‘Het verbrande huis’ van Bodil de la Parra

Bodil bezoekt, ze is dan zes, in 1970 samen met haar ouders en broertje voor het eerst de familie in Suriname. De familie van haar vader die al vanaf de achttiende eeuw daar woont.  Eerst op de Jodenplantage, later in Paramaribo. Haar vader Pim is er geboren, zijn moeder Mavis is jong overleden maar opa en de tantes Jet, Pop en Gus beheren en bewonen een apotheek met woonhuis in de Zwartenhovenbrugstraat. Opa is een brommerige man, nors en nukkig. De tantes zijn het tegendeel, vriendelijk, hartelijk en altijd in voor een praatje. 

Vrijpostig
Ze blijven twee maanden en leren de familie goed kennen. De ondeugende neefjes met wie ze altijd op zal blijven trekken. De neefjes die zoveel over de familie weten, dingen die Bodil soms nauwelijks kan geloven. De manier waarop mensen met elkaar omgaan, ze kijkt haar ogen uit. In Amsterdam waar ze is opgegroeid heeft ze veel vrijheid gehad. Mocht van alles zeggen, dat komt haar duur te staan als ze die woorden in het bijzijn van de familie herhaalt. “Tante Gus kijkt alsof de Surinamerivier buiten haar oevers is getreden…Meteen naar bed meisje! …Je bent vrijpostig! De rest van de dag zit Bodil op haar kamer. 

Zanderij
De bezoeken blijven zich herhalen, niet jaarlijks maar wel geregeld. Elke keer als ze landt op Zanderij komt het gevoel van thuiskomen boven. De warme familie, ook al worden ze ouder,  blijft hetzelfde. Maar Suriname verandert. Onafhankelijkheid en daarna in 1982 de decembermoorden. Het is voor de la Parra’s niet meer veilig om te gaan, het duurt jaren voordat Bodil weer naar haar familie kan. Ondertussen is haar vader na een tweede relatie en de geboorte van een tweede dochter weer in Suriname gaan wonen. Hij verzorgt opa die oud en warrig is. Bodil kijkt met bewondering hoe zorgvuldig, handig en geduldig haar ooit stoethaspelige vader met hem omgaat. 

Boeiend
‘Het verbrande huis’, je moet echt doorlezen tot het eind om de titel te begrijpen, is een boeiend verhaal over een grote warme Surinaamse familie. Met Bodil kijk je met Nederlandse ogen naar de gebruiken, mores en ongeschreven regels zoals die bij de la Parra’s gelden. De tantes worden je lief, over opa verbaas je je en die neven, die wil elke familie wel hebben!

‘Het zwijgen van Maria Zachea’ van Judith Koelemeijer

Deze maand is het ‘Nederland Leest’, de maand waarin de Bibliotheek een boek cadeau geeft aan haar gebruikers. Het thema dit jaar is ‘Kleine geschiedenis, grote verhalen’ en het cadeauboek is ‘Het zwijgen van Maria Zachea'. 

Broers en zussen
Twaalf broers en zussen verzorgen hun moeder die in 1989 een hersenbloeding heeft gehad, toen geopereerd is en vervolgens naar een verpleeghuis zou gaan. Maar daar steken de kinderen Koelemeijer een stokje voor. Tenminste een aantal. Zij bedisselen dat moeder weer naar huis komt en dat de kinderen de verzorging op zich nemen, hun vader is al jaren geleden overleden. En zo geschiedt het. Er worden roosters gemaakt, iemand neemt deze taak op zich, een tweede beheert de financiën en het logboek is de rode draad. 

Privétijd
Ze hadden echter niet verwacht dat moe, zoals ze hun moeder noemen, nog jaren zou leven. Ze gaat steeds meer achteruit en wilde ze in het begin nog wel eens een zinnetje zeggen, met het verstrijken van de jaren hult ze zich in stilzwijgen. Het wordt een bijzondere tijd voor elk van hen. Privétijd met moeder, iets wat in hun jeugd zelden voor kwam. Vaak gaan de gedachten daarnaar terug. 

Kieskeurig
De drukte van het grote gezin, voor de één een zegen, voor de ander een ramp. Het overlijden van hun oudste broer Jos die in zijn diensttijd omkomt en met militaire eer wordt begraven. Jos en Maarten die als eersten naar het gymnasium mogen. De drie jongere broers die in de zaak, een hoveniersbedrijf, mee moeten werken. De oudste dochters die kieskeurig elke vrijer de deur wijzen. Op zondagmorgen samen koffiedrinken. En de jongsten die alles zoveel anders beleven dan de grotere broers en zussen ( de oudste is van 1934, de jongste wordt in 1953 geboren). 

Tijdsbeeld
Kleindochter Judith heeft de twaalf kinderen Koelemeijer geïnterviewd en uit die gesprekken deze roman geconstrueerd. Een tijdsbeeld van Nederland over meer dan een halve eeuw. In chronologische volgorde komt elk kind aan bod. Niet alleen over zichzelf maar juist ook over de anderen. Op deze manier krijg je als lezer een prachtige inkijk in hun karakters en in hun reflectie op hun jeugd. Inderdaad ‘een kleine geschiedenis maar een groot(s) verhaal’.

‘De verdwenen brieven van Esther Durrant’ van Kayte Nunn

De Australische dertiger Rachel heeft al een afwisselend en reizend leven achter de rug als ze in 2018 op de Scilly-eilanden voor de kust van Engeland aan het werk gaat. Ze is onderwaterwetenschapper en gaat onderzoek doen naar een schelpensoort.  Het is een pittige kennismaking met haar nieuwe werkplek. Was ze hiervoor in de Stille Zuidzee met heerlijke temperaturen, de Scilly-eilanden zijn in het voorjaar nog kil en koud. 

Storm
Op haar eerste verkenningstocht op zee komt ze in een storm terecht en belandt, gewond, op een minuscuul klein eilandje met maar één bewoner. Leah, die daar een teruggetrokken leven leidt, redt Rachel van verdrinking en neemt haar in huis. Blij dat ze onderdak is scharrelt  Rachel rond in het huis en stuit op zes liefdesbrieven, gericht aan E. Durrant in Londen. Gestempeld maar nooit verstuurd. De brieven ontroeren haar. Haar nieuwsgierigheid is gewekt, het is  haar er alles aan gelegen E. Durrant te vinden. 

Esther
Het is 1951 als John zijn jonge vrouw Esther naar de Scilly-eilanden brengt. Zij is in de veronderstelling dat ze op vakantie gaan, hij weet wel beter. Esther heeft een nare periode achter de rug en moet aansterken, zowel fysiek als geestelijk. Ze wordt opgenomen in een opvanghuis met maar een viertal patiënten, zijzelf en drie mannen die elk een oorlogstrauma hebben opgelopen. Een psychiater en een verpleegkundige hebben de leiding, samen met een kokkin verzorgen zij de bewoners. Andere bewoners zijn er niet op het eiland. Esther is ontdaan, ze wil niet blijven, maar er is geen weg terug. Pas als de psychiater zegt dat ze genezen is kan ze haar leven met man en kind weer oppakken. 

Vrede
Twee verschillende verhaallijnen in twee verschillende tijdperken. Het verhaal van Rachel is van deze tijd: wat romantiek, een zoektocht, je plek vinden in een nieuwe omgeving, wereldburger zijn. De verhaallijn van Esther lijkt gedateerd maar is veel aansprekender.  Hoe hou je je staande in een kleine gemeenschap, hoe kun je eerlijk naar jezelf kijken en vooral, hoe sluit je vrede met jezelf. Nunn is in deze verhaallijn op haar best. In het Engels verschenen al een zestal romans van Nunn. Dit is de eerste in het  Nederlands vertaalde titel en het smaakt zeker naar meer.

‘In eigen hand’ van Linda Jansma

Drie jaar geleden was Nicky Benjamins nog een gewaardeerd lid van het team grootschalige opsporing van de Amsterdamse politie. Maar met haar fysieke uithaal naar commissaris Broese ( ze gaf hem een vuisttoot in zijn gezicht) heeft ze zichzelf buitenspel gezet. Ontslag volgde en nu werkt ze als particulier rechercheur. ‘Overspelige echtgenoten begluren’ zoals een buurtgenoot het noemt.  Nicky is dan ook hoogst verbaasd als oud collega Ferry bij haar aanklopt. Hij is op hetzelfde moment als Nicky vanwege corruptie en schenden van het dienstgeheim het korps uitgeschopt. 

In volle vaart
Ferry’s zoon Max is bij een auto-ongeluk om het leven gekomen. Hij is in volle vaart  en zonder te remmen frontaal op een boom gebotst.  Het wordt door de politie als zelfdoding afgedaan. Maar Ferry is er van overtuigd dat het geen ongeluk was. Dat er opzet in het spel was, dat er bewijzen zijn weggemoffeld. Of Nicky er eens naar wil kijken. Nicky gaat op zijn verzoek in maar moet al snel concluderen dat ook zij niets boven water kan krijgen. Zelfs niet als Jack, de rechercheur waarmee ze nog steeds bevriend is, in het dossier gaat neuzen. Geen enkel aanknopingspunt. 

Anoniem
Dat verandert als Nicky anoniem een foto toegeschoven krijgt. Een foto van de dode Max in de verongelukte auto, net nadat het  ongeluk heeft plaats gevonden. Nog voordat de politie er is. Wie heeft die foto gemaakt? En wie is de man die de auto doorzoekt? Hij is duidelijk in beeld. Het zet Nicky op het spoor van een drugsbaron. Maar wat heeft een jongen als Max, twintig jaar oud en met een ongeschreven strafblad met een doorgewinterde misdadiger te maken? En de vrienden van Max, zijn zij er ook bij betrokken?  Nicky weet dat haar tegenstander een nietsontziend persoon is, ze heeft al haar vaardigheden en trucs nodig om deze zaak tot een goed eind te brengen. 

Onbezonnen
‘In eigen hand’ is een spannende thriller, vlot geschreven en met aansprekende karakters: een licht eigengereide hoofdpersoon, nietsontziende misdadigers, corrupte agenten, onbezonnen jongelui en een sfeervol Amsterdam zijn de ideale mix voor deze uitstekende misdaadroman.