‘De moordclub (op donderdag) van Richard Osman

Vier bewoners van Coopers Chase, een luxueuze oudeknarrenhof op het platteland van Kent, vormen met elkaar een moordclub. Eens per week komen ze (op donderdag) bij elkaar. Dat is namelijk de enige dag dat ze ongestoord in de recreatieruimte terecht kunnen. Ze krijgen oude dossiers van Penny die vroeger bij de politie werkte. Helaas is Penny nu ernstig ziek en kan ze niet meer mee doen.  Maar Elizabeth, aanvoerder van de club met connecties over het hele land die haar van informatie kunnen voorzien, gaat nog dagelijks naar haar toe om haar bij te praten. 

Nieuwkomer

Penny’s plek wordt ingenomen door nieuwkomer Joyce. Oud-verpleegkundige en met een goede kijk op dodelijke verwondingen en andere medische zaken. Oud vakbondsman Ron, nogal heetgebakerd, en oud psychiater Ibrahim, tikkeltje ijdel maar  verder de rust en kalmte zelve, completeren de club van vier. Als op een dag politieagente Donna naar de knarrenhof komt om over inbraakpreventie te praten, wordt ze al snel door de moordclub gekaapt om heel andere dingen te bespreken. 

Donna

Met de moord op één van de eigenaren van de knarrenhof  begint  voor de moordclub een spannend onderzoek. Agent Donna wordt hun liaison bij de politie, Elizabeth weet het zelfs zo te spelen dat Donna aan de recherche wordt toegevoegd. Zo is informatie uit de eerste hand gegarandeerd. Niet lang na de eerste moord wordt ook de tweede eigenaar, die grootse plannen voor uitbreiding van Coopers Chase had, tijdens een schermutseling voor de ogen van bijna alle bewoners omgebracht. Een dodelijk injectie fentanyl. Wie kan aan dit verdovingsmiddel komen? Wie zit achter beide moorden? Heeft het criminele  verleden van de slachtoffers ermee te maken? De moordclub gaat onvervaard aan de slag, eindelijk een echte zaak waar ze aan kunnen werken, eindelijk laten zien wat in hun mars hebben! 

Onderkoeld
Richard Osman, televisieproducent en presentator van het programma Pointless bij de BBC,  debuteert met ‘De moordclub’ als auteur. Een goed debuut, het is een prima detectiveverhaal, maar vooral is het heel erg Brits en humoristisch. Als presentator houdt hij van een ingehouden grap, zo komt het boek ook over. Bij het lezen moet je dan ook geregeld grinniken om de onderkoelde humor. 

‘De beentjes van Sint-Hildegard’ van Johan Nijenhuis

Jan en Gedda zijn al 35 jaar bij elkaar. Ooit heeft Gedda Jan gered van de ondergang. Na een ongeluk waarbij zijn vrouw en dochtertje omkwamen kwam Jan Gedda tegen. Ze greep hem bij de lurven, regelde alles in zijn leven en zette hem weer op het goede spoor. Maar nu zijn schoonvader is overleden ziet Jan waartoe de verregaande bemoeienis van zijn vrouw en schoonmoeder kunnen leiden: tegen zijn wil wordt zijn schoonvader begraven in plaats van gecremeerd. Want het kerkhof is zo makkelijk dichtbij en dan kan schoonmoeder elke dag even naar het graf toe. Ondanks Jan’s tegensputteren gaat het zo als de vrouwen bedisseld hebben. 

Begeleid wonen

Het opent Jan de ogen. Hij kan niet langer in dit huwelijk dat veel weg heeft van begeleid wonen ( maar daar heb je misschien nog meer vrijheden dan Jan nu ervaart) blijven hangen. Maar scheiden wil Jan ook niet. Gedda heeft hem tenslotte gered, ze houdt veel van hem, daarvan is hij overtuigd. Hoe ontkomt hij aan haar bedilzucht zonder haar voor het hoofd te stoten? 

Alzheimer
Op de kinderboerderij krijgt hij een ingeving: Alzheimer is zijn nooduitgang. Jan veinst dummelig te worden, nog wel iets erger dan dat, van het ene op het andere moment is hij de weg kwijt. Gedda regelt opvang en Jan komt op de gesloten afdeling van een verpleeghuis terecht. Daar komt hij zijn oude makker en studiegenoot Anton tegen. Die trapt niet in zijn leugenachtige dementie. Jan krijgt een week om orde op zaken te stellen. Een week waarin Jan de laatste wens van zijn schoonvader laat uitkomen. Maar is een week lang genoeg om zijn huwelijk te redden? Jan hoopt er het beste van. 

Ondertiteling
De film ‘De beentjes van Sint-Hildegard’ heeft al een groot publiek in de bioscoop getrokken. Dik kans dat u de film al heeft gezien. Toch blijft het de moeite waard nog eens te kijken. De hoofdrolspelers Herman Finkers en Johanna ter Steege, beiden geweldige acteurs.  De bijrollen met daarin een keur aan  bekende Twentenaren als Leonie ter Braak, Erik Dijkstra, Nathalie Baartman, Thea Kroese en Daphne Bunskoek. Ook spelers die in ‘Van jongeleu en oale groond’ en bij ‘Hanna van Hendrik’ voorbijkwamen. Iedereen kent in zijn of haar omgeving wel een Gedda. Het is zo herkenbaar. En voor wie geen Twents spreekt, geen zorgen, er is ondertiteling ( heeft Gedda geregeld!). 

‘Noem haar naam’ van Jorie Horsthuis

Jorie is een halve tweeling. Haar tweelingzusje is tijdens hun geboorte in 1981 levenloos ter wereld gekomen. Tot ze zes is weet Jorie het niet. Op een dag vertelt haar moeder haar in tranen dat ze de helft van een tweeling is. Omdat Jorie ziet hoeveel verdriet haar moeder daarbij heeft brengt ze het gegeven van tweeling zijn in haar jonge jaren nog nauwelijks ter sprake.  Na de tweeling zijn er al snel twee broertjes geboren, het jonge, drukke gezin wordt opgeslorpt door de dagelijkse bezigheden en het verloren zusje raakt ogenschijnlijk op de achtergrond. In haar tienerjaren verdringt Jorie het bijna maar als volwassene kijkt ze er anders tegenaan. ’Ze gaat op zoek naar een zusje dat er nooit is geweest'. 

Pijnlijk
Allereerst gaat ze het gesprek met haar ouders aan. Pijnlijk vindt ze dat. Ze informeert haar inmiddels volwassen broertjes, de één is positiever dan de ander. Ze gaat zich inlezen, heeft gesprekken met deskundigen op het gebied van doodgeboorte en verlies. Ze neemt contact op met het ziekenhuis waar ze geboren zijn (Hengelo), met de gemeente, met het crematorium. Ze spreekt de gynaecoloog en de vroedvrouw en prijst zich gelukkig dat  beiden haar te woord willen staan. Ondertussen spookt nog steeds de angst van vroeger door haar hoofd,  heb ik mijn zusje in de buik vermoord? 

Naam
Haar zoektocht naar wat er gebeurd is in 1981 en in het gezin waar ze opgegroeid is geeft Jorie niet alleen inzicht in haar eigen gevoelens maar gaat het hele gezin aan. Jorie neemt ze mee op haar pad, haar ouders reageren elk heel anders maar lopen wel samen met Jorie op. De zoektocht brengt verdriet, bezorgdheid, boosheid, opluchting en openheid waar in het verleden het stilzwijgen de overhand had. Uiteindelijk wordt de naam genoemd, de naam van haar tweelingzusje waar ze zo weinig van wist maar die steeds eigener wordt.  Het zusje dat, ook al is ze er nooit fysiek geweest, helemaal bij hen hoort. 

Monumentje
Het is een monumentje voor haar tweelingzusje, dit boek waarin Jorie naar haar op zoek gegaan is. Het verhaal ontroert je, houdt je bezig, roept bewondering op. Bewondering voor de wijze waarop Jorie Horsthuis het thema opgepakt heeft, bewondering voor haar doorzettingsvermogen en de stijl waarin ze het gegoten heeft. Journalistiek , soms zakelijk, kritisch op zichzelf, maar bovenal buitengewoon eerlijk over haar gevoelens die haar zoektocht opriep.

‘De kinderen van het klooster’ van Sandrine Destombes

Parzival Benoit, gendarme in Crest, staat nog maar aan het begin van zijn carrière als hij bij een vreemd incident betrokken raakt. Op straat houdt hij een jonge vrouw in een auto aan omdat zij een kind naast zich heeft zitten. Benoit spreekt de chauffeuse vermanend toe, ze moet haar dochter achterin laten zitten. Als het meisje vervolgens zegt dat dit haar moeder niet is en iets begint te brabbelen over 6-6-b, geeft de vrouw vol gas en vliegt ervandoor.  Benoit is stomverbaasd, hij heeft er een unheimisch gevoel bij.  Nog akeliger wordt het als de auto iets verderop uit de bocht vliegt en bij een brug tegen een boom terecht komt. De vrouw is op slag dood, het meisje gaat zwaar gewond naar het ziekenhuis. Van beiden is onbekend wie ze zijn. 

Rivier
Om de zaken nog ingewikkelder te maken wordt drie uur later een lijk in de rivier gevonden. Hier is de identiteit makkelijker vast te stellen, een crimineel die al elf jaar van de radar is. Een speciaal opsporingsteam wordt vanuit Parijs ingevlogen. Benoit, stiekem hopend op een loopbaan bij de recherche, praat zichzelf het team binnen. Zijn kennis van de plaatselijke bevolking kan de mensen uit Parijs tot grote hulp zijn. 

Spelletje
En die kennis is broodnodig. Een plaatselijk klooster, en vooral de geestelijk leidster ervan, speelt een grote rol in de gebeurtenissen die op de twee incidenten volgen. Er worden meer verminkte mannenlichamen gevonden, er is een ontvoering uit het ziekenhuis, er wordt gelekt vanuit het onderzoeksteam.  Wie is nog te vertrouwen, wie speelt er een spelletje met de politie, hoe kan er een einde komen aan de reeks geweldsincidenten? Benoit doet wat hij kan om bij te dragen maar de bizarre ontknoping van dit drama zien hij en zijn collega’s echt niet aankomen. 

Geraffineerd
Een echte Franse policier, die krijgen we niet zo vaak meer onder ogen. Strakke rangen en standen, van de meeste teamleden krijgen we alleen de achternaam te horen, Benoit is de uitzondering. Toch is het niet een ouderwets boek. De technieken en strategieën die de politie toepast zijn uiterst modern, er worden psychologische verhoortactieken gebruikt en geprofileerd. Ondanks de wat zakelijke en afstandelijke verteltrant is het een spannend boek met een geraffineerde ontknoping.

‘Een rooie aan de kant van de weg’ van Anne Tyler

Micah Mortimer leidt een rustig en aangenaam leven. Hij heeft het warme maar chaotische gezin waarin hij opgroeide achter zich gelaten. Zelf houdt hij van rust, reinheid en regelmaat.  Zijn studie heeft hij niet afgemaakt, hij heeft een baantje als conciërge in een appartementengebouw,  met gratis wonen in het souterrain, en heeft een eigen bedrijfje in de ic. Zo nu en dan is er een vriendin, nu is dat Cass. Maar de relatie begint wel wat te haperen. Zijn interesse in haar loopt langzaam terug. 

Zoon
De komst van Brink, zoon van een oud studiegenootje Lorna, zet zijn leven op de kop. De jongen denkt dat Micah zijn vader zou kunnen zijn, Micah weet wel beter. Dat vaderschap is onmogelijk, Lorna was tijdens hun samenzijn nogal preuts, het was er dus nooit van gekomen.  Het verblijf van Brink is echter maar kort, als de jongen weigert zijn moeder te bellen zet Micah hem op straat. 

Vriendin
Maar daarmee is het probleem niet opgelost. Zijn vriendin  Cass is boos op hem, hij geeft een wildvreemde jongen onderdak terwijl zij mogelijk uit huis gezet wordt. Zij vertrekt boos, de relatie is over! De hele familie en Lorna gaan zich vervolgens overal mee bemoeien, het rustige, regelmatige leven is echt voorgoed voorbij.  Hoe krijgt hij weer rust? Is zijn relatie definitief naar de knoppen? Heeft zijn familie gelijk en moet hij wat losser worden? Vragen, vragen, vragen waarop Micah geen antwoord heeft. 

Zielenroerselen
Anne Tyler is werkelijk geniaal in het beschrijven van de zielenroerselen van Micah. Een ritje met de auto levert zoveel gedachten en gedetailleerde waarnemingen op dat het lijkt of je zelf in de auto zit. Die waarnemingen worden kort en krachtig geformuleerd, zoals bijvoorbeeld een opmerking over Lorna: “Dwingende vrouw. Ze dirigeerde hem met haar neus, hield hem in de houdgreep met haar blik”. Het levert een heerlijk boek op, literair en  toegankelijk. Anne Tyler (1941) heeft een aantal prachtige romans op haar naam staan, waarvan ‘Klokkendans’ uit 2018 ook in Boek van de Week besproken is. 

‘Het verbrande huis’ van Bodil de la Parra

Bodil bezoekt, ze is dan zes, in 1970 samen met haar ouders en broertje voor het eerst de familie in Suriname. De familie van haar vader die al vanaf de achttiende eeuw daar woont.  Eerst op de Jodenplantage, later in Paramaribo. Haar vader Pim is er geboren, zijn moeder Mavis is jong overleden maar opa en de tantes Jet, Pop en Gus beheren en bewonen een apotheek met woonhuis in de Zwartenhovenbrugstraat. Opa is een brommerige man, nors en nukkig. De tantes zijn het tegendeel, vriendelijk, hartelijk en altijd in voor een praatje. 

Vrijpostig
Ze blijven twee maanden en leren de familie goed kennen. De ondeugende neefjes met wie ze altijd op zal blijven trekken. De neefjes die zoveel over de familie weten, dingen die Bodil soms nauwelijks kan geloven. De manier waarop mensen met elkaar omgaan, ze kijkt haar ogen uit. In Amsterdam waar ze is opgegroeid heeft ze veel vrijheid gehad. Mocht van alles zeggen, dat komt haar duur te staan als ze die woorden in het bijzijn van de familie herhaalt. “Tante Gus kijkt alsof de Surinamerivier buiten haar oevers is getreden…Meteen naar bed meisje! …Je bent vrijpostig! De rest van de dag zit Bodil op haar kamer. 

Zanderij
De bezoeken blijven zich herhalen, niet jaarlijks maar wel geregeld. Elke keer als ze landt op Zanderij komt het gevoel van thuiskomen boven. De warme familie, ook al worden ze ouder,  blijft hetzelfde. Maar Suriname verandert. Onafhankelijkheid en daarna in 1982 de decembermoorden. Het is voor de la Parra’s niet meer veilig om te gaan, het duurt jaren voordat Bodil weer naar haar familie kan. Ondertussen is haar vader na een tweede relatie en de geboorte van een tweede dochter weer in Suriname gaan wonen. Hij verzorgt opa die oud en warrig is. Bodil kijkt met bewondering hoe zorgvuldig, handig en geduldig haar ooit stoethaspelige vader met hem omgaat. 

Boeiend
‘Het verbrande huis’, je moet echt doorlezen tot het eind om de titel te begrijpen, is een boeiend verhaal over een grote warme Surinaamse familie. Met Bodil kijk je met Nederlandse ogen naar de gebruiken, mores en ongeschreven regels zoals die bij de la Parra’s gelden. De tantes worden je lief, over opa verbaas je je en die neven, die wil elke familie wel hebben!

‘Het zwijgen van Maria Zachea’ van Judith Koelemeijer

Deze maand is het ‘Nederland Leest’, de maand waarin de Bibliotheek een boek cadeau geeft aan haar gebruikers. Het thema dit jaar is ‘Kleine geschiedenis, grote verhalen’ en het cadeauboek is ‘Het zwijgen van Maria Zachea'. 

Broers en zussen
Twaalf broers en zussen verzorgen hun moeder die in 1989 een hersenbloeding heeft gehad, toen geopereerd is en vervolgens naar een verpleeghuis zou gaan. Maar daar steken de kinderen Koelemeijer een stokje voor. Tenminste een aantal. Zij bedisselen dat moeder weer naar huis komt en dat de kinderen de verzorging op zich nemen, hun vader is al jaren geleden overleden. En zo geschiedt het. Er worden roosters gemaakt, iemand neemt deze taak op zich, een tweede beheert de financiën en het logboek is de rode draad. 

Privétijd
Ze hadden echter niet verwacht dat moe, zoals ze hun moeder noemen, nog jaren zou leven. Ze gaat steeds meer achteruit en wilde ze in het begin nog wel eens een zinnetje zeggen, met het verstrijken van de jaren hult ze zich in stilzwijgen. Het wordt een bijzondere tijd voor elk van hen. Privétijd met moeder, iets wat in hun jeugd zelden voor kwam. Vaak gaan de gedachten daarnaar terug. 

Kieskeurig
De drukte van het grote gezin, voor de één een zegen, voor de ander een ramp. Het overlijden van hun oudste broer Jos die in zijn diensttijd omkomt en met militaire eer wordt begraven. Jos en Maarten die als eersten naar het gymnasium mogen. De drie jongere broers die in de zaak, een hoveniersbedrijf, mee moeten werken. De oudste dochters die kieskeurig elke vrijer de deur wijzen. Op zondagmorgen samen koffiedrinken. En de jongsten die alles zoveel anders beleven dan de grotere broers en zussen ( de oudste is van 1934, de jongste wordt in 1953 geboren). 

Tijdsbeeld
Kleindochter Judith heeft de twaalf kinderen Koelemeijer geïnterviewd en uit die gesprekken deze roman geconstrueerd. Een tijdsbeeld van Nederland over meer dan een halve eeuw. In chronologische volgorde komt elk kind aan bod. Niet alleen over zichzelf maar juist ook over de anderen. Op deze manier krijg je als lezer een prachtige inkijk in hun karakters en in hun reflectie op hun jeugd. Inderdaad ‘een kleine geschiedenis maar een groot(s) verhaal’.

‘De verdwenen brieven van Esther Durrant’ van Kayte Nunn

De Australische dertiger Rachel heeft al een afwisselend en reizend leven achter de rug als ze in 2018 op de Scilly-eilanden voor de kust van Engeland aan het werk gaat. Ze is onderwaterwetenschapper en gaat onderzoek doen naar een schelpensoort.  Het is een pittige kennismaking met haar nieuwe werkplek. Was ze hiervoor in de Stille Zuidzee met heerlijke temperaturen, de Scilly-eilanden zijn in het voorjaar nog kil en koud. 

Storm
Op haar eerste verkenningstocht op zee komt ze in een storm terecht en belandt, gewond, op een minuscuul klein eilandje met maar één bewoner. Leah, die daar een teruggetrokken leven leidt, redt Rachel van verdrinking en neemt haar in huis. Blij dat ze onderdak is scharrelt  Rachel rond in het huis en stuit op zes liefdesbrieven, gericht aan E. Durrant in Londen. Gestempeld maar nooit verstuurd. De brieven ontroeren haar. Haar nieuwsgierigheid is gewekt, het is  haar er alles aan gelegen E. Durrant te vinden. 

Esther
Het is 1951 als John zijn jonge vrouw Esther naar de Scilly-eilanden brengt. Zij is in de veronderstelling dat ze op vakantie gaan, hij weet wel beter. Esther heeft een nare periode achter de rug en moet aansterken, zowel fysiek als geestelijk. Ze wordt opgenomen in een opvanghuis met maar een viertal patiënten, zijzelf en drie mannen die elk een oorlogstrauma hebben opgelopen. Een psychiater en een verpleegkundige hebben de leiding, samen met een kokkin verzorgen zij de bewoners. Andere bewoners zijn er niet op het eiland. Esther is ontdaan, ze wil niet blijven, maar er is geen weg terug. Pas als de psychiater zegt dat ze genezen is kan ze haar leven met man en kind weer oppakken. 

Vrede
Twee verschillende verhaallijnen in twee verschillende tijdperken. Het verhaal van Rachel is van deze tijd: wat romantiek, een zoektocht, je plek vinden in een nieuwe omgeving, wereldburger zijn. De verhaallijn van Esther lijkt gedateerd maar is veel aansprekender.  Hoe hou je je staande in een kleine gemeenschap, hoe kun je eerlijk naar jezelf kijken en vooral, hoe sluit je vrede met jezelf. Nunn is in deze verhaallijn op haar best. In het Engels verschenen al een zestal romans van Nunn. Dit is de eerste in het  Nederlands vertaalde titel en het smaakt zeker naar meer.

‘In eigen hand’ van Linda Jansma

Drie jaar geleden was Nicky Benjamins nog een gewaardeerd lid van het team grootschalige opsporing van de Amsterdamse politie. Maar met haar fysieke uithaal naar commissaris Broese ( ze gaf hem een vuisttoot in zijn gezicht) heeft ze zichzelf buitenspel gezet. Ontslag volgde en nu werkt ze als particulier rechercheur. ‘Overspelige echtgenoten begluren’ zoals een buurtgenoot het noemt.  Nicky is dan ook hoogst verbaasd als oud collega Ferry bij haar aanklopt. Hij is op hetzelfde moment als Nicky vanwege corruptie en schenden van het dienstgeheim het korps uitgeschopt. 

In volle vaart
Ferry’s zoon Max is bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Hij is in volle vaart  en zonder te remmen frontaal op een boom gebotst.  Het wordt door de politie als zelfdoding afgedaan. Maar Ferry is er van overtuigd dat het geen ongeluk was. Dat er opzet in het spel was, dat er bewijzen zijn weggemoffeld. Of Nicky er eens naar wil kijken. Nicky gaat op zijn verzoek in maar moet al snel concluderen dat ook zij niets boven water kan krijgen. Zelfs niet als Jack, de rechercheur waarmee ze nog steeds bevriend is, in het dossier gaat neuzen. Geen enkel aanknopingspunt. 

Anoniem
Dat verandert als Nicky anoniem een foto toegeschoven krijgt. Een foto van de dode Max in de verongelukte auto, net nadat het  ongeluk heeft plaats gevonden. Nog voordat de politie er is. Wie heeft die foto gemaakt? En wie is de man die de auto doorzoekt? Hij is duidelijk in beeld. Het zet Nicky op het spoor van een drugsbaron. Maar wat heeft een jongen als Max, twintig jaar oud en met een ongeschreven strafblad met een doorgewinterde misdadiger te maken? En de vrienden van Max, zijn zij er ook bij betrokken?  Nicky weet dat haar tegenstander een nietsontziend persoon is, ze heeft al haar vaardigheden en trucs nodig om deze zaak tot een goed eind te brengen. 

Onbezonnen
‘In eigen hand’ is een spannende thriller, vlot geschreven en met aansprekende karakters: een licht eigengereide hoofdpersoon, nietsontziende misdadigers, corrupte agenten, onbezonnen jongelui en een sfeervol Amsterdam zijn de ideale mix voor deze uitstekende misdaadroman.

‘Het geheim’ van Kathryn Hughes

Mary Roberts is gelukkig. Eindelijk, eindelijk is ze zwanger. Thomas en zij hebben zo vaak tevergeefs geprobeerd zwanger te worden, en nu lijkt het raak te zijn. De dokter heeft het bevestigd. Ze wil het Thomas wel dadelijk vertellen, maar dat gaat niet, hij werkt in een steenkoolmijn en zit diep onder de grond.  Het is 1975, er heerst grote werkeloosheid in Engeland, hij moet blij zijn dat hij werk heeft. Als Mary de volgende nacht om rond drie uur gebeld wordt, weet ze het al. Er is iets mis bij de mijn, Thomas zal nooit meer terugkomen! Ze staat er alleen voor. Gelukkig heeft ze haar pension in Blackpool nog, financieel zal ze het wel redden. 

Uitstapje
Een jaar later, in de hete zomer van 1976, gaat een groep mensen uit de volkswijk van Manchester een dagje naar zee, naar Blackpool.  Ze hebben er een leuke, gezellige dag. Alleen is er aan het eind van de middag, kort voor ze weer naar huis gaan, een klein incident. De 18-karige Petula is ziek geworden, gelukkig zijn er de moeders Daisy en Barbara om haar te helpen. Iets verlaat vertrekt de bus, iedereen is present, maar wat ze niet weten is dat Manchester verder weg is dan ze ooit hadden kunnen bedenken. 

Donor
Beth en Michael zitten in 2016 aan het ziekbed van hun vijfjarige zoon Jake. Hij heeft vanaf zijn geboorte een ernstige nieraandoening. Om de haverklap ligt hij in het ziekenhuis, de werking van zijn nieren gaat zienderogen achteruit. Een donornier zou een uitkomst zijn. Maar met zijn ouders heeft hij geen match en grootouders zijn er niet meer. En dat steekt. Vooral omdat de moeder van Beth nooit aan haar heeft willen vertellen wie haar vader was. Ze heeft dat geheim mee het graf in genomen. Beth en Michael zijn wanhopig. Wie zal hun zoon kunnen redden? Zullen ze ooit achter de identiteit van Beth’s vader komen? Of zijn ze afhankelijk van een toevallige match. 

Vlot geschreven
Kathryn Hughes weet alle stukjes van de puzzel in deze vlot geschreven familieroman  goed te doseren, waarna alles in de laatste hoofdstukken duidelijk wordt. De hoofdpersonen worden mooi geportretteerd en ook de kleinere rollen komen tot hun recht.  Hughes schreef eerder al ‘De sleutel’, dat boek is ook in uw bibliotheek aanwezig. 

‘De kolonieman’ van Angelie Sens

Johannes van den Bosch ( 1780-1844), volksverheffer in de naam van de koning. Dat is de ondertitel van dit kloeke boek over de bedenker en stichter van de Maatschappij van Weldadigheid met kolonies in Drenthe, België en Ommen ( De Ommerschans). Maar Johannes van den Bosch heeft veel meer op zijn conto staan. Vanaf zijn twintigste was hij bij kolonisatie betrokken, in de Oost, in de West en in de Nederlanden.

Indonesische Archipel
Johannes groeit als kind van een welgestelde familie op in Herwijnen. Hij kiest voor een militaire opleiding bij de genie en komt als zodanig in 1799 in Indonesië ( toen Indië) terecht.  Al snel weet hij op te klimmen op de maatschappelijke ladder daar en trouwt in 1804. Na wisselende successen op Java, vertrekt het gezin, er zijn inmiddels een paar kinderen geboren, in 1809 hals over kop naar Nederland. Na een kort onvrijwillig verblijf in Engeland komen ze in 1810 in Nederland aan. Van den Bosch wordt ingezet bij de bestrijding van Napoleon, ook hier wisselende successen, maar in 1815 is de strijd gewonnen. Van de Bosch begint een volgend groot project uit te denken. 

Weldadigheid
In 1818 is het zover, de plannen voor de start van de Maatschappij van Weldadigheid worden uitgevoerd. Van den Bosch heeft met zijn snelle geest en intelligentie een blauwdruk geschreven voor de vorming van een instituut waar mensen die in armoedige omstandigheden leven tot betere mensen verheven kunnen worden. Tot 1827 is hij er intensief mee bezig maar dan wordt hij door Koning Willem I tot commissaris generaal van de West benoemd. Na een reis door deze koloniën stuurt koning Willem I hem gelijk door naar Indonesië, drie jaar is hij daar Gouverneur-generaal om in 1834  uiteindelijk als Minister van Koloniën te worden aangesteld. 

Kolonieman
Johannes van den Bosch was dus echt een kolonieman. Land, kapitaal en arbeid, later nog aangevuld met water, dat waren zijn ingrediënten om een gezonde  kolonie op te bouwen. Of dat nu in Drenthe of in Suriname was. Angelie Sens geeft hem een menselijk gezicht, laat heel veel stemmen horen die hem om zijn stellingname bewonderden of minachtten. Ook veel inzicht in zijn familieleven en de vrienden en vijanden die hij maakte. Alles heel goed gedocumenteerd met een groot notenapparaat en bibliografie. Het boek is genomineerd voor de Libris Geschiedenis Prijs.

‘Dagboek van een verloskundige’ van Marlies Koers

Marlies Koers is midden twintig als ze in een verloskundigenmaatschap in Deventer stapt. Na haar opleiding heeft ze anderhalf jaar invalwerk gedaan, nu is het tijd voor een vaste stek. Het is wel even wennen, ook eindverantwoordelijk zijn voor de hele gang van zaken. Maar het gaat haar goed af. Wel komt ze doodmoe thuis elke dag. Daar is haar partner Martan die haar opvangt en bij wie ze uit kan razen, huilen, lachen, of net wat ze nodig heeft. 

Passie
Marlies heeft passie voor haar werk. Dat proef je in alle verhalen die ze vertelt. Of het nu gaat over een bevalling in een piepklein oververhit kamertje met aanstaande oma en kraamhulp erbij, over de kraamsuites in het ziekenhuis of de keren dat ze op het nippertje het ziekenhuis halen, onder alle omstandigheden weet ze de moed erin te houden.  Het omgaan met al die verschillende ouders, van de advocaat van de zuid-as ( nothing but the best for our child), tot de bevalling in oosterse relaxte wierooksferen, ook daar haalt ze haar plezier en energie uit. Gebroken nachten en onregelmatige werktijden, ze kan ermee omgaan. Maar het verdriet om een geboorte met fatale afloop, dat gaat niet in de koude kleren zitten. Ook dan moet je de ouders tot steun zijn. 

Duidelijk beeld
In al die verhalen geeft ze tussen neus en lippen door heel veel informatie over zwangerschappen en de begeleiding. Vaktermen legt ze uit, procedures worden helder, de samenwerking met de gynaecologen en andere verloskundigen, je krijgt een duidelijk beeld wat je als verloskundige meemaakt. Wie zwanger is kan veel leren van dit boek. Maar misschien is het dan wel iets teveel van het goede.  Wie erover denkt om de opleiding te gaan doen moet dit boek zeker lezen. En wie al kinderen heeft, kan in dit boek heel veel herkennen maar ook veel lezen wat je zelf gelukkig niet hebt meegemaakt! 

Aanstekelijk
Al met al vertelt Koers op aanstekelijke wijze, ook over haar privéleven, waardoor je alleen maar zin hebt om telkens weer nog een verhaal te lezen. Meer informatie over deze enthousiaste verloskundige die ook lezingen geeft en docent is aan een fysiotherapieopleiding is te vinden op www.marlieskoers.nl 

‘Twee fonkelrode sterren in de blinkend witte sneeuw’ van Davide Morosinotto

Het is deze week Kinderboekenweek met als thema ‘En toen…’  en het is oktober, Maand van de Geschiedenis.  Om deze twee zaken te combineren deze week een historische roman voor jongeren. Het thema is ‘Het beleg van Leningrad’ van 1941.  Dat klinkt misschien allemaal niet erg aanlokkelijk, toch is ‘Twee fonkelrode sterren..’ een waanzinnig spannend boek over een gruwelijke episode van de Tweede Wereldoorlog. 

Evacuatie
Als het Duitse leger optrekt naar Leningrad besluit de regering alle kinderen uit de stad te evacueren. Met treinen vol vertrekken ze richting Oeral. De twaalf jaar oude tweeling Nadja en Viktor  moeten ook mee. Hun vader en moeder, beide werkzaam bij de Hermitage, blijven in de stad. Ze krijgen elk schriftjes en potloden mee om een dagboek bij te houden. 

Uit elkaar
Aangekomen op het perron krijgen alle kinderen een stempel, Nadja 76, Viktor 77. Beiden hebben geen idee wat het betekent, maar als ze in moeten stappen blijkt dat ze elk in een andere trein geplaatst zijn. Nadja’s trein vertrekt als eerste, Viktor kort daarna. Viktor die goed oplet, ziet al snel dat ze Nadja’s trein voorbij gaan. Ook al voelt hij paniek, hij probeert zijn verstand erbij te houden.  De hele reis naar Kazan blijft hij alert. Maakt vrienden in de wagon waarin hij zit en hij besluit om hoe dan ook op zoek te gaan naar Nadja. 

Noodlottig
Nadja’s trein komt met horten en stoten niet verder dan 30 kilometer. De trein blijft op een verlaten perron  staan, vanwege de hitte slapen de meesten niet in de trein maar op een veld ernaast. Dat is hun geluk, er breekt brand uit in de trein en zo ontkomen ze aan een noodlottig einde. De overlevenden worden naar een volgende stad gedreven en worden in een kerk opgesloten. Het vijandelijke leger komt steeds dichterbij. Zal Nadja aan de Duitsers kunnen ontkomen? Zal ze haar tweelingbroer ooit terug zien? Zal Leningrad vallen?  En hoe gaat het met haar ouders?

Verbijsterend 
‘Het verbijsterende verhaal van de tweeling Viktor en Nadja’ berust op ware feiten en gebeurtenissen, terwijl het verhaal van de tweeling volkomen fictioneel is. Beklemmend, spannend, een echte pageturner, je moet doorlezen.  Voor alle tieners die van lezen houden, maar ook voor volwassenen een heerlijk boek.

‘Het geheim van Belmonte’ van Antonia Riepp

De Italiaans/ Duitse Simona erft na het overlijden van haar  Italiaanse oma Franca het familiehuis in Italië. De Farinahoeve in Belmonte is nu van haar. Aanvankelijk weet ze niet zo goed wat ze er mee aan wil maar aangezien ze haar baan als tuinarchitect is kwijtgeraakt lijkt het Simona een mooie kans zowel Belmonte als haar familie beter te leren kennen. Ze laat haar verloofde achter in Kempten. Op naar het avontuur, op naar Italië. 

Kennismaking
De kennismaking met het huis is verrassend. Hoewel muf en weinig bewoond de laatste jaren ziet Simona toch allerlei voorwerpen die eerst bij haar grootmoeder in Duitsland in huis waren. Wanneer heeft haar oma die allemaal naar Belmonte gebracht? Nog raadselachtiger is de ontmoeting met een oude dame in het plaatselijke café. Zo gauw de vrouw haar ziet vertrekt ze schielijk, overstuur en boos. Simona begrijpt er niets van. 

Spoorloos
Wat is er aan de hand in het dorp? De volgende dag wordt het wat duidelijker, als de oude dame met nog drie andere vrouwen op bezoek komt, haar grootmoeder Franca is bij die familie opgegroeid. De verhalen komen los.  Over vroeger, over haar overgrootmoeder Teresa die op een dag in 1951 spoorloos verdween en waar niemand meer ooit iets van gehoord of gezien heeft.  Over de man van Teresa, over de oorlog, over ouderwetse normen en waarden die op het Italiaanse platteland golden. 

Geheimen
Maar de grootste verrassing zijn de cassettebandjes die Franca ingesproken heeft en die Simona nu anoniem worden bezorgd. Terwijl Simona het dorp steeds beter leert kennen, veel met haar pleegfamilie optrekt en de hoeve weer tot ontwikkeling brengt, krijgt ze door de cassettebandjes inzicht in het leven van haar grootmoeder. Maar het raadsel van  Teresa wordt niet opgelost.  Zal Simona ooit te weten komen wat er met haar gebeurd is? Geeft het dorp in Belmonte zijn geheimen prijs? Of moet Simona genoegen nemen met het feit dat een deel van haar geschiedenis voor altijd in het duister blijft. 

Warmbloedig
Antonia Riepp brengt in deze familiesaga op spannende wijze het verhaal van Simona en haar Italiaanse afkomst. Levendig en warmbloedig, heel prettig om te lezen maar met de nodige spanning. Thrillerschrijver Riepp heeft met deze familiesaga een mooi uitstapje gemaakt.

‘Mathilde’ van Leïla Slimani

Mathilde, geboren in de Elzas, trouwt in 1946 met de Marokkaanse Amine Belhaj. Hij is met een Marokkaanse divisie in 1940 krijgsgevangen gemaakt en naar een kamp in Beieren gebracht. Hij weet te ontsnappen en komt in 1945 in de Elzas terecht. Daar leren ze elkaar kennen. Mathilde, een kop groter dan Amine, valt als een blok voor hem.  In 1946 vertrekken ze naar Marokko, eerst wonen ze bij zijn moeder in de medina in Meknès. Hoewel Mathilde uit de toon valt en tegenwerking krijgt, is het toch een gezellige drukte waar ze snel aan went. 

Kolonisten
Marokko is dan nog een Frans protectoraat gebied.  Er zijn veel kolonisten. De boerderij, gekocht door Amines vader, die Amine en Mathilde betrekken, ligt te midden van de boerderijen van de kolonisten. Het is een bar bestaan.  De landbouwgrond moet nog ontwikkeld worden, veel inkomsten zijn er niet, de stad ligt op meer dan een uur rijden, ze worden geminacht door de kolonisten, gewantrouwd door de Marokkanen. Al snel wordt er een dochter geboren, Aïcha,  na een paar jaar gevolgd door de komst van zoon Selim.  Als Aïcha naar school kan staat Mathilde erop dat ze naar een Franse zusterschool gaat. Mathilde zelf helpt haar buren en werknemers op medisch gebied. Dankzij een bevriende dokter krijgt ze steeds meer kennis over ziekte en gezondheid. 

Twijfel
De jaren verstrijken, het huwelijk van Mathilde en Amine staat vaak onder druk. Als Mathildes vader overlijdt, gaat ze een maand terug naar de Elzas. Ze twijfelt over haar terugkeer naar Marokko maar gaat wel. Ze legt zich deels neer bij de gewoonten en zeden daar. Maar soms flakkert haar vrijgevochten geest weer op. Is ze rebels, eigenwijs. Het wordt steeds gevaarlijker voor haar en de kinderen. Er is opstand tegen de Franse overheersing, hoe kunnen ze aan de woede van de rebellen ontsnappen? Is haar huwelijk bestand tegen de krachten van buitenaf? Is er nog een toekomst voor haar in het land van de anderen? 

Krachtig
Mathilde is het eerste deel van de trilogie ‘Het land van de anderen’. Slimani bouwt met dit boek een standbeeld voor haar grootouders Mathilde en Amine. Een soms hartverscheurend boek over de hardheid van het leven maar ook over het doorzettingsvermogen van beiden om een beter leven te creëren. De roman is krachtig van taal, inlevend en beeldend. Een prachtige inkijk in een andere cultuur en tijd.

‘Mist’ van Koos Meinderts

 

Jacob Danielsen woont op Eiland. Drie uur varen uit de kust. Met alleen vissers en  schapenhouders. Er zijn dan ook maar twee feestdagen, De dag van het Schaap, en De dag van de ansjovis. En natuurlijk is er het café, want wat is een eiland zonder café? Niets. Jacobs lot is bezegeld, meisje vinden, kinderen krijgen, aan het werk en oud worden. Jacob wil het anders. Zeker nu zijn vader zo ziek is en jong zal overlijden. Hij zelf is een moetje, zo is zijn vader aan de vrouw gekomen. Na hem komen nog een broer en een zus, nu is zijn moeder zwanger van haar laatste kind. 

Maria
Maria Simons komt met maar één doel naar het eiland.  Rust vinden en vergeten. Ze neemt haar intrek bij een eilander, maakt lange wandelingen en vindt zo een bijna onbewoonbaar huis aan de kust. Eenzaam, geen ander huis of andere mensen in de buurt. Precies wat ze wil. Ze laat het huis opknappen en gaat er wonen. Van Meester Adams krijgt ze een pup, gered van slager Onderwater.  Samen met de hond trekt ze erop uit. Dag in dag uit hetzelfde. Alleen af en toe onderbroken door een bezoek van Meester Adams. 

Lucia
Jacob raakt gefascineerd door Maria. Via Meester Adams komt hij bij haar terecht. Maar ondertussen heeft hij ook een vriendin gevonden, Lucia. Lucia is gekker op Jacob dan hij op haar.  Lucia is echt van het eiland, ziet het leven eenvoudig en eendimensionaal. Jacob wil haar niet, wil haar wel. Maar diep in zijn hart wil hij alleen maar de aandacht van Maria. Krijgt hij dat voor elkaar? Blijft hij eilander? Of is het toch de wijde wereld die roept? 

Eilandgevoel
Met Jacob ( ik-vorm) en Maria ( in de derde persoon) wordt het verhaal verteld, becommentarieerd door Oom Willy, de broer van Jacobs vader. Zo zien we gebeurtenissen door verschillende ogen.  Het eilandgevoel, de benepen godvruchtige gemeenschap, de verlangens van Jacob, Meinderts weet het haarfijn te treffen.  In krachtige zinnen laat hij de hoofdpersonen tot leven komen, ze kruipen onder je huid, je zult ze niet snel vergeten.  De omslagtekening en het binnenwerk van de roman is van Annette Fienig, de partner van Koos Meinderts.

‘Dat jullie weten wat oorlog is: het dagboek van verzetsweduwe Pietertje te Rietstap’

Pietertje van der Vinne trouwt in 1938 met haar grote liefde Derk te Rietstap. Ze pionieren op een boerderij aan de Van Royenswijk tussen Bergentheim en Kloosterhaar. Pietertje was afkomstig uit Nieuwelande, Derk groeide op in Halle in de Achterhoek.  Een knappe bruidegom en een ingetogen bruid.  In 1939 is er de mobilisatie, Derk wordt opgeroepen in Amersfoort. Na de inval van de Duitsers in mei 1940 wordt hij krijgsgevangen gemaakt maar mag na een paar dagen toch naar huis. Zijn afkeer van de vijand is groot, hij zal er alles aan doen om het vrije woord te blijven verstrekken.

Verzet

Dat begint met het verspreiden van Vrij Nederland, later sluit hij zich aan bij de groep rond de illegale krant Trouw.  Ondertussen zijn er twee kinderen geboren en is Pietertje zwanger van de derde. Al vanaf het begin van de oorlog is het een komen en gaan op de boerderij aan de Van Royenswijk. Onderduikers, hongerlijders, familie, iedereen kan bij hen terecht. Derk heeft inmiddels de coördinatie van de verzetsgroep Bergentheim.  Het einde van de oorlog nadert als het noodlot toeslaat, Derk wordt januari 1945 opgepakt en naar Kamp Erika in Ommen gebracht.  Van daar vervolgens naar de gevangenis in Almelo, tot hij in maart samen met een groot aantal andere politieke gevangenen bij Varsseveld wordt gefusilleerd.

Dagboek

Vanaf het moment dat Derk opgepakt wordt houdt Pietertje een dagboek bij. Eerst om Derk alles te kunnen vertellen wat er in zijn afwezigheid is gebeurd. In maart twijfelt ze of ze door zal gaan, ze doet het toch, voor de kinderen. Zodat zij hun vader niet zullen vergeten. Ze is heel openhartig, belijdt haar geloof in God, eert haar grote liefde, maar laat vooral ook haar wanhoop zien. Ze mist Derk zo vreselijk, blijft lieve woorden aan hem wijden, ook aan haar kinderen.

Het breekt je hart, dit dagboek van Pietertje te Rietstap. Zo puur, zo echt, een waardig document om de generaties van nu te laten zien wat oorlog echt is.

Bewerking

Het dagboek is bewerkt door de oudste zoon van Pietertje. Ewout van der Horst geeft in de inleiding achtergrondinformatie over de Te Rietstaps en de tijd rond WOII. Er zijn foto’s en voetnoten, een bronvermelding maakt het boek compleet.

‘Toffee’ van Sarah Crossan

Tiener Allison loopt weg bij haar vader. Hij is extreem gewelddadig en manipulerend.  Allison trekt het niet langer. Haar moeder is overleden en de laatste vriendin van vader,  Kelly-Anne heeft de benen genomen.  Heel lang heeft Allison nog gewacht, hij was haar vader! Daar loop je niet zomaar van weg. Maar nu is het genoeg. Ze neemt de bus en reist Kelly-Anne achterna. 

Marla
Als ze in Bude aankomt en naar het adres gaat dat Kelly-Anne haar gegeven heeft blijkt dat die ook daar alweer vertrokken is. Naar Aberdeen. Allison heeft niet genoeg geld om daar naar toe te gaan. In feite is ze gewoon blut. In arren moede overnacht ze in een bouwvallige schuur bij een oud huis. En in dat huis ontdekt ze Marla. Marla is oud, Marla is fragiel, Marla is angstig en Marla is de weg kwijt. Marla ziet in Allison haar vriendin van lang geleden: Toffee. 

Lucy
Allison blijft bij Marla rondhangen. Ze zorgt een beetje voor haar, gaat naar het strand, raakt bevriend met leeftijdgenoot Lucy. Nou ja bevriend, het is meer een zakelijke overeenkomst. Allison maakt Lucy’s huiswerk en krijgt daarvoor betaald. Allison wil niet alleen zijn, maar vrienden worden met iemand dat lukt niet echt. 

Toffee
Met Marla kan ze inmiddels wel overweg. Tenminste het grootste deel van de tijd. Ze doen veel samen, koken samen, vieren Halloween, lachen en hebben pret. Soms slaat de stemming ineens om. Dan is Marla nukkig, herkent Toffee niet. Allison blijft haar dan uit de weg. Het wordt echt ingewikkeld als de thuiszorg over de vloer komt. En Marla’s zoon. Vooral die zoon heeft het niet op zijn moeder.  Hij spreekt haar boos toe en Marla snapt het niet. Frustratie alom.  Allison moet onzichtbaar blijven. Ze mag niet gezien worden want dan is het einde verhaal. Dan heeft ze geen plek meer om te schuilen! Hoe gaat ze dit volhouden? Hoe lang duurt het voor ze tegen de lamp loopt? En dan?   

‘Toffee’ is een bijzonder boek. Korte zinnen, fragmentarisch, poëtisch. Crossan heeft aan een half woord genoeg. Het lijken gedichten, afgewisseld met proza. Soms maar twee zinnen op een bladzijde. En toch is het verhaal helder en klaar. Een prachtig coming-of-age boek, voor jong- en oudvolwassenen!

‘De papegaaien van Moshe’ van Ineke E. Kievit-Broeze

‘Zou hij nog leven, dat joodse jongetje? Jopie heette hij. Dat was zijn schuilnaam’. Die vraag wordt veel gesteld in de familie Broeze. Jopie is twee als hij bij de grootouders van Ineke Kievit komt. Het is midden in WOII, het opnemen van een joods kind in je gezin kan vreselijke gevolgen hebben. Opa Broeze moet er even over nadenken, na een kort gebed weet hij wat hem te doen staat. Jopie, net gebracht door iemand uit Enschede, heeft in Nijverdal een nieuw in thuis.

Familie
De oudste kinderen van het gezin Broeze zijn al het huis uit, een dochter heeft zelf al kinderen. Mochten er moeilijke vragen komen, dan is Jopie er gewoon één van haar. De jongste dochters van Opa Broeze zijn stapelgek met Jopie. Het is dan ook heel erg verdrietig voor de familie als Jopie eind 1945 door familie opgehaald wordt. Hij verdwijnt, lijkt het, voorgoed uit beeld.

 

Israël
Kievit gaat dus op onderzoek uit, geholpen door haar oude buurmeisje Joanne die nu in Israël woont, komt ze Jopie al snel op het spoor. Het contact wordt gelegd, Jopie die nu Moshe heet, belt haar op. Kievit besluit na het gesprek dat ze naar Israël moet om Moshe te bezoeken en naar zijn leven daar te informeren. Ze leert ook de kinderen van Moshe kennen. Met alle verhalen die ze hoort, aangevuld met brieven en informatie van haar familie in Nederland en Canada, besluit ze het verhaal van Moshe en daarmee ook het verhaal van de familie Broeze op te schrijven.

 

Onlosmakelijk
Kievit laat in de haar zo kenmerkende stijl de lezer meeleven met haar speurtocht. Ze documenteert zich uitstekend, plaatst gebeurtenissen in het tijdsgewricht waar ze horen, geeft haar persoonlijke kijk op de zaken, verwondert en verbaast zich.  Zo plaatst ze de verhalen van Moshe en die van haar opa en oma in korte en langere fragmenten naast elkaar en zijn ze van nu af aan onlosmakelijk met elkaar verbonden. Van haar hand verscheen eerder ‘Dezuster van mijn moeder, afscheid van een generatie’ met daarin een hoofdrol voor Dien Bartels (1917-2003) uit Lemele.

‘Glazen vleugels’ van Katrine Engberg

Het is maandag 9 oktober vroeg in de ochtend als een jonge krantenbezorger in de oudste fontein van Kopenhagen een lijk aantreft. De politie wordt gebeld en rechercheur Jeppe Kørner gaat naar de vindplaats. Al snel is hij erachter dat dit niet de plaats delict is, de vrouw moet elders om het leven zijn gebracht. Ook de identiteit van de vrouw is vrij snel gevonden. Maar dader, motief of aanleiding blijven in het duister. Tot er de volgende ochtend weer een lijk aangetroffen wordt. In een andere fontein, maar wel met dezelfde verwondingen. De connectie tussen de twee slachtoffers lijkt een tehuis voor psychisch zieke jongeren, De Vlinder, waar ze beiden hebben gewerkt.   

Relaties

Jeppe heeft het er moeilijk mee. Zijn vaste partner Anette Werner is met zwangerschapsverlof. Samen vormen ze een prima team, nu staat hij er alleen voor. De druk is groot, Kopenhagen leeft in angst om de moorden en zijn chef zit hem achter de broek. Privé is het ook al niet makkelijk. Hij is weg bij zijn vrouw, woont tijdelijk bij zijn moeder die, als was hij een tiener, zijn komen en gaan controleert. En zijn beginnende relatie met collega Sara kent ook wat struikelblokken. Met slapeloze nachten als gevolg. Niet echt bevorderlijk voor de voortgang van het onderzoek. 

Stiekem

Anette is ondertussen wel klaar met haar zwangerschapsverlof. Haar dochtertje is nu een paar maanden oud en Anette wordt gillend gek van de borstvoeding, de vieze luiers en het slaapgebrek. Haar man kan het allemaal prima aan en is jaloersmakend de rust zelve. Anette mist vooral de spanning van het recherchewerk. Via de politietelefoon, die ze voor haar verlof achterover gedrukt heeft, volgt ze de zaak rond de fonteinmoorden. Stiekem zoekt ze naar informatie en vindt een lead waar nog niemand naar gekeken heeft. Op eigen houtje volgt ze deze aanwijzing en graaft zich in de zaak in, het komt haar duur te staan. 

Vijf dagen

Engberg verdeelt deze superspannende thriller over vijf dagen en werkt met een consistente verhaallijn naar de ontknoping toe. Daarbij ook nog twee andere, kleine zaken, oplossend. De hoofdpersonen zijn mensen van vlees en bloed en ook de kleinere karakters  worden uitstekend uitgewerkt. Dit is het tweede boek over Bureau Kopenhagen, het is prima te lezen zonder de voorkennis van het eerste deel, ‘De krokodilvogel’.

‘Kom Atir kom: de legendarische voetreis met een giraffe van Marseille naar Parijs in 1827’ van Agnita de Ranitz

Etienne Geoffroy Saint-Hilaire, directeur van de dierentuin in Parijs en ook nog in het bezit van een rariteitenkabinet, krijgt in 1825 een brief van koning Karel X. De koning heeft een giraffe als geschenk gekregen van de Pasja van Egypte. Het dier zal per boot in Marseille arriveren en Saint- Hilaire moet ervoor zorgen dat het dier in Parijs komt. Het kost Saint-Hilaire de nodige hoofdbrekens voor hij het besluit neemt met de giraffe naar Parijs te lopen.  Na aankomst in Marseille verblijft de giraffe , Zarafa, met haar begeleiders Hassan en Atir in de stallen van de prefect.  Pas in het voorjaar kunnen ze op pad gaan.  Saint-Hilaire is inmiddels ook gearriveerd en maakt kennis met het dier en haar begeleiders. Er moet nog een tolk mee en dan kunnen ze daadwerkelijk vertrekken.

Roem

Hun roem is ze al vooruit gesneld. Het is de eerste giraffe ooit, in Frankrijk, iedereen wil haar zien. De kranten hebben erover geschreven er zijn tekeningen gemaakt, ook van haar begeleiders. Atir vermaakt zich prima tijdens de reis, van de tolk Youssef leert hij de Franse taal en gaandeweg komt hij in gesprek met Saint-Hilaire. Hij heeft een opmerkelijke kennis van de natuur in zijn vaderland Soedan, is slim en ontwikkelt zich snel. De tocht is lang (880 km), vooral Saint-Hilaire heeft het moeilijk. Maar de giraffe en Atir hebben het naar de zin, hun humeur is niet kapot te krijgen. Na 42 dagen komen ze in triomftocht aan in Parijs, de reis is volbracht.

Voorstudie

‘Kom Atir kom’ berust op waargebeurde feiten. De Ranitz heeft veel voorstudie gedaan, ging naar Kenia om giraffen te bestuderen, raadpleegde in Frankrijk archieven, plaatselijke kranten en historische studies. Vervolgens heeft ze de reis van de giraffe zelf afgelegd, maar dan wel per auto. Ze probeerde zoveel mogelijk in dezelfde etablissementen te overnachten die Saint-Hilaire ook aandeed.  In het verhaal van de tocht laat ze zowel Saint-Hilaire als Atir aan het woord. Dat geeft, samen met de kalme verteltrant, een levendig beeld van de tocht en van Frankrijk in die tijd. ‘Kom Atir kom’ is niet een boek dat je in één ruk uit wil lezen maar waarvan het wel erg jammer is dat het uit is.

‘De vrouw van de bankier’ van Cristina Alger

De Vakantiebiebapp neemt ons dit jaar mee naar heel veel landen. Nu we zelf niet op reis kunnen is dat een mooi alternatief. ‘De vrouw van de bankier’ voldoet geheel aan dit criterium, we verblijven met de hoofdpersonen in Frankrijk, de Verenigde Staten,  Zwitserland, Engeland en ook nog heel even in de Dominicaanse Republiek.

Annabel (Zwitserland)

De Amerikaanse Annabel Werner woont met haar man Matthew in Genève. Hij is daar investeringsbankier voor een grote Zwitserse bank. Annabel heeft het er niet echt naar haar zin, ze vindt de omgeving prachtig, gaat graag naar musea maar de entourage van de bank, daar heeft ze niets mee. Te duur,  te opzichtig, te gladjes.  Matthew lijkt het wel naar zijn zin te hebben, hij werkt zich drie slagen in de rondte, is veel weg, en als hij thuis is, is hij uitgeput. Maar hij is dol op haar en laat dat gelukkig veel merken. Haar schrik is dan ook groot als er op een avond agenten aan de deur komen die melden dat Matthew bij een vliegtuigongeluk om het leven is gekomen. Ze wist niet eens dat hij naar het buitenland zou gaan! Hoe heeft dit kunnen gebeuren?  

Marina (VS)

Marina Tourneau is journaliste. Samen met haar verloofde Grant is ze een paar dagen in Parijs als ze een telefoontje van haar mentor en chef Duncan Sander krijgt. Ze moet voor hem een usb-stick met belangrijke informatie over bankgeheimen voor hem meenemen. Tijdens het joggen zal iemand haar aanspreken en de stick overhandigen. Marina sputtert eerst wat tegen maar doet dan toch wat haar gevraagd is.  Ze krijgt de stick en houdt hem dicht bij zich. Zelfs haar verloofde vertelt ze  niets. De volgende ochtend krijgt ze de schrik van haar leven als ze in de krant leest dat Duncan dood is. Om het leven gekomen bij een uit de hand gelopen overval. Ze vliegt onmiddellijk terug naar New York.  Waar moet ze nu met de info naar toe? Hoe kan ze de data toch wereldkundig maken?

Keihard

Auteur Cristina Alger heeft zelf bij de investeringsbank Goldman Sachs gewerkt. Ze schrijft deze spannende romantische thriller dan ook met kennis van zaken.  De keiharde bankwereld, de trucs en manipulatie die ze gebruiken om personeel in het gareel te houden. Natuurlijk is dit boek fictie, toch kan Alger je laten geloven dat wat er in dit met vaart geschreven boek gebeurt, echt zou kunnen bestaan.  Een pageturner, nou ja op de app een echte page swiper.

‘Een vraagteken is een half hart’ van Sofia Lundberg

Zweedse Elin woont in New York en is daar een gevierd fotografe.  De opdrachten rijgen zich aaneen, een heel team staat dagelijks klaar om haar te ondersteunen. Tijd voor man Sam en dochter Alice heeft ze nauwelijks. Dat nemen ze haar best wel kwalijk, Sam vreest dat zijn huwelijk op de klippen loopt. Dochter Alice doet een dansopleiding aan het beroemde Juillard Instituut en woont daar intern. Ook zij is bezorgd over de werklust van haar moeder. Het lijkt of Elin zich achter haar werk verschuilt. Wat kan de reden zijn van die houding.

 

Nu
Alles verandert als er een kaart uit Zweden komt. Elin raakt vertwijfeld, Sam denkt dat alles verloren is en verlaat haar. Alice probeert gewaar te worden wat de kaart voor Elin betekent. Wat haar werkelijke achtergrond is. Alice haalt Elin over haar iets over haar verleden te vertellen, een begin te maken met de verwerking van wat er ook gebeurd mag zijn. Ze haalt Elin ook over samen met haar naar Zweden te gaan en Elins geboortegrond te bezoeken. Zodat Elin een punt kan zetten achter al wat haar onrust brengt en achtervolgt.

 

Toen
Hoewel Elin heel gesloten overkomt, gaat er wel veel om in haar hoofd. De kaart brengt haar jeugd terug. Een jeugd die ze het liefst zou vergeten. Armoede, geweld, miskenning, de jonge, zeer intelligente Elin lijdt eronder maar bevecht het ook. Samen met haar broertjes Erik en Edvin, en haar vriend Fredrik probeert ze er het beste van te maken. Het is echter nooit goed genoeg, haar moeder kan haar niet beschermen, haar vader zit gevangen, bij wie kan ze schuilen als ze het moeilijk heeft?

 

Koud hart
Lundberg vertelt in twee afwisselende verhaallijnen het verhaal van Elin. De schrijnende jeugd, met hier ven daar toch een sprankje hoop en plezier. Haar leven in de schijnwerpers in New York, glamorous met dure kleding, dure sieraden, alles duur maar met een koud hart.  Haar liefde voor haar dochter Alice, die alles voor haar betekent en die haar uiteindelijk zover krijgt dat ze terug durft te gaan naar die moeilijke kindertijd. Alice die alles met jonge en frisse ogen bekijkt. Het is uiteindelijk Alice die het tij weet te keren en Elin haar jeugd teruggeeft.

‘Moord op de moestuin’ van Nicolien Mizee

De Vakantiebieb  is  geopend.  Op deze app kan iedereen e-books lenen, ook als je geen lid bent van de Bibliotheek. Klik hier voor de Vakantiebieb app.  Eén van de titels in de app is dit (ont)spannende boek van Nicolien Mizee: 

Treurig

Judith is nog maar kort met Thijs getrouwd als hij een hartinfarct krijgt. Samen zitten ze maar wat treurig thuis in de stad  als haar zus Cora met man Ab op bezoek komt. Cora ziet de toestand aan en neemt gelijk het heft in handen, ze gaan er met zijn vieren een tijdje tussenuit. Er moet een huisje gehuurd worden, maar niet op een bungalowpark, nee de omgeving moet lommerrijk zijn, een boswachterswoning lijkt wel wat. Ze vinden een geschikte locatie, Cora belt en tot haar grote verbazing treft ze Fiep, een oud klasgenote.  In geen dertig jaar hebben ze elkaar gezien! De afspraak wordt gemaakt, Judith, Cora en hun aanhang trekken een zomerlang in het boswachtershuis bij het landgoed Groenhorst waar Fiep samen met haar zus en moeder woont.

Paradijs

Idyllisch lijkt het daar.  Thijs voelt zich al snel wat beter,  Judith verkent de omgeving.  Op een steenworp afstand liggen moestuinen die als volkstuin in gebruik zijn. Judith laat zich overhalen voor de zomer een tuin te huren.  Ze maakt kennis met de andere tuinders en komt er al snel achter dat er een conflict is tussen hen en Fiep van het landgoed. Een gruwelijke vondst drijft alles op de spits, de lieflijke omgeving verandert in een spookachtig decor waar lang duister blijft of er een misdaad was en wie die dan begaan heeft. Alles leek zo paradijselijk vredig op het landgoed dat Judith zich er geen geweld kan voorstellen.  Toch scharrelt Judith informatie over verdachten en motieven bij elkaar, maar zal ze ooit  de hele waarheid kunnen achterhalen?

Scherp

In korte bondige taal en met veel gevoel voor humor vertelt Mizee het ogenschijnlijk rustig voortkabbelende verhaal waarin de meest wonderlijke types een rol spelen. Dat samen met de scherpe observaties en de koele conclusies  maakt deze detective een lezenswaardige roman voor een groot publiek.

‘Confettiregen’ van Splinter Chabot

“We zitten allemaal in de puberteit. Schoppen tegen zaken aan. Maar jij schopt tegen iets wat in jezelf zit. Pas als je jezelf accepteert kun je vooruit. Tot die tijd worden de wonden alleen maar dieper en dieper.” Dat is wat Wobie ( Splinter Chabot) van zijn schoolvriendin Sylvia te horen krijgt. Zij is één van de grote vriendinnengroep van Wobie waar hij op school mee optrekt. Hen neemt hij wel in vertrouwen over zijn twijfels, zijn angsten, zijn voorzichtige voorkeuren. In tegenstelling tot zijn ouders en broers. Daar sluit hij zich steeds meer af.

Veilige haven
Wobie groeit op in een warm nest. Thuis is een veilige haven waar hij en zijn broers gehoord en gezien worden.  Aan de buitenkant lijken ze op elkaar,  van binnen zijn ze zeer verschillend. En daar is ruimte voor. In hun huis en in hun gezin. Toch voelt Wobie zich anders, apart. Op de middelbare school is Daniël. Mooie donkere krullen, fijn gezicht. Wobie begint steeds meer om hem te geven, wordt stiekem verliefd. Zijn vriendinnen waarschuwen hem, Daniël valt op meisjes. Maar een verliefdheid kun je niet zomaar uitschakelen. 

Cabaret
Wobie is druk, praat veel. Op de basisschool is dat een ramp, hij staat vaak op de gang. Op de middelbare school krijgt dat een vervolg. Tot een vriendin hem introduceert bij het schoolcabaret. Hier kan Wobie zijn ei kwijt. Hij geniet ervan, kan zich helemaal uitleven in de personificatie van een lerares die hij schitterend imiteert. De gymlessen zijn echter een ramp. Hoe kan hij daar onderuit komen? En thuis wordt hij steeds geslotener. Met brieven aan zijn ouders geeft hij kleine brokjes van zijn gevoelens prijs. Het helpt niet, hij voelt zich steeds meer alleen staan. 

Helder
Splinter Chabot  heeft met ‘Confettiregen’ zijn coming of age beschreven. Het volwassen worden terwijl je worstelt met je identiteit. In heldere zinnen en woorden, alsof hij het je persoonlijk hardop vertelt. Zo mooi geschreven dat je als lezer zijn pijn voelt,  de worsteling en uiteindelijk het geluk. Je voelt de warmte van het gezin, de liefde van de ouders en de broers onderling.  Een roman die elke ouder zou moeten lezen. Maar zeker ook voor jonge mensen. Het mag in geen enkele mediatheek ontbreken.

‘Bakhita: van slavernij naar vrijheid’ van Veronique Olmi

‘Geluksvogeltje’ dat betekent de naam die Bakhita als zevenjarige van de slavenhandelaren krijgt. Opgegroeid in een dorp in Darfoer kreeg ze van haar ouders een andere naam. Als Bakhita samen met haar vriendinnetje iets te ver van hun dorp afdwaalt  worden ze  in 1876 door slavenhalers meegenomen.  Een barre tocht begint, door de binnenlanden van Darfoer en door de grote woestijn. Eénmaal weet ze samen met haar vriendinnetje te ontsnappen, hun vrijheid duurt niet lang. En telkens als ze andere slaafgemaakten ziet., hoopt ze dat daar haar grote zus bij is. Ook zij is door de slavenhalers weggeroofd.

Cadeau

Haar tocht langs de rijke slavenhouders eindigt in Khartoem. Daar wordt ze, als ze dertien is, vrijgekocht door de Italiaanse consul. Hij neemt haar, na lang aandringen mee, naar Italië. Ze wordt cadeau gegeven aan een bevriende familie. Bakhita weet niet beter dat ze nog steeds slaafgemaakt is. Maar in Italië kan dat niet. De wet laat geen slavernij toe. De rentmeester van het landgoed waar ze woont ontfermt zich over haar. Leert haar lezen en schrijven en vertelt haar over het christelijke geloof. 

Klooster

Gevaar dreigt als de familie waarbij ze woont haar weer mee terug neemt naar Khartoem. Ze is dodelijk bang dat ze weer aan de slavenhalers zal worden overgeleverd. Gelukkig keert het tij en reist ze nogmaals door het Suezkanaal naar Italië. Daar onttrekt ze zich aan het gezag van de familie bij wie ze woont en treedt in het klooster in. Ze is gelukkig in het klooster, haar levensverhaal wordt als een feuilleton in de kranten verteld. Bakhita wordt een beroemdheid, niet dat ze dat graag wil, maar het gebeurt vanzelf. Op 8 februari 1947 sterft Bakhita, 78 jaar oud. Haar lichaam wordt overgebracht naar een rouwkapel waar twee dagen lang rijen en rijen gelovigen afscheid van haar komen nemen.

Gruwelijkheden

Bakhita is een waar gebeurd verhaal. Véronique Olmi vertelt aan de hand van het feuilleton en andere geschriften ons het levensverhaal van Bakhita. Dat gebeurt in een wat afstandelijke en zakelijke stijl. Daardoor komen de gruwelijkheden die de slaafgemaakten moeten ondergaan zo heftig binnen dat je het boek geregeld even weg moet leggen. Het grijpt je aan en het laat je niet zomaar weer los. Al met al een waardevol boek dat inzicht geeft in het leven van Bakhita, maar je moet wel tegen een stootje kunnen als je aan deze roman begint.

Madre Gioseffa Margherita Fortunata Maria Bakhita ( 1869 - 1947)