daarom de route opnieuw van markeringen te voorzien. Maar waar haal je de bordjes en pijlen? Hoe bevestig je ze op respectievelijk bomen, paaltjes, verkeersborden? 

Vager
Er blijken regels te zijn, de Eifelverrein weet er alles van. Zij zijn blij met het aanbod van Bakker. Ze verschaffen hem de schildjes, de lijm moet hij zelf maar zien te krijgen. Spijkeren mag namelijk niet meer, dat zou de bomen teveel belasten. En zo tuigt Bakker aan het werk. Al lopend ontmoet hij zijn buren, ontwijkt hun (soms blaffende en bijtende) honden, baant zich al snoeiend een weg door dichtgegroeide stukken. “Tijdens het wandelen gaan mijn gedachten in een andere stand, wordt alles vager en ongedwongener…… Als je loopt (en tuiniert) ben je eigenlijk even van de wereld”.   

Genieten
Zo lopen we met Gerbrand Bakker over zijn route 1. Genietend van het kalme leven, van zijn vriendschappen, van zijn rustgevende blik op zijn omgeving. Van zijn adagio je te verwonderen over zaken die je niet kent of begrijpt. Zonder gelijk te oordelen. En achteraf eens hartelijk te lachen om de dingen die verkeerd zijn gegaan! 

Terloops
‘De 3 bestaat niet’ is uitgekomen in de reeks Terloops van Uitgeverij Van Oorschot. Inmiddels zijn er nog drie delen verschenen: van Bregje Hofstede ‘Bergje’ ( Dolomieten), Marjolein de Vos, ‘Je keek te ver’ ( Groningen) en Thomas Rosenboom, ‘De grote ronde’ (Amsterdam).

‘Brave honden halen de Zuidpool niet’ van Hans-Olav Thyvold

Tassen is een bovenmaatse schoothond. Zwart met een witte vlek op de neus, die vlek hoort daar niet te zitten. Daarom is hij onverkoopbaar, alle kopers kiezen een andere pup uit het nest waarin hij geboren is.  Zelfs als het volgende nest aan verkoop toe is, blijft hij achter. Tot de Majoor komt. De Majoor ziet de grote pup, vraagt wat er mis met hem is, hoort van de vlek, biedt de halve prijs, cash, en Tassen is van hem. 

De Majoor
Zo komt de hond bij de Majoor en zijn vrouw terecht. Jaren leven ze samen, de Majoor leest zijn oorlogsboeken, zijn vrouw alle andere. Zij is bibliothecaresse geweest en weet daar heel veel van. Nu is het zover dat de Majoor vertrekt. Eerst naar het zieke huis, daarna soms weer thuis, een andere keer midden in de nacht weer naar het zieke huis. Tot op de dag dat de Majoor niet meer terugkomt. Vanaf dan moet Tassen het met de vrouw van de Majoor doen, Mevrouw Thorkildsen. Hij heeft er niet veel vertrouwen in. 

Drakenwater
Tot zijn grote verrassing blijkt Tassen met Mevrouw Thorkildsen te kunnen praten. Ze verstaan elkaar. Het gaat niet goed met haar. Ze drinkt veel te veel drakenwater.  Dat scoren ze samen  in een grot in de stad. Het haalt haar onderuit. En ze vergeet Tassen uit te laten. Soms komt Pup met zijn Teef. Die twee willen Mevrouw Thorkildsen uit haar huis halen. Niet dat het ze lukt. Tassen en zijn mevrouw blijven bij elkaar. 

Zuidpool
Zij begint hem het verhaal van Amundsen te vertellen. De man die met 200 honden naar de Zuidpool trok. Tassen kan zich niet voorstellen hoeveel dat er zijn. Zij knipt er honderd voor hem uit. Samen houden ze zo de moed erin. Genieten van hun wekelijkse uitstapje naar de Bibliotheek. En naar het Café dat erbij hoort. Voor Tassen mag het zo blijven. Maar wie heeft het eeuwige leven? Mevrouw Thorkildsen in elk geval niet. 

Onbekommerd
Een roman geheel uit het perspectief van een hond, er zijn er niet veel. Niet zomaar een hond, nee een filosofisch en humoristisch exemplaar. Verfrissend en onbekommerd becommentarieert hij de wereld om hem heen. Genieten dus van dit buitengewone verhaal.