‘Als ik terugkom’ van Marco Balzano

Daniela woont met haar man Filip en kinderen Angelica en Manuel op het Roemeense platteland. Ze is haar baan kwijtgeraakt, haar man brengt geen geld binnen er rest haar niets anders dan als badante in Italië te gaan werken. Een badante is een meestal inwonende verzorger van oude zieke mensen of de jonge kinderen in een gezin. Veel vrouwen uit hun dorpje zijn al in Italië werkzaam. Als een dief in de nacht vertrekt Daniela, ze laat zelfs geen briefje achter. Haar man Filip is in eerste instantie zo geschokt dat hij weer tot leven komt. Wil de zolder van het huis verbouwen, voor de kinderen zorgen. Het is slechts een bevlieging, als het eerste geld van Daniela binnenkomt zakt hij terug in zijn lethargische staat. Uiteindelijk vertrekt hij om in Rusland vrachtwagenchauffeur te worden. 

Eenzaam
Angelica en Manuel staan er nu alleen voor. Angelica gaat naar het lyceum in de stad, Manuel zal daar ook naartoe gaan. Maar Manuel vereenzaamt. Hij trekt op met vreemde vogels, heeft een hekel aan school, werkt liever bij opa in de moestuin. Hij verwaarloost zijn schoolwerk, heeft de pest aan Angelica, is kwaad op zijn moeder, ook op zijn vader, verandert in een radeloze boze tiener. Als hij op een dag op de brommer van een vriend aan het crossen is gaat het mis. Meer dood dan levend wordt hij op een afgelegen weg gevonden, wordt overgebracht naar het ziekenhuis in de stad. Zijn moeder wordt gebeld en zij keert stante pede terug uit Milaan. 

Onveranderd
Daniela wijkt niet van zijn zijde. Hoe artsen en verpleging ook hun best doen haar naar huis te sturen, het lukt ze niet. Ze blijft aan Manuels bed op de i.c. gekluisterd. Dankzij een arts kan ze ’s nachts in een ongebruikte behandelkamer slapen. Elke dag vertelt ze haar zoon over haar leven in Italië, over haar frustraties, over hoe ze haar kinderen heeft gemist. Elke dag hoopt ze op een teken van leven, een teken dat Manuel weer bij komt. En elke dag eindigt hetzelfde: Manuels toestand is onveranderd. 

Arbeidsmigratie
Bolzano neemt je mee in een onbekende wereld, de wereld van arbeidsmigratie, van uitbuiting maar ook van liefdevolle verbindingen. De karakters zijn prachtig uitgewerkt. Dat maakt het lezen van deze roman een waar genoegen.

 

‘Nu ga ik er eens op uit: wandeldagboeken 1884-1898’ van Jac. P. Thijsse, bezorgd door Marga Coesèl

Vrijwel iedereen van de oudere generaties kent wel werk van Jac. P. Thijsse. Van de Verkadealbums of één van zijn talrijke andere publicaties. Natuurkenner pur sang, voorvechter van natuurbescherming, wandelaar en dagboekschrijver. Maar van de eerste dagboeken was weinig bekend. Marga Coesèl ontsluit ze op schitterende wijze. 

Derde klas
Thijsse, geboren in 1865 als derde zoon in een redelijk welvarend gezin, mag op zijn vijfde naar de lagere school. Lezen en schrijven kan hij dan al. Op de eerste dag wordt hij gelijk bevorderd naar klas twee en aan het eind van diezelfde dag zit hij in de derde klas. Een heel intelligent kind met veel belangstelling voor de natuur. Zowel in zijn geboorteplaats Maastricht als in de latere woonplaatsen Grave en Woerden is hij altijd buiten te vinden. 

Kennis der Natuur
Omdat Jak, zo wordt hij thuis genoemd, zo kien is verhuist het gezin naar Amsterdam. Daar gaat hij naar de middelbare en later naar de kweekschool. Maar geen enkele school onderwijst hem in kennis der natuur. Terwijl hij daar zo gek op is. Hij neemt zich voor daar verandering in te brengen. Een docent raadt hem aan eropuit te trekken en een dagboekje bij te houden. Dat is het begin van zijn leven in dienst van en als voorvechter van de natuur. Is begin twintigste eeuw grondlegger van Natuurmonumenten, redt het Naardermeer van de ondergang als de vuilnisbelt van Amsterdam. 

In de eerste jaren wandelt hij vooral rond Amsterdam waar hij als leerkracht werkt. Hij trekt daarna naar Texel waar hij hoofd der school is. Texel is een waar natuurparadijs. Toch blijft Amsterdam trekken, hij keert er terug en zijn carrière neemt met zijn aanstelling bij Verkade een ware vogelvlucht. 

Bladerboek
Met het prachtige boek van Marga Coesèl worden de eerste wandeldagboeken ontsloten. Het heeft heel wat speurwerk gekost om alle teksten, foto’s en illustraties bij elkaar te vinden. De illustraties bijvoorbeeld komen allemaal uit werken die Thijsse met meerdere illustratoren maakte. Waaronder die van E. Heimans met wie hij de reeks ‘Van vlinders, bloemen en vogels’ uitbracht. Ook maakte hij zelf tekeningetjes, zwart-wit met een eigen signatuur. Een aantal voortreffelijk registers en een literatuurlijst maken dit boek extra toegankelijk. Een prachtig boek voor iedereen die in Thijsse geïnteresseerd is en een heerlijk bladerboek voor wie natuurbehoud nauw aan het hart ligt.

‘Er is er hier maar één de baas!: de ontspoorde macht van Gerard Sanderink

Gerard Sanderink was altijd al een opmerkelijke ondernemer. Wat de buitenwereld van hem zag was dat hij in de jaren tachtig en negentig groot werd in de ICT, graag bijna failliete bedrijven overnam en een eigenzinnig karakter had. Vooral in Twente werd publicitair redelijk veel aandacht aan hem besteed. Dat alles komt in een stroomversnelling als hij in 2018 zijn vriendin Brigitte van Egten aan de kant zet en in zee gaat met Rian van Rijbroek. Zij is een zelfbenoemd cyberexpert, beweert als hacker gewerkt te hebben en schrijft samen met oud-minister Willem Vermeend een boek. 

Fantast
Na een uitzending van Nieuwsuur valt ze door de mand, heel ICT  Nederland weet dat ze een fantast is. Maar Gerard Sanderink blijft onvoorwaardelijk in haar geloven. Dat ze eerder al twee ondernemers ten gronde gericht heeft dringt niet tot hem door. Nu hij met Van Rijbroek is, richt Sanderink zijn pijlen op zijn ex-vriendin Van Egten. Rechtszaak na rechtszaak wordt aangespannen, dwangsommen die de rechter hem oplegt weigert hij te betalen, vonnissen legt hij naast zich neer, niets brengt hem van zijn standpunt dat zijn ex hem heeft bedrogen. 

Grillen
Dat alles kan je nog met een glimlach aanschouwen totdat je bedenkt dat Sanderink de eigenaar is van drie enorm grote bedrijven. Centric heeft overheidsdiensten en De Nederlandse Bank als klant. Klanten met zeer gevoelige informatie. Er werken 3700 mensen. Strukton is een bouwgigant en de grootste in rail-infra. Oranjewoud is een ingenieursbureau met 8000 werknemers. Deze grote bedrijven, samen met nog een aantal kleinere, zijn afhankelijk van de grillen van Sanderink. 

‘Wat nu weer’!
Angelique Kunst werkt op de economieredactie van Dagblad Tubantia. Zij kende Sanderink al van voor 2018, Tubantia had al verscheidene interviews met hem gedaan. Met het begin van de rechtszaken wordt haar nieuwsgierigheid gewekt. Ze duikt dieper en dieper in de zaak Sanderink. Werkt samen met Follow the Money, Financieel Dagblad en Brabants Dagblad. Haalt de onderste steen boven. Met als resultaat dit boek dat leest als een detective. Niet een ‘who dun it’, dat is wel bekend.  Meer van ‘wat nu weer’! En het verhaal is nog lang niet af, er lopen alweer nieuwe rechtszaken, we zullen nog veel over Sanderink horen.  Naast het boek is er ook een podcast, ook zeer de moeite van het beluisteren waard.

‘De regels van drie’ van Marjolijn Hof

Stel je voor, je bent een jongen (Twan), je hebt een tweelingzus (Linde), een moeder (en een vader die je één weekend in de veertien dagen ziet) en een oma. Jullie zijn met zijn allen (behalve je vader) op reis naar IJsland naar de grootvader van je moeder (jouw overgrootvader). Die woont daar in een minuscuul klein huisje aan een fjord. Het is november, jullie mochten zomaar vrij van school, vanwege ernstige familieomstandigheden. 

Afgrond
In november is het koud op IJsland (het is er altijd koud, het heet niet voor niets IJsland) het sneeuwt en het vriest. De reis van het vliegveld in Reykjavik naar het dorp van opa was doodeng. Met een klein vliegtuigje en met een busje langs een afgrond. Je was al bang voor barre tijden, daarom heb je het grote survivalhandboek meegenomen. Met de regels van drie. Drie seconden, drie minuten, drie uur, drie dagen. 

Tehuis
Opi’s huis is klein, zo klein dat er niet eens een douche is. Zo klein dat je bij opi op de kamer moet slapen. Dat je dat doodeng vindt (hij zal maar ….terwijl je daar ligt) maar het moet. Want het gaat niet goed met opi (vinden oma en je moeder). Hij moet mee naar Nederland. Daar kan hij in een tehuis voor oude mensen (vinden zij). Opi denkt er heel anders over. Hij wil op IJsland blijven. In zijn eigen dorp. Niemand vertelt hem wat hij moet doen (of laten). 

Verklappen
Zo komt het dat opi een ontsnappingsplan bedenkt (en Twan moet hem helpen). Hij weet niets beters te bedenken dan opi uit het grote survivalboek voor te lezen (die stukjes die over kou gaan, dat je je voeten bij bevriezing onder de oksels moet steken. Hoe doe je dat???).  Opi luistert geduldig maar heeft wel veel commentaar. En dan ontdekt Linde het plan. Zal opi zijn plan door kunnen zetten? Of gaat Linde alles verklappen? Hoe kan opi de regels van drie toepassen? Of slaat hij alle raad in de wind? 

Eigenwijs
Vorige maand hebben de kinderen in groep 7 en 8 ‘De regels van drie’ gelezen. Mocht u er één tegenkomen (een schoolkind), vraag er eens naar. Of lees het boek zelf.  Geniet van een eigenwijze grootvader, heerlijke kinderen en toch ook van de bemoeizuchtige volwassenen.

‘Altijd Nooit meer’ van Loes den Hollander

Loes den Hollander komt zaterdag 3 december in de Bibliotheek Raalte. Ze gaat daar vertellen over haar schrijverschap en neemt ook het thema van Nederland Leest ‘Oud worden, jong blijven’ onder de loep. Loes den Hollander is bekend van haar spannende thrillers waarvan de meest recente ‘De heks in mij’ nog maar net is verschenen.  Haar uitgever noemt haar niet voor niets ‘thrillerkoningin’. Maar ze heeft ook een zeer ontroerend boek geschreven over de zes maanden nadat haar partner op 20 juni 2021 was overleden: ‘Altijd Nooit meer’. 

Vergetelheid
“Dit verhaal is een afscheid van een bijzondere man en een ode aan onze liefde. Met dit verhaal wil ik hem behoeden voor de vergetelheid. Want hij was er, hij was van betekenis en mag niet vergeten worden”. Zo eindigt de proloog van het boek. Vier jaar lang heeft Loes haar lief bijgestaan na zijn hersenaneurysma in 2017. Hoe hij als een bijna kasplantje het ziekenhuis verliet met de diagnose dat er weinig vooruitgang zou zijn. Hoe ze samen vochten deze diagnose van tafel te krijgen. Want hij ging wel de strijd aan, keek telkens wat hij nog kon, in plaats van te treuren over zijn verlies aan capaciteit. En kwam ver. Hoe ze getroffen werden door de uitval van Loes. En ook daarna weer moed hadden om door te gaan. 

Afblijven
Het gemis is groot en onberekenbaar. Er zijn dagen dat het draaglijk is, vaker wordt ze echter overweldigd door enorm verdriet. Meestal is het op onverwachte momenten dat het haar aanvliegt.  Maar ook “Kom niet aan mijn verdriet, het is van mij, ik koester het zorgvuldig”. Ze is er duidelijk in, als ze er klaar voor is wil ze het delen met anderen. Maar tot dan: afblijven. Na verloop van weken begint ze stappen te maken. Ze begint voorzichtig veranderingen aan te brengen in huis. Zijn muziekkamer wordt eetkamer. De kledingkast komt voorzichtig aan bod. Maar ver weg is hij nooit, haar lief! 

Geschenk
‘Altijd Nooit meer’ is een ontroerend boek. Nuchter geschreven maar met een geweldige zeggingskracht. Troostend en met veel herkenning voor wie het ook overkomt. Lees het en geef het cadeau aan iemand van wie je denkt dat hij of zij het nodig heeft. Een beter geschenk in tijden van rouw is niet denkbaar.  

‘Wie waarlijk leeft’ van Ronald Giphart

Ronald Giphart komt 26 november in de Bibliotheek Ommen vertellen over zijn boeken en zijn schrijverschap. Wie hem alvast iets beter wil leren kennen kan één van zijn vele boeken lezen. Of een artikel dat over hem is verschenen. Dat zegt natuurlijk al het nodige over een schrijver. Maar wie echt iets meer over hem te weten wil komen kan ook het kleine maar fijne ‘Wie waarlijk leeft, portret van mijn moeder’ lezen. 

Tweede Kamer
Wijnie Jabaaij, in 1939 geboren in een middenstandsgezin in Dordrecht, groeit in redelijke welvaart op. Ze doet de kweekschool en staat met veel plezier voor de klas. In de jaren vijftig leert ze Rob Giphart kennen. Hij komt uit een rood nest, toch worden ze al snel een stel. Er wordt getrouwd en na een paar jaar  wordt, na de geboorte van een dood kindje, Ronald geboren. Kort daarop volgt Karin. In een bloemkoolwijk in Dordrecht wordt Wijnie steeds ongelukkiger. Er is niets voorhanden, geen peuterspeelzaal of crèche. Er wordt geprotesteerd en Wijnie pakt het grondig aan. Ze gaat in de politiek. Eerst in de gemeenteraad, later in de Tweede Kamer. 

MS
Wijnie trekt zich het lot van veel achtergestelden in de gemeenschap aan, komt veel in het Caraïbisch gebied, blijft fel in haar uitingen. Eind jaren tachtig gaat haar gezondheid achteruit, er wordt gedacht aan een hersentumor. Maar het is een agressieve vorm van MS, zes jaar heeft ze nog voor ze in 1995 overlijdt. Ook in die jaren blijft ze zich inzetten, voor het feminisme, voor MS-patiënten, voor euthanasie. 

Portret
Ronald Giphart is bijna dertig als zijn moeder overlijdt. De laatste jaren van haar ziekzijn heeft hij haar samen met zijn zus Karin bijgestaan. Wijnie, dan al jaren gescheiden van hun vader Rob, weet zich omringd door veel helpende handen. Buren, vrienden, kennissen, haar huis stond altijd open voor iedereen. Maar het liefst heeft ze toch haar kinderen bij zich. Dit boek is niet alleen een prachtig portret van zijn moeder, het vertelt ook net zoveel over Giphart zelf. 

De middag met Ronald Giphart begint om 14.30 uur, de toegang is gratis maar reserveren is verplicht in verband met de capaciteit. Klik hier om u aan te melden.

‘Franse vlecht’ van Anne Tyler

Het is 2010 als Serena en haar vriendje James haar neef Nicholas op het station van Philadelphia tegenkomen. Tenminste, Serena denkt dat het haar neef is maar zeker weet ze het niet. James is wat doortastender en spreekt Nicholas aan. Het klopt hij is de neef. James verbaast zich over het feit dat Serena haar eigen neef niet herkent. Hij kent zijn familieleden allemaal tot in de zoveelste graad. Serena kan niet goed uitleggen hoe het in haar familie zit. Wel dat ze die nauwelijks kent. Een ‘los zand’ familie. 

Mercy
Via Serena komen we bij haar grootouders terecht, Robin en Mercy. Ouders van twee dochters en een zoon. Als ze allemaal het huis uit zijn begint Mercy weer te schilderen, ze vindt een atelier en langzaam maar zeker trekt ze daarin. Ze gaat niet bij Robin weg, geeft hem de illusie dat alles nog wel goed gaat, maar eigenlijk heeft ze schoon genoeg van het huwelijk. Ze kiest voor zichzelf. 

Dochters en zoon
Hun twee dochters verschillen als dag en nacht. Alice is serieus, bedachtzaam, berekenend. Lily daarentegen een wildebras, onafhankelijk, impulsief. Ze trouwt een motorbiker, raakt zwanger van een ander, zet de motorman genadeloos aan de dijk en gaat met de kantoorman verder. Alice daarentegen heeft een degelijk huwelijk en hoge verwachtingen van haar kinderen. Hun broer David onttrekt zich het liefst aan zijn familie. Zodra hij studeert komt hij vrijwel niet meer thuis, leeft zijn eigen leven. Hij is de vader van de onbekende neef Nicholas. 

Verweven
Zo volgen we hap snap de familie Garrett. Soms met grote sprongen in de tijd, vooruit en achteruit, soms vanuit het gezichtspunt van een kind, dan weer vanuit de beleving van Robin of Mercy. Je leert ze allemaal heel goed kennen, de vier generaties, want het verhaal eindigt met neef Nicholas die in coronatijd samen met zijn zoontje Benny tijdelijk bij zijn ouders David en Greta intrekt. David kijkt terug op zijn leven, weet nog precies het moment waarop hij zijn vader Robin ging verafschuwen. Ziet in zijn kleinzoon Benny gelijkenissen met zijn vader en zussen en beseft dan dat een familie is als een Franse vlecht, verweven tot in het oneindige. 

Anne Tyler blijft waanzinnig goed schrijven, elke roman van haar hand heeft, zonder nadrukkelijk te zijn, zoveel zeggingskracht.  Fenomenaal! 

‘Het eiland’ van Adrian McKinty

Heather Baxter gaat met haar nieuwbakken echtgenoot Tom en zijn tienerkinderen Olivia en Owen op reis naar Australië. Tom is daar gastspreker op een medisch congres. Na hun eerste ontmoeting in Seattle, waar Tom zich fysiotherapeutisch door Heather liet behandelen, spraken ze al snel geregeld af. Toms vrouw was kort daarvoor overleden, het leek op zelfmoord, ze werd met drank op onderaan de trap gevonden. Hun band werd sterker, een gezamenlijke toekomst leek bijna vanzelfsprekend. 

Koala’s
Toch kennen ze elkaar nog niet zo heel goed. Heather is altijd terughoudend over haar jeugd die ze in een afgelegen hippiekamp doorbracht. Leven dicht bij de natuur, zelfredzaam en creatief. Maar nu in Australië is de uitgelezen mogelijkheid elkaar beter te leren kennen. Omdat het congres nogal saai is en de kinderen nog weinig specifiek inheemse dieren zoals koala’s hebben gezien besluiten ze op uitnodiging van twee bewoners spontaan een bezoek aan Dutch Island te brengen. Samen met een Nederlands stel maken ze de korte overtocht naar het eiland. 

Fataal
Daar aangekomen hebben ze drie kwartier de tijd om rond te kijken. Niet langer, want het zou kunnen dat één van de bewoners hen spot en dan zijn ze het haasje. De familie die er woont is niet mals. De moeder, Ma, deelt de lakens uit. Het zou allemaal goed gegaan zijn als ze niet een jonge vrouw op een fiets aangereden hadden. Het blijkt fataal, Heather gaat op zoek naar hulp. Het noodnummer kan ze niet bereiken, ze moet dus naar de enige boerderij op het hele eiland. Zo valt ze in handen van de familie O’Hanlon. Het is inderdaad Ma die de scepter zwaait. Bij voorkeur met een geweer in de hand. Ze duldt geen pottenkijkers en wil wraak voor de dood van de jonge vrouw.   

Niet alleen Heather wordt gepakt, ook Tom, de kinderen en het Nederlandse stel worden de gevangenen van de O’Hanlons. Hoe kunnen ze ontsnappen? Wie is te vertrouwen? Wie zal hen missen en op onderzoek uitgaan? Komen ze er levend uit? 

Adrian McKinty (Ierland, 1968)  heeft een superthriller geschreven, spelend in een exotische maar gruwelijke omgeving, spannend tot de laatste bladzijde, met een ontknoping die je niet aan ziet komen. Een echte pageturner.

‘Mevrouw mijn moeder’ van Yvonne Keuls

November is de maand van ‘Nederland Leest’, de maand waarin de bibliotheken van Nederland de lezers oproepen gezamenlijk één boek te lezen. Thema dit jaar is ‘Oud worden, jong blijven’. Dat thema past perfect bij het centrale boek van dit jaar: ‘Mevrouw mijn moeder’. 

Weeshuis
De moeder van Yvonne Keuls is geboren in wat nu Indonesië is. Dat op zich was al een boek waard. Samen met haar zus is ze al op jonge leeftijd in het weeshuis van de Zusters Ursulinen terechtgekomen.  Maar daar vertrekken ze ook weer, ze trouwt en krijgt vier kinderen waarvan Yvonne de jongste is. Het gezin gaat eind jaren dertig op verlof naar Nederland. De oorlog verhindert ze terug te gaan, haar man overlijdt in die periode, daarna komt het er niet meer van. 

Indisch
Mevrouw mijn moeder blijft Indisch tot in haar botten. Ze weigert in Den Haag naar buiten te gaan, Yvonne is haar verbinding met de buitenwereld. Steeds als Yvonne binnenkomt wordt ze begroet met een ‘Eèènnn???’.  Yvonne tovert elke keer met woorden een wereld voor haar, als ze dan eens buitenkomt klopt er niets van wat ze ziet. Het geeft niet, de wereld van Yvonne, die is echt. 

Verval
Als de ouderdom zijn intrede doet weigert ze daaraan toe te geven. Op haar negentigste begint het verval, uit huis gaan wil ze niet. Er komen dames in huis die op haar passen. Een enkele houdt het langere tijd vol, de meesten zijn binnen een week verdwenen. 

Na een val moet er in een verpleeghuis gerevalideerd worden. Mevrouw mijn moeder weigert daaraan mee te werken. Ze verandert in een zielig vogeltje, huilt heel de dag, eet nauwelijks meer en aan de oefeningen doet ze al helemaal niet mee. Na zes weken moet ze vertrekken. Thuis aangekomen is ze na één dag alweer opgefleurd. Ze drijft haar kinderen geregeld tot wanhoop, soms zou Yvonne haar wel iets aan kunnen doen. 

Humor
Toch is het met veel liefde en humor hoe Keuls haar moeder beschrijft.  Haar spiritualiteit, haar Indische achtergrond, het manipuleren, haar houding naar de kinderen toe. Heel herkenbaar voor al diegenen die zelf de zorg voor hun ouders hebben. Je kent ze door en door, weet hoe ze je kunnen sturen en toch blijf je, net als Keuls, gaan. 

Iedereen kan een exemplaar van ‘Mevrouw mijn moeder’ bij de Bibliotheek ophalen maar haast u want OP=OP.

‘Het kan ook nooit normaal’ van Lieke Hester

Lieke Hester is hoofdagent bij politiebureau Burgwallen in Amsterdam. Veel van wat ze meemaakt schrijft ze in een blog van zich af. Na enig aandringen van haar omgeving is er nu ook een boek verschenen waarin ze over bijzondere voorvallen uit haar carrière van surveillant tot hoofdagent vertelt. Haar taalgebruik is echt Amsterdams, soms heel plat maar altijd recht voor zijn raap. Bij elk hoofdstuk staat in welke functie ze op dat moment werkt. Verder is er in geval van zelfdoding of huiselijk geweld een trigger opgenomen aan het begin van het hoofdstuk. Mocht het de lezer benauwen iets dergelijks te lezen, kan dat hoofdstuk gewoon overgeslagen worden.

Gorigheid
Je krijgt al snel door dat het leven van een agent in Amsterdam nogal hectisch kan zijn. Lieke heeft dat ook het liefst, liever een achtervolging dan een saaie dag. Eens in de zoveel tijd moet ze verplicht een half jaar administratief werk bij de recherche doen. Dat heeft absoluut niet haar voorkeur, toch leert ze daar ook veel. Ook de diensten in het cellencentrum zijn niet altijd leuk. Een zeurende arrestant met kiespijn. Lieke is zo aardig paracetamol voor hem te halen, ze weet hoe naar kiespijn kan zijn. En als dank een bekertje gorigheid over je heen krijgen. 

Pineut
Een scooterrijder achtervolgen, een jonge jongen. Doodsbang voor de politie maar vooral voor zijn vader. Had een bon voor rijden zonder rijbewijs kunnen krijgen, nu is hij echt de pineut. Op de fiets patrouilleren en door een bouwvakker bij een ‘dode’ man geroepen worden. Een dode die toch iets minder dood blijkt te zijn dan gedacht. Toch zijn het niet deze gebeurtenissen die de hoofdmoot van het boek zijn. De slechtnieuwsgesprekken maken indruk, de reanimaties, de slachtoffers van huiselijk geweld, de (bijna) zelfdodingen en niet te vergeten het incident waarbij ze zelf slachtoffer wordt van geweld. 

Foute grappen
Lieke Hester geeft een inkijk in het gevarieerde werk van een politieagent. Beeldend, je krijgt het gevoel echt met haar mee te lopen. Empathisch, voor veel mensen kan ze begrip opbrengen. Niet oordelend, zo probeert ze door het leven te gaan. Dat dat wel eens mislukt is heel begrijpelijk. En de foute grappen, ook dat snap je als lezer. ‘Het kan ook nooit normaal’!! Wie meer van Lieke Hester wil lezen kan terecht op https://liekeschrijft.amsterdam/.

‘De reizigers op perron 5’ van Clare Pooley

Elke ochtend neemt Iona de trein van 08.05 van Hampton naar Waterloo. Elke ochtend gaat hetzelfde. Ze neemt plaats aan een tafel, zet haar hondje Lulu op de plek naast haar, haalt haar tas tevoorschijn en bekijkt haar medereizigers. Vaak zijn het dezelfde figuren, in haar fantasie krijgen ze een leven, maar de werkelijkheid is soms nog veel mooier. Sinds ze niet meer in het theater optreedt is ze tijdschrifttherapeute (Lieve Lita) bij een vrouwenblad. Haar kledingstijl is extravagant, haar kapsel uitbundig, ze valt goed op. Veel mensen vermijden haar en gaan liever ergens anders zitten. Maar als het vol is….. 

Druif
Zo komt Piers, werkt in aandelen in de City, niet geheel vrijwillig naast haar te zitten. Hij verslikt zich in een druif, wordt Spaans benauwd, Iona weet wat haar te doen staat. Ze slaat hem op de rug, tevergeefs, waarna ze opstaat en met luide stem vraagt of er een dokter in de trein zit. Die is er niet maar wel Sanjay, verpleegkundige op de afdeling oncologie van een ziekenhuis. Hij redt Piers’ leven, raakt met Iona en Piers aan de praat. En ook met Emmie die hij al weken op afstand bewondert. Ze vormen een clubje dat geregeld samen reist, later uitgebreid met Martha, middelbare scholiere die op een ochtend Piers onderkotst. 

Advies
Iona voert elke keer het hoogste woord, vertelt over haar vrouw Bea, geeft iedereen gevraagd en ongevraagd advies. De wagon waarin ze zit raakt elke morgen en avond voller en voller. Zoals ze in het begin gemeden werd, is ze nu populair. Maar wat Iona weet en de anderen niet, is dat haar baan op de tocht staat. Op een dag zal het zover zijn, wat kan ze dan nog doen? Hoe moet ze haar dagen doorbrengen? Wie zal zich om haar bekommeren? Ze ziet het somber in. 

Betrokken
Clare Pooley weet van alle karakters in het boek echte persoonlijkheden te maken. Je leeft met Iona, Piers, Sanjay, Emmie en de anderen mee. Ziet hoe ze steeds meer bij elkaar betrokken raken. Het levert een heerlijke roman op, echt feel good in de meest positieve zin van het woord. Pooley debuteerde met ‘Het eerlijkheidsexperiment’ dat wereldwijd een bestseller werd. ‘De reizigers op perron 5’ zal ongetwijfeld dat succes evenaren.

‘Films die nergens draaien’ van Yorick Goldewijk

Het is deze week Kinderboekenweek en daar hoort een Gouden Griffelwinnaar bij voor het beste kinderboek van het jaar. Dit jaar is dat ‘Films die nergens draaien’. Hoofdpersoon is Cato, twaalf jaar en een tikje recalcitrant. Ze woont samen met haar vader, haar moeder is bij haar geboorte overleden. Cato vindt haar vader maar een saaie piet. Er zit geen enkele fut in hem, hij zit maar neerslachtig op de bank. Alle vragen die ze over haar moeder heeft worden afgewimpeld.  Ook is er buurvrouw Cornelia. Die helpt in de huishouding, kookt en bemoeit zich ook met Cato. Cato gruwt van haar. Helemaal als ze de praatjes die rondgaan gehoord heeft. Cornelia zou haar man vermoord hebben. 

Bioscoop
Alles verandert als Cato in contact komt met Mevrouw Kano. Cato ziet in huis een kaartje liggen met de uitnodiging om naar de oude bioscoop te komen. Ze gaat er naartoe en treft er Mevrouw Kano. Die zet Cato dadelijk aan het werk want er zullen binnenkort bezoekers komen. Elke keer maar één per voorstelling. Cato kan haar mooi helpen, vindt Kano. Al snel komt de eerste bezoeker. Cato mag niet bij de voorstelling zijn maar nieuwsgierig als ze is gaat ze toch stiekem kijken. Het rare is dat ze wel de film ziet maar niet Kano en de bezoeker. Ook bij de volgende voorstellingen gaat het zo. 

Konijn
Thuis escaleert de toestand. Cornelia laat Cato’s konijn ontsnappen. Cato houdt zielsveel van hem. Ze wordt zo kwaad op haar vader dat ze haar spullen pakt en naar de bioscoop verhuist. En daar komt ze langzaam maar zeker te weten welke films er draaien. Dat ze daar zelf een rol in speelt. Dat ze misschien antwoorden kan krijgen over haar moeder. Dat Kano niet is wie ze lijkt te zijn. Maar wie is ze dan wel? 

Laagjes
Goldewijk heeft een prachtig boek geschreven, met heel veel laagjes en een verrassend einde. Je kunt het als een spannend boek lezen, wat veel kinderen zullen doen, als volwassene kijk je er toch anders naar. Het is een genot dit boek te lezen, het sprankelt en fonkelt, je kunt het slecht wegleggen. Het is dus niet alleen voor kinderen, het is voor iedereen van 9 tot 99 een heerlijk boek.  

‘De Hollander’ van Mathijs Deen

Drie Duitse wadlopers hebben zich voorgenomen om van Greetsiel naar het eiland Borkum te lopen. Jarenlang hebben ze zich voorbereid. Hun uitrusting staat klaar bij een horecagelegenheid dicht bij de kust. Als het zover is is één van hen in Engeland, hij kan dus niet mee. De andere twee vertrekken toch. 

Verrassing
Voor opperwachtmeester Geeske Dobbenga is het haar laatste patrouille op de RV180. Ze gaat over een maand de marechaussees verlaten. Ze weet wat het betekent zo’n laatste vaart, een rustige route en een verrassing op het eind. Maar de verrassing komt al na een half uur, ze treffen een drenkeling op een zandplaat in de monding van de Eems aan. De vloed komt op, na wat foto’s gemaakte te hebben, wordt het lichaam snel aan boord gebracht en gaat het terug naar Eemshaven.  

Conflict
De identiteit van de verdronkene wordt vastgesteld, het is de Duitser Klaus Smyrna. De Duitse autoriteiten eisen dat de Nederlandse politie het onderzoek aan hen overlaat. Maar dat is aan dovemans oren gericht. De Nederlanders blijven op hun strepen staan. Een internationaal conflict lijkt geboren. De Duitse politie stuurt daarom heimelijk hun rechercheur Liewe Cupido eropuit. Geboren Duister, opgegroeid op Texel, een echte Waddenman die de aard van de bewoners aan beide zijden van de Eems door en door kent. 

Vragen, vragen, vragen
Cupido, door zijn eigengereidheid ‘De Hollander’ genoemd, komt van een familiebezoek op Texel. Hij kan op weg naar huis mooi even langs Eemshaven gaan waar net het lichaam van Smyrna van boord wordt gebracht. Dobbenga ontvangt hem hartelijk maar veel wijzer kan ze hem niet maken. Als op Borkum een verwarde wadloper aankomt, blijkt dat de tochtgenoot van Smyrna te zijn. De man is hopeloos in de war, Cupido ontfermt zich over hem, brengt hem zelfs thuis. Wat is het verband tussen de twee? Waar is de derde wadloper? Wie heeft er baat bij een dode Smyrna? Ging het wel om hem? Vragen, vragen, vragen. Cupido volgt zijn eigen pad en ontdekt de onthutsende waarheid over deze wadlopers. 

Humor
‘De Hollander’ is de eerste Krimi van Mathijs Deen. Hiervoor schreef hij al over de Wadden en publiceerde ook ‘Het Lichtschip’. ‘De Hollander’ is niet alleen een thriller maar heeft ook de onderkoelde humor van de Noorderlingen. Zijn boeken verschijnen zowel in Nederland als in Duitsland.  

‘Supergroen: helden en schurken van het voedselbos’ van Thijs Goverde

Volgende week woensdag begint de Kinderboekenweek 2022. Het thema is ‘Gi-ga-groen!’. ‘Supergroen’ is één van de boeken die speciaal voor de Kinderboekenweek is geschreven. Thijs Goverde is in Nijmegen betrokken bij de totstandkoming van een voedselbos. Zijn ervaring met planten, bomen en dieren die hij daar opdeed heeft hij omgezet in kostelijke verhalen. 

Boosaardig

Neem nou de boterbloem. Dat lieve plantje met van die schattige bloemetjes. Die alle Hollandse weiden zo mooi bespikkelt. Die blijkt vreselijk boosaardig te zijn. Het is een egoïst, denkt alleen aan zichzelf, is giftig voor alles en iedereen, haalt geen stikstof uit de lucht en doodt alle bodemleven. Zelfs het stuifmeel is giftig. Met zijn uitlopers bezet hij zoveel mogelijk grond. Het is ronduit een superschurk. 

Wortels
Maar er zijn ook superhelden in de natuur. Het duizendblad bijvoorbeeld is heel handig om in je voedselbos te hebben. Het verjaagt de slakken, verstikt onkruid, kan wonden genezen en zweefvliegjes zijn er dol op. Bovendien kan je het eten. De paardenbloem is ook zo’n type. Met zijn lange wortels helpt hij andere planten. Hij doorboort dikke lagen grond waar een andere plant geen kans zou maken. Maar nu wel, nu de paardenbloem de weg gebaand heeft. Hoe dom zijn wij om de paardenbloem weg te halen. Het is een held, een echte. 

Biologieboek
Zo worden verschillende planten besproken, de brandnetel, de distel, Jakobskruiskruid, huislook, de linde, riet, zevenblad en wilg passeren de revue. Van de laatste weet Goverde een hut te maken, groot en bloeiend in het voorjaar. Ook de schimmels, fruit, koolstof, stikstof en Co2 komen langs. Vaak verrassend, Goverde dicht de planten menselijke karaktertrekken toe waardoor je de eigenschappen veel beter onthoudt dan wanneer je een biologieboek zou doorspitten. 

Ridderverhaal
Waar kun je dit boek voor gebruiken? Allereerst om cadeau te geven aan een kind of volwassene. Want ook voor de laatste categorie lezers is het een geschikt boek om met een dikke glimlach door te lezen. Als voorleesboek, in de klas, in de opvang of thuis.  Goverde weet iets abstracts als een voedselbos met al zijn helden en schurken tot leven te wekken. Alsof het een spannend ridderverhaal is, een stijl waarbij hij zich helemaal thuis voelt. De illustraties van Saskia Heijmans zijn erg grappig en passen uitstekend bij de tekst.

‘Het Alerdinck mysterie’ van Almar Otten

Nicolaas Daarling heeft zijn goedlopende softwarebedrijf voor miljoenen verkocht en loopt sinds de verkoop enigszins met zijn ziel onder de arm. Hij weet niet zo goed wat hij verder wil. Een weekje wandelen met zijn vader in de Eifel maakt hem ook niets wijzer. Hij had gehoopt van zijn vader iets over hun gezinsverleden te horen. Nicolaas’ moeder vertrok uit hun leven toen hij vier was. Zijn vader voedde hem en zijn zusje op. Ook over de breuk tussen zijn vader en grootvader die naar de VS vertrok, wil zijn vader niet spreken. Al met al verloopt de week in dat opzicht nogal onbevredigend. 

Catharina
Terug in Nederland is het een vriend die hem op een psychotherapeute wijst. Catharina van Dedem. Hij begint met sessies bij haar, zij leidt hem naar de oorsprong van zijn achternaam: het buiten Den Alerdinck bij Laag-Zuthem. Zijn nieuwsgierigheid is gewekt, hij stapt in de auto om hals over kop naar Overijssel af te reizen. Op internet heeft hij al het één en ander gelezen, vooral de conferenties met Amerikaanse en Russische deelnemers trekken zijn aandacht. 

Koude Oorlog
De eerste aanblik van het huis doet hem schrikken, het huis ziet er precies zo uit als het huis waar zijn vader in de verhaaltjes voor het slapengaan over vertelde. Hoe kan het dat zijn vader zoveel van het huis wist. Hij moet er geweest zijn, dat kan niet anders. Toch wil zijn vader er niets over zeggen. Door gesprekken met Wouter Koning, de huidige eigenaar, komt Nicolaas steeds meer over Den Alerdinck en zijn bewoners te weten. Dat Frans Lurvink, eigenaar in de jaren tachtig, aan het eind van de Koude Oorlog Amerikaanse en Russische invloedrijke personen bij elkaar bracht. Dat zijn grootvader daar mogelijk ook bij was. Hoe valt dat alles te rijmen met wat hij tot nu toe te weten is gekomen? Wat is de rol van Catharina? Wat is zijn eigen rol? Wie trekt er aan de touwtjes? Nicolaas puzzelt verder en komt stapje voor stapje achter de bizarre waarheid rond zijn eigen persoon. 

Salland
Otten zet met ‘Het Alerdinck mysterie’ een thriller met internationale allure neer. Intrigerend tot het eind, in een bekende setting: dat van Den Alerdinck, Salland en wijde omgeving.

‘Koloniekind: opgroeien in het gevangenisdorp Veenhuizen’ van Mariët Meester

Mariët is nog maar een baby als haar ouders in 1959 vanuit Den Haag naar Veenhuizen verhuizen. Vader Meester heeft er een baan als schooldirecteur van de Christelijke Lagere School gekregen. Ze gaan wonen in het huis bestemd voor de directeur, aangebouwd aan de school. Haar eerste echte herinnering aan Veenhuizen is dat ze als vijfjarige op haar fietsje voor haar moeder koffiebonen moet halen bij de kruidenier. Onderweg valt ze en een gewa (gestichtswachter) met geweer helpt haar overeind. Hij zegt haar terug naar huis te gaan maar koppig als ze is fietst ze toch door. Een gebroken arm houdt ze eraan over, haar ouders willen het eerst niet geloven, toch is het zo. 

Broertje
Mariët is een kien kind. Ze gaat bij haar vader op school, ziet dan vanuit het klaslokaal wat ze de jaren ervoor vanuit huis zag. Haar moeder die koffie brengt voor de meesters en de juf. Ze klopt op het raam en één van de leerlingen mag de koffie rondbrengen. Heel voorzichtig, er mag niet gemorst worden. Ze krijgt een broertje Wout en later nog één, Frank. Maar dan is ze al elf. Haar ouders passen wel en niet in Veenhuizen. Haar moeder die in de verpleging werkte stort zich in het verenigingsleven in Veenhuizen. Maar in tegenstelling tot de meeste Veenhuizers gaan ze elk jaar naar het buitenland op vakantie. De vakantie is zo heilig dat ze met een zieke Wout vertrekken naar Oostenrijk waar blijkt dat hij meningitis heeft. Ook komt er elk jaar een nieuwe, liefst wat aparte auto. 

Uniek
Veenhuizen is in veel opzichten uniek, oude mensen bijvoorbeeld wonen er niet. Iedereen die geen werkrelatie meer met het gesticht heeft moet verhuizen, ook sommige vriendinnetjes van Mariët. Ook uniek in de manier waarop gevangenen en bewoners met elkaar omgaan. Aan de andere kant is het ook het platteland. Iedereen die in de jaren vijftig, zestig en zeventig op het platteland opgegroeid is zal veel herkennen. De strakke hiërarchie was in een gewoon dorp vast wat losser, maar bestond wel degelijk. De strakke scheiding tussen de verschillende zuilen was niet anders. Meester weet de sfeer van haar jeugd in heldere taal te vangen. Het is een genot en soms een feest van herkenning om deze aansprekende autobiografie te lezen.

‘Waar ben je thuis?’ van Aaltje van Zweden

Met de ondertitel ‘Mijn persoonlijke zoektocht naar een plek voor kwetsbare mensen, toen en nu’ geeft Aaltje van Zweden exact aan waar het in dit boek over gaat. Voor wie de huiselijke situatie van Aaltje niet kent, ze is getrouwd met dirigent Jaap van Zweden, heeft vier kinderen waarvan de derde, Benjamin, autisme heeft en verstandelijk beperkt is. In haar eerste boek ‘Om wie je bent’ beschrijft ze haar zoektocht naar een goede woonplek voor Benjamin en de daarmee verbonden oprichting van het Papagenohuis in Laren. 

Incidenten
Dat is weliswaar allemaal geregeld, maar daarmee houdt de zorg voor Benjamin niet op. Die blijft en elke keer als er een telefoontje of appje komt van het Papagenohuis slaat Aaltje aan. Wat is er nu weer, hoe kan het opgelost worden, hoe kan ze helpen. Het is een modus waar ze niet uit kan komen. Het steekt haar dat Benjamins dossier vol staat met incidenten. Maar dat de dingen die hij goed kan of waar hij plezier in heeft bijna nooit genoemd worden. 

Stolpersteine
Het gewone leven gaat ook door. Ze verhuizen naar Amsterdam, verblijven tijdelijk in de Michelangelostraat in Zuid. Op een ochtend flitst de gedachte door haar hoofd hoe het geweest moet zijn om in WOII met een gehandicapt kind te moeten onderduiken. Het laat haar niet meer los, ze zoekt uit wie er in WOII in het huis woonden. Het blijkt een Joodse familie te zijn, ze zijn allen omgekomen in de vernietigingskampen in Polen. Ze mogen niet vergeten worden vindt Aaltje en ze vraagt daarom Stolpersteine voor hen aan. 

Het Apeldoornsche Bos
Maar dat is nog geen antwoord op haar vraag. Ze verdiept zich in de gehandicaptenzorg in de jaren dertig en komt bij de Joodse instelling Het Apeldoornsche Bos terecht. Daar verbleven rond de 1200 gehandicapten en psychiatrische patiënten. In januari 1943 werd iedereen door de Duitse bezetters afgevoerd. De geschiedenis grijpt Aaltje aan. Hoe heeft dit kunnen gebeuren. 

Bevrijdend
Loslaten is moeilijk. Een kind dat zijn vleugels uitslaat moet je laten gaan. Dat is pittig. Een beperkt kind loslaten is nog pittiger. Niet altijd het geluk van het kind vooropstellen. Ook aan je eigen welbevinden werken. Het lukt Aaltje wat losser met Benjamin om te gaan. En dat voelt goed, bevrijdend! 

‘The Green Life: het woonboek voor een bewuster leven’ van Marion Hellweg en Frederike Treu

Overal hoor en lees je over duurzaamheid. Maar wat kun je er zelf aan doen om duurzamer door het leven te gaan. Hoe pas je het toe in je eigen huis? Dat is de vraag die Marion Hellweg aan de lezer voorlegt. Wat kun je doen om je huis en huishouden duurzamer te maken. Wel, hoe jouw visie op wonen er ook uitziet, of je huis je persoonlijkheid moet weerspiegelen of dat je liever functioneel woont, iedereen kan iets aan duurzaamheid doen. 

Sfeervol
Dat hoeft volgens Hellweg niet drastisch te zijn. Belangrijk is dat je bij aankoop van spullen nadenkt of iets echt nodig is en of het duurzaam is. Bij de productie van het boek geven de samenstellers het goede voorbeeld: er is gebruik gemaakt van FSC-gecertificeerd papier en zijn geen lakken, folies of lamineerlagen gebruikt. Is het boek daardoor saai en suf geworden? Allerminst, de foto’s glimmen weliswaar niet maar zijn heel mooi, rustig en sfeervol. De teksten zijn ter zake en kort, er zijn veel tips en nergens wordt met een vermanend vingertje gezwaaid. 

Eigen stijl
Als voorbeeld worden de huizen van zes gezinnen besproken. Elk met een eigen invalshoek: een plattelandshuis, een huis vol zelfgemaakte en hergebruikte spullen, een huis dicht bij de natuur, een na een brand herbouwd huis, een oriëntaalse mix en een vintage huis. Elk een eigen stijl, maar ook allemaal ingericht in het kader van duurzaamheid. Daarna komen de verschillende kamers in een huis aan de beurt en wordt er afgesloten met een overzicht aan gebruikte materialen. 

Binnenklimaat
Hellweg heeft een heerlijk boek samengesteld, het showt veel mooie en duurzame materialen. Veel lichte houtsoorten, rustige en zachte kleuren, mooie decoraties. Maar ook: kijk bij alles hoe duurzaam het is. Volg niet elke woontrend, vogel uit wat echt bij jou en je gezin past, probeer plastic en kunststoffen te mijden, kijk hoe recyclebaar alles is. Ook upcycling, slow living en zero waste zijn belangrijk volgens Hellweg. Een gezond binnenklimaat met planten vervolmaakt de inrichting. Het boek eindigt met een materialengids en een overzicht van leveranciers van duurzame producten.  Ook al ben je niet echt op zoek naar duurzaamheid voor je huis, laat je dan niet afschrikken door de titel, het is sowieso de moeite waard het boek eens door te kijken. 

‘Phoenix’ van Bert Wagendorp

Abel Sikkink is acht jaar als zijn ouders in 1847 besluiten naar Amerika te emigreren. Abels moeder is helemaal in de ban van een afgescheiden dominee, zijn vader gaat erin mee maar is wel iets rationeler. Ze zijn niet de enigen uit Winterswijk en omgeving, de dominee heeft veel aanhangers. Ook het gezin van zijn vriendje Kalle maakt de oversteek. Samen trekken ze op op de boot naar Amerika. Waar velen ziek en beroerd worden, schieten Kalle en Abel te hulp. 

Brand
Bij aankomst in New York blijkt de geheel betaalde reis alleen verder te kunnen gaan met bijbetaling. Zo gaat het ook verderop op het Eriemeer. Ze zijn geboekt op een goede stabiele boot maar op het laatste moment worden ze omgeboekt naar de Phoenix. Kalle’s vader weigert op deze moderne boot te stappen. Het is hun redding van een wisse dood. Op de Phoenix breekt brand uit en de meeste opvarenden komen om. Abel redt het vege lijf en spoelt meer dood dan levend aan in Sheboygan, Wisconsin. Hij wordt liefdevol opgenomen in een Zeeuws-Amerikaans gezin, zijn ouders, broertje en zusjes hebben het niet gered. 

Kien
Samen met Kalle gaat hij naar school. Zijn pleegmoeder merkt al snel dat Abel een kiene jongen is. Ze spoort hem aan veel te lezen. Ook om snel Engels te leren. Het gaat hem goed af. Met elk boek wordt zijn wereld groter. Hij ontdekt ook het plezier van schrijven. En met deze vaardigheden komt hij na jaren bij de lokale krant gewerkt te hebben bij de New York Herald. Kalle is hem al voorgegaan. Hij wijdt zich aan de fotografie. Kalle introduceert Abel in de literaire en kunstkringen. Samen gaan ze het maken, ontmoeten beroemde personen, staan midden in de actuele gebeurtenissen maar denken ook vaak terug aan hoe ze naar Amerika gekomen zijn. 

Ds. Van Raalte
Bert Wagendorp brengt het verhaal op een rustige, kalme maar wel levendige manier. Je waant je tijdens het lezen in de negentiende eeuw, je ontmoet door Abel bekende personen uit die tijd. Het verhaal heeft tig voetnoten, personen en situaties worden nader uitgelegd. En voor Ommenaren interessant: het gesprek dat Abel met Ds. Van Raalte heeft. ‘Phoenix’ is het eerste deel van een trilogie en berust op waargebeurde feiten.

‘Ineens hadden ze een man voor mij…’ van Safikan Goelamhaider

Safikan Goelamhaider groeit in de zestiger jaren op in een Hindoestaans gezin in Suriname. Haar ouders zijn moslim, de twaalf kinderen waarvan Safikan de zevende is zijn wat losser. Haar vader is in eerste instantie nogal vooruitstrevend. De oudste dochters doen een goede opleiding en leven het leven zoals zij dat zelf willen. Maar voor Safikan loopt het allemaal anders. Zij wordt uitgehuwelijkt aan een Hindoestaanse man, hij woont in Nederland en hij en zijn broers hebben geen beste reputatie. Safikans vader komt daar te laat achter, ze trouwt en haar echtgenoot vertrekt gelijk weer naar Amsterdam. Zelf volgt ze een week later. 

Schiphol
Ze is zeventien jaar, kent weinig of niets van de wereld, wil ook helemaal niet getrouwd zijn. De vlucht van Paramaribo naar Nederland vindt ze een verschrikking. Het vliegtuig zit afgeladen vol, de grote uittocht in verband met de aanstaande onafhankelijkheid van Suriname is begonnen. Op Schiphol is er niemand voor haar in de aankomsthal. Niet haar broers of zussen die al in Nederland studeren. En ook niet haar schoonfamilie. Buiten staan die echter op haar te wachten. Het liefst zou ze vluchten maar ze nemen haar mee in bus en tram en droppen haar in een huis waarvan de kamers verhuurd worden. Allen vertrekken, ook haar echtgenoot. Safikan staat er alleen voor. 

Douche
Het is oktober, haar kleding is niet berekend op de herfst en winter. Er is geen douche in huis, vreselijk vindt ze dat, in Suriname douchte ze elke dag. Ze voelt zich met de dag viezer worden. Haar echtgenoot laat zich niet zien, gelukkig maar want ze moet niets van hem hebben. Heel vaak belt ze met haar vader, die wil dat ze weer naar huis komt. Maar dat wil Safikan ook niet. Wat wil ze wel? Hoe kan ze het volhouden in dit koude kikkerland. Hoe komt ze van haar man af? Hoe wordt ze weer gelukkig! 

Waar gebeurd
Dit waar gebeurde verhaal vertelt van de moeilijke start van Safikan in Nederland. Maar ook de geschiedenis van Safikans familie, van haar gelukkige jeugd in Billiton en het grote contrast met Nederland. Het heeft haar jaren gekost alles op papier te zetten. Een  egodocument van een intelligente doorzetter. Ze is nu gehuwd met de man van haar keuze en heeft twee kinderen en een kleinkind.

‘Iets te verbergen’ van Elizabeth George

Een nieuwe psychologische detective van George met Thomas Lynley, Barbara Havers en Winston Nkata in de hoofdrol. Toch zijn ze in de eerste honderd bladzijden in geen velden of wegen te bekennen. De roman begint met een uitgebreide introductie van de problematiek die in dit verhaal aan de orde wordt gesteld. Alles draait om de verboden vrouwenbesnijdenis die onder de Nigeriaanse bewoners van Londen nog veelvuldig plaatsvindt. 

Familie Bankole
Het gezin van Tani Bankole. Hij is achttien en heel erg Brits. Doet het goed op school en wil gaan studeren. Maar hij heeft grote zorgen om zijn achtjarige zusje Simisola. Hun ouders willen dat Simi besneden wordt zodat ze puur en rein uitgehuwelijkt kan worden. Hun moeder wil het in een kliniek laten doen, weliswaar illegaal maar wel onder strenge hygiënische controle, hun vader heeft al een snijder ingeschakeld. Hij is voor de ouderwetse rigoureuze aanpak. 

Verborgen agenda
De politie komt op de proppen op het moment dat een rechercheur met hoofdverwondingen in het ziekenhuis is opgenomen. Als ze komt te overlijden en er een autopsie wordt gedaan blijkt ze te zijn vermoord. Iemand heeft haar met een zwaar voorwerp op het hoofd geslagen. Haar privéleven wordt op de kop gezet en ook het dossier waar ze mee bezig was wordt doorgelicht. Lynley en zijn ploeg kunnen er weinig van maken. Wie had er belang bij om haar te doden?  Het blijft lang duister wat haar verborgen agenda was. 

Dubbelleven
Ondertussen blijven we Tani en zijn zusje volgen. Tani doet een schokkende ontdekking wat betreft zijn vader. De afgrijselijk strenge man die zijn leven en dat van zijn moeder en zusje een hel maakt, blijkt een dubbelleven te leiden. Het maakt Tani’s angst en woede nog groter. Hoe kan Tani zijn zusje redden van de gruwelijke verminking die haar te wachten staat? En wat is de connectie tussen hen twee en de vermoorde rechercheur?   

Diepgeworteld
Elizabeth George zet met ‘Iets te verbergen’ een goed uitgewerkte detective neer. Met meer dan zeshonderd pagina’s lijkt het een echte ontspannende dikke pil voor de vakantie. Maar qua thema is er niets luchtigs aan deze roman. Een diepgewortelde traditie die vrouwen voorgoed verminkt en slecht uit te roeien is, is het hoofdthema dat je nog lang bij zal blijven.

‘Ochtendmens’ van Katherine Heiny

Jane is in 2002 verhuisd naar Boyne City in het noorden van Michigan. Ze heeft gesolliciteerd op een baan als onderwijzeres. Ze is nog maar een maand in het stadje of ze heeft zichzelf buitengesloten. Uitgerekend op de dag dat ze een slaapfeestje met de klas had. In pyjama staat ze voor een dichte deur. Een reservesleutel is er niet en ze heeft er ook niet één bij de buren achtergelaten. Het is te gênant voor woorden. 

Veroveringen
Gelukkig is er een meubelmaker die het slotenwerk erbij doet: Duncan. Hij bekijkt het geval eens, loopt eens om het huis en komt via de badkamer binnen. Er is gelijk een klik tussen die twee. Zozeer zelfs dat Duncan meteen het hele weekend blijft. Ze worden een stel. Hij vertelt over zijn ex die twee straten verderop woont, over zijn veroveringen, Jane is danig onder de indruk. Maar al die veroveringen, het steekt toch wel. Elke keer als ze een vrouw in de juiste leeftijdscategorie tegenkomt denkt ze, heeft hij het ook met haar gedaan? Ze zet hem uiteindelijk aan de dijk. 

Scheurtjes
Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ze valt weer voor hem en hun levens raken steeds meer verweven. Zo is er Jimmy die in Duncans meubelatelier werkt. Jimmy is een beetje simpel maar o zo lief en aardig. Jane en Duncan ontfermen zich over hem. Ook Aggie, Duncans ex, en haar man Gaby spelen een steeds grotere rol. Jane’s collega Freida een muziekdocente die graag mandoline speelt doet haar intrede. Zo wordt de kring van mensen om hen heen steeds groter. Maar houden ze het met elkaar vol? Is Duncans liefde voor Jane onvoorwaardelijk? Of komen er toch scheurtjes en barstjes in hun relatie. 

Alledaagsheid
‘Ochtendmens’ is Heiny’s tweede in het Nederlands vertaalde roman. Ze vertelt met veel liefde en humor het verhaal van Jane en Duncan. Haar rake typeringen van de personages (ze weet Jane’s leerlingen bijvoorbeeld meesterlijk neer te zetten) en de situaties waar ze in belanden roepen een lach en een traan op. Door het springen door de tijd, er wordt steeds twee of drie jaar overgeslagen, zien we hoe ze het leven het hoofd bieden. Heiny’s stijl doet wel denken aan Anne Tyler. Net als zij weet Heiny van de gewoonste alledaagsheid een schitterende roman te maken.

‘Miss Merkel en een onverwachte wending’ van David Safier

Angela Merkel is Bondskanselier af. Ze trekt zich met haar man en hond Poetin terug in Klein-Freudenstadt aan het Dumpfmeer. Zes weken zijn ze nu in het kleine stadje, tijd om eens kennis te gaan maken met de plaatselijke bevolking. Elke dag taarten bakken wordt ook zo eindeloos. Hoewel Mike, haar persoonlijke beveiliger er wel pap van lust, wat hem betreft gaat ze ermee door. Want elke stap buitenshuis moet hij begeleiden. 

Harnas
Op het plein van de stad wordt Miss Merkel uitgenodigd voor een wijnfeest in de burcht. Hoewel Achim, haar man er helemaal geen zin in heeft, gaan ze er toch naartoe. En hij had gelijk, de sfeer is ‘bijzonder’, de wijn niet om te drinken en de gastheer een vervelende vent. Die de hele avond in een harnas rondloopt om zijn voorvaderen te eren. Het wordt pas interessant als de man dood in de kerker van het slot wordt aangetroffen. De deur van binnen op slot. Hij heeft nog net iets op papier kunnen zetten, een a. Het maakt iedereen met een naam met een a verdacht. 

Vrouwen
Dat zijn er nogal wat. Vrijwel alle vrouwen die om één of andere reden iets met de burchtheer te verhapstukken hebben, hebben wel een a in hun naam. Zijn tweede vrouw is uit op geld, zijn eerste ook maar op een andere manier. Zijn stiefdochter is een onverschillige tiener, de pachter wil haar land behouden, politieagente Lena verbergt iets en de moeder van zijn ongeboren kind (niet zijn tweede vrouw) heeft geen alibi voor de tijd van de moord. Want dat wordt wel duidelijk, de man is geen natuurlijke dood gestorven. 

Handschoen
Miss Merkel pakt de handschoen op en gaat op speurderspad. Dat valt nog niet mee, niet iedereen wil met haar praten. Bovendien wil Mike de beveiliger steeds maar met haar mee. Terwijl Miss Merkel ook wel eens frank en vrij rond wil gaan. Zal Miss Merkel de dader vinden? Of hebben haar man en Mike gelijk en moet ze de zaak laten rusten. 

Cozy crime
Miss Merkel is een detective in de categorie ‘cosy crime’. Gezellige detectiveverhalen met de nodige humor. Te vergelijken met ‘Tante Poldi’, ‘De donderdagmoordclub’ en ‘Hare Majesteit de Queen onderzoekt’. Er vallen doden maar eigenlijk is dat maar bijzaak in deze onderhoudende boeken die in Miss Marple van Agatha Christie een fameus voorbeeld hebben.