‘De kaart naar ons eiland’ van Valerie Fraser Luesse

Het is 1947 als de vader van Peyton tijdens de jaarlijkse bijeenkomst van de familie Cabot van het paard geslingerd wordt en een akelige hoofdverwonding oploopt. Hij wordt in het plaatselijke ziekenhuis opgenomen, zijn vooruitzichten zijn slecht. Er is een grote rivaliteit tussen vader Marshall en zijn jongere broer Julian. Omdat Peytons moeder Kate problemen van Julians kant verwacht wordt Marshall in het diepste geheim overgebracht naar een ziekenhuis in Atlanta. 

Key West

Al die tijd is Peyton bij zijn vader en moeder in het ziekenhuis. Zijn grote sterke vader die zo slecht uit de oorlog teruggekomen is. Verslaafd aan drank en met verschrikkelijke driftbuien. Zijn stoere vader die toen hij een tiener was van Savannah naar Key West in Florida fietste en daar zijn moeder tegenkwam. Zijn vader die nu op het randje van de dood zweeft. Zijn moeder stuurt Peyton naar haar tante Gert. Bij haar kan hij uitrusten en weer tot zichzelf komen. En Peyton komt daar tot de conclusie dat ook hij naar Key West wil fietsen. Helemaal nu het meisje op wie hij zo verliefd is daarnaartoe verbannen is. 

Uitdaging
Hij overlegt het met tante Gert en zij helpt hem met de voorbereidingen. Vroeg in de ochtend, als de natuur nog slaapt, pakt hij zijn spullen en begint aan de fietstocht van 800 kilometer naar het uiterste puntje van Florida. Na een paar dagen wordt het al moeilijk en denkt hij waar ben ik aan begonnen. Maar de uitdaging en de hulp die hij krijgt van de plaatselijke bevolking houden hem op de fiets. De tocht die hem helemaal terugwerpt op zichzelf geeft hem inzicht in zijn eigen doen en laten, maakt hem volwassener en zijn zelfvertrouwen groeit met de dag. 

Oceaan

Niet alleen Peyton is de hoofdpersoon in dit boek, de Atlantische Oceaan heeft ook een prominente plek. De kust, de stranden, de havens, de mensen die er wonen, ze veroveren Peytons hart, hij zal ze nooit meer vergeten. Sterker nog, hij zal er altijd terug blijven komen.  

‘De kaart naar ons eiland’ straalt aan alle kanten positiviteit uit. Het is een lief boek met hier en daar een niet storend zwart randje. De sterke verbondenheid met de oceaan doet denken aan de Tillermanboeken van Cynthia Voigt. 

‘Roadtrip’ van Graeme Simsion & Anne Buist

Wat nou weer, denkt Zoë als ze een mailtje krijgt van Gilbert, de ex-echtgenoot van haar jeugd- en studievriendin Camille die in Frankrijk woont.  Wat is Camille van plan? Een pelgrimstocht naar Rome? Wat haalt ze in haar hoofd? Zoë kent Camille al heel lang en een paar jaar geleden heeft ze vanaf het huis van Camille de pelgrimage naar Santiago de Compostella gedaan. Maar zo’n tocht is niets voor Camille. Helemaal niet nu er MS bij haar is geconstateerd. 

Wagentje
Maar Camille is vastberaden, het moet doorgaan. Zoë weet dat er maar één ding opzit, ticket boeken en zo snel mogelijk richting Frankrijk om zich bij Camille aan te sluiten. Dat van die MS, daar is Zoë vreselijk van geschrokken. Op haar pelgrimage liep een man met een heel handig wagentje, Martin. Ze leerden elkaar goed kennen, daarom durft Zoë hem wel te vragen of ze dat wagentje kan lenen, voor Camille, als het nodig is. 

Stoep
Martin denkt onmiddellijk aan Bernhard, de Duitse student die een verbeterde versie van het wagentje heeft gemaakt. Beiden gaan apart (met wagentje) ook op weg naar Camille. Sarah, Martins dochter, die met haar ziel onder de arm loopt, wil graag met haar vader mee. En zo staan binnen een paar dagen na het eerste bericht vier mensen bij Camille en Gilbert op de stoep. Allen vastbesloten ook naar Rome te lopen, of in ieder geval een deel van de route mee te gaan. 

Martin
Het karretje is niet nodig, MS heeft Camilles lopen (nog) niet aangetast. Ze heeft vooral cognitieve problemen, ze is vergeetachtig en waar ze een deel van een gebeurtenis kwijt is, verzint ze zelf wel een waarheid. Iedereen moet wel aan elkaar wennen. Zoë merkt al snel dat Sarah en Camille erg goed met elkaar op kunnen schieten. Dat steekt haar, ze zou liever zelf meer met Camille lopen en praten. De hernieuwde kennismaking met Martin verloopt echter boven verwachting. Drie jaar terug heeft ze hem afgewezen, nu lijkt alles koek en ei. 

Paus
En zo lopen ze naar Rome, dertien weken lang. Camille hoopt de paus te ontmoeten, Zoë en Martin proberen zich een toekomst samen voor te stellen, Sarah twijfelt over haar studie, Bernhard twijfelt over alles en Gilbert houdt een oogje op het eten en de wijn. 

‘Tussen ons’ van Sarah Crossan

Ana en Connor zijn geliefden. Stiekeme geliefden, ze beleven een koortsachtige buitenechtelijke relatie. Al drie jaar lang.  Vooral Ana zit er diep in, ze verwaarloost man en kinderen, verlangt naar elke minuut samen met Connor. Hij beleeft het toch iets anders, voor hem tellen zijn vrouw en kinderen net iets meer. Hij wil ze niet verlaten, Ana daarentegen zou zo bij haar gezin weggaan. 

Testament

Ze ontmoetten elkaar toen hij bij haar op kantoor kwam om een testament te laten maken. Er was onmiddellijk een klik, ze bleken beide een Ierse achtergrond te hebben, ze gingen samen een broodje eten.  Het was het begin van alles. Maar nu is het allemaal voorbij. Connor is dood, fietsongeluk. Hij was op weg naar haar. En Ana rouwt, maar ze kan het met niemand delen. Niemand weet van hun affaire. Ana benoemt zichzelf als executeur testamentair, het testament liep al via hun kantoor. Zo denkt ze toch nog wat contact met Connors leven te houden. 

Troost
Ze denkt dat dat troost zal brengen. Maar zo werkt het niet. De confrontaties met zijn weduwe Rebecca leveren alleen maar meer stress op. Ana wordt er bijkans gek van. Neemt dingen mee uit Connors huis, het brengt geen verlichting. Haar eigen man en kinderen lijden onder de onverschilligheid die ze voor hen aan de dag legt. Alles gaat mis, alles gaat kapot. Hoe kan ze nog verder met haar leven? Wie kan haar helpen? Wie begrijpt haar? Niemand, niemand, niemand. 

Stroom

Crossan neemt je als lezer mee in de koortsachtige zoektocht van Ana. In een stroom van korte vaak staccato-achtige zinnen waarbij veel genoemd maar weinig uitgesproken of verklaard wordt. In één alinea vlieg je heen en weer door de tijd, de korte hoofdstukjes springen van de hak op de tak, als lezer moet je het hoofd er goed bijhouden. Wie dat lukt leest een fantastisch mooi boek, soms poëtisch, dan weer rauw, over een jonge vrouw, echtgenote, moeder die haar verdriet nergens kwijt kan en niet meer weet hoe verder te gaan. Een boek om in één adem uit te lezen en dat je nog lang zal heugen. Eerder verscheen van Crossan het boek ‘Toffee’.

‘Arsène Lupin, gentleman-inbreker’ van Maurice Leblanc

Grote speurders kennen we allemaal. Sherlock Holmes, Poirot, Miss Marple, Maigret, Rechter Tie en Broeder Cadfael zijn uit lang geleden verschenen boeken, toch worden ze nog graag gelezen. En kent u ze niet, zoek eens een boek op met één van deze hoofdpersonen. Misschien valt u ook voor de charmes of de horkerigheid van hen. Meesterdieven zijn daarentegen minder bekend. Wat weet u bijvoorbeeld van Arsène Lupin?  Is zeker Frans, aan de naam te oordelen! En dan houdt het wel zo’n beetje op? 

Gevangenis
Wel, in 1907 ontsproot Arsène Lupin aan het brein van Maurice Leblanc. Op verzoek van een tijdschrift schrijft Leblanc, die tot dan toe alleen psychologische romans op zijn naam had staan, een avonturenverhaal met Lupin in de hoofdrol. Aan het eind van het verhaal wordt Lupin opgepakt en belandt in de gevangenis. Einde avonturenverhaal! Maar niets is minder waar. De lezers willen meer verhalen over de behendige dief die op charmante wijze in alle kringen toegang weet te krijgen. En zo ontsnapt Lupin uit gevangenschap en begint een reeks diefstallen, ontvreemdingen, ontsnappingen en weddenschappen met onvoorspelbare afloop. 

Juwelen
De verhalenbundel begint met de arrestatie van Lupin. Lupin is aan boord van een oceaanstomer op weg naar New York. Het is de bemanning en passagiers bekend dat hij aan boord is. Ze weten dat zijn pseudonieme achternaam begint met een R, dat hij blond is en dat hij een wond aan zijn rechterarm heeft. Het gissen naar wie nu echt Lupin is kan beginnen. En het onafwendbare gebeurt: er worden juwelen gestolen, Lupin wordt gearresteerd maar de buit blijft zoek. Zo belandt Lupin in de gevangenis in Parijs waar hij op een opzienbarende manier weet te ontsnappen om vervolgens nog veel meer zowel spectaculaire als fijnzinnige avonturen te beleven. 

Levendig
Hoewel de verhalen al uit begin twintigste eeuw stammen doen ze geenszins gedateerd aan. Het taalgebruik is fris en levendig, en soms ook vermakelijk. Een langs stormende trein zal in die jaren niet echt hard gereden hebben (in onze ogen).  Uitgeverij Oevers heeft nog vijf andere boeken over Arsène Lupin, daarnaast brengen ze jaarlijks een aantal ‘vergeten’ boeken opnieuw uit. Verder is de serie nu ook te zien op Netflix.

‘De moord op Windsor Castle’ van S.J. Bennett

Het is in juni een drukke tijd op Windsor Castle. De koningin huist er vier weken, er is een dine and sleep, een diner met de koningin waarbij een aantal gasten blijft slapen. En er is een conferentie onder strikte geheimhouding. De laatste is door de verlate aankomst van de hoofdspreker een dag verplaatst, zodoende blijft een aantal gasten van die conferentie ook slapen. Het is ongewoon druk op Windsor. Maar gezellig is het wel. Een jonge Russische pianist is gevraagd om Rachmaninov te spelen en na afloop wordt er volop gedanst. Zelfs de koningin waagt een dansje. 

Not amused
De schrik is de volgende ochtend dan ook groot als de pianist dood en in scandaleuze houding in een kast wordt aangetroffen. De koningin is niet bepaald amused dat dit in haar huis gebeurt. Ze wil er alles aan doen om ophef te voorkomen. Natuurlijk moeten de politie en in verband met het internationale karakter van de misdaad ook MI5 ingeschakeld worden. Toch houdt ze liever zelf de vinger aan de pols. Daarom schakelt ze haar assistent-secretaris Rozie Oshodi in. Die moet buiten haar chef, de persoonlijk secretaris en buiten de officiële instanties om, op aanwijzing van de koningin onderzoek gaan doen. 

Strategie
Dat is een kolfje naar haar hand. Rozie weet veel meer feiten boven water te krijgen dan de politie en MI5 bij elkaar. Alle informatie legt ze bij de koningin neer die vervolgens de te volgen strategie uitstippelt. Dat doet ze zo geraffineerd dat niemand in de gaten heeft dat Elizabeth eigenlijk aan de touwtjes trekt. Hoe de vork echt in de steel zit wordt langzaam maar zeker duidelijk. 

Raffinement
Sophia Bennet laat je echt meeleven met Rozie en met de koningin. Rozie is een opvallende verschijning, wordt vaak onderschat en dat buit ze goed uit. Maar de echte hoofdrol is toch voor Elizabeth. Wie de serie The Crown heeft gezien kan moeiteloos de stemmen bij de conversaties aan de ontbijttafel tussen Elizabeth en Philip bedenken. Het raffinement van Elizabeth, haar deductie en haar manipulatie van de mensen om haar heen, je gelooft het allemaal. Het doet denken aan Agatha Christie’s Miss Marple maar dan net iets anders, net iets moderner. Een boek om in één adem uit te lezen!