‘We moeten dapper zijn’ van Frances Liardet

Ellen Parr is negentien en net getrouwd als ze in 1940 in haar dorp Upton een klein meisje alleen aantreft in een bus met evacuees uit Southampton. Het meisje ligt opgerold op de achterbank, er is niemand die haar begeleidt.  Er zijn vrouwen in de bus die zeggen dat de moeder van het meisje met een andere bus vertrokken is, maar niemand weet het zeker. Ellen tilt het meisje op en neemt haar mee naar huis.  Haar man Selwyn is er niet blij mee, ze hebben al drie geëvacueerde jongens in huis, er is eigenlijk geen plek en ook niet voldoende eten voor het meisje. Zelf kunnen Ellen en Selwyn geen kinderen krijgen, hij is in WOI zo gewond geraakt dat dat geen optie is.

Boerengezin

Na een paar dagen zal het meisje, Pamela heet ze, naar een boerengezin gaan. Als ze haar wegbrengen zien ze dat het daar niet goed voor Pamela zal zijn, het kind blijft dus bij de Parr’s in huis. Inmiddels weten ze dat de moeder van Pamela bij een bombardement omgekomen is, van de vader is niets bekend. Ellen hecht zich meer en meer aan Pamela. Ze herkent veel van zichzelf in het meisje.  Haar eigen geschiedenis komt steeds weer boven drijven: een gezin in de steek gelaten door de vader, door zijn toedoen aan de bedelstaf geraakt, haar moeder in barre omstandigheden overleden, haar broer die naar zee gaat en Ellen die er alleen voor staat. “Ik was net zo’n kind als zij. Een kind dat niemand meer op de wereld heeft”.

Vader

Toch is het met Ellen goed gekomen. Dankzij en paar lieve en behulpzame mensen in het dorp. En nu ze Pamela onder haar hoede heeft, lijkt het geluk haar toe te lachen. Hun band wordt sterker en sterker. Alles gaat goed totdat na ruim drie jaar de vader van Pamela opduikt. Hij wil zijn dochter naar zijn zuster in Ierland sturen, daar zal ze veilig zijn. Ellen beseft dat het nooit de bedoeling was dat Pamela zou blijven. Maar hoe kan ze haar laten gaan?  Haar alles, haar oogappel, haar eigen kleine meisje?

Onverwoestbaar

‘We moeten dapper zijn’ is een emotioneel en ontroerend boek.  De sterke liefde van Ellen voor haar pleegdochter Pamela is onverwoestbaar, toch moet ze haar laten gaan. Wat dat allemaal met Pamela doet, lezen we in het laatste deel. Daarvoor zijn we door het leven van Ellen gehopt, niet chronologisch, soms langzaam, dan weer in sneltreinvaart.  Het is een roman waar je moeilijk afscheid van neemt, je zou nog veel meer over deze twee mensen te weten willen komen.

‘Uit het zuiden’ van Carine Crutzen

Het is net na het overlijden van haar moeder dat actrice Carine Crutzen in haar geboortestad  ‘De Kersentuin’ van Tsjechov speelt. In de laatste scene van het stuk neemt ze op het toneel met haar collega als broer en zus afscheid van het ouderlijk huis. Het moment grijpt haar aan, het lijkt zo veel op haar werkelijke leven. Ook haar beide ouders zijn nu overleden. De komende twee weken zal ze hun appartement leeghalen. Al hun bezittingen gaan door haar handen, alles roept herinneringen op. Als de laatste spullen verdeeld of ingepakt zijn sluit Carine het appartement af en vertrekt in de auto van haar moeder naar huis.

Alarmstand

De laatste tien, twaalf jaar zijn zwaar geweest voor Carine.  Vader had met Parkinson een nare ziektegeschiedenis, na zijn overlijden duurt het niet lang voor moeder ook ziek wordt.  Carine stond voortdurend in de alarmstand, als er weer iets aan de hand was 200 kilometer rijden, soms voor niets, meestal om wat langer te moeten blijven.  Nu ze er niet meer zijn voelt het ook als een opluchting. Maar ze mist ze ook zo erg.  

Dubbele gevoelens.  Beelden, geuren, zinnen van vroeger buitelen over elkaar heen.  Ze besluit het op papier te zetten, zo afstand te nemen en af te ronden. Ze vertrekt voor een tijd naar Zuid-Limburg, alleen. Zo kan ze haar herinneringen verwerken en haar kind-zijn afronden: “Herinneringen van een dochter die opgroeide in het zuiden, met een moeder die trouwde met een weduwnaar met kind”.  

Eerlijk

Carine is heel eerlijk over haar gevoelens, alles wat ze schrijft voelt authentiek aan. Ook zichzelf ontziet ze niet. Gevangen tussen gezin, werk, ouders,  heeft ze vaak heel negatief over zaken gedacht. Dat geluid laat ze ook horen. Ook de wanhoop als het allemaal niet lukt, of de blijdschap over een mooi moment. Zo ontrafelt ze haar jeugd, haar volwassen worden en de periode dat ze voor haar vader en moeder soms meer ouder dan kind is.  Ze neemt je mee in korte, stevige zinnen, soms bijna staccato. Korte hoofdstukjes, hooguit drie of vier bladzijden lang. Elk woord is raak, er staat geen enkele overbodige letter in het boek. Een heerlijk boek met veel stof om over na te denken. Zeker herkenbaar als je in dezelfde fase van het leven verkeert.

‘101 mythes over gezondheid’

Tegenwoordig is iedereen een expert op het gebied van gezondheid.  Noem een klacht of een kwaaltje en de buurvrouw, een vriendin of de sportleraar lepelen een middeltje op ter bestrijding van het ongemak. Maar hoe werkzaam zijn die middeltjes? Kun je ervan op aan dat ze niet gevaarlijk zijn of misschien zelfs het tegengestelde effect hebben? De Oostenrijkse Consumentenbond heeft 101 mythes onderzocht, de Nederlandse Consumentbond heeft hier voor een vertaling gezorgd.

Meditatie

Wat wordt er zoal besproken. Bijvoorbeeld of meditatie helpt bij chronische pijnklachten? Ja, er is een indicatie dat meditatie helpt beter met de pijn om te gaan. Is tandpasta met fluoride schadelijk voor de gezondheid? Nee, er is geen bewijs voor ernstige bijwerkingen bij normaal gebruik.   Is spierpijn een indicatie van een geslaagde training?  Nee, spieren worden beter door trainen, dat kan heel goed zonder spierpijn te krijgen.  Helpt oogtraining bij bijziendheid?  Helaas, hier valt geen verbetering te verwachten.

Desillusie

Het zijn niet alleen desillusies, gelukkig staan er ook onderzoeken in waarbij wel baat te vinden is. Voor de komende winter is het fijn te weten dat thijm een antibacteriële en schimmeldodende werking heeft. Maar urine niet helend is  bij wintertenen, dan hoef je daar niet aan te beginnen.  Misschien beter een stel extra warme sokken te kopen?  Dat een griepprik de kans op griep verkleint maar geen garantie is. Dat de volle maan niet verantwoordelijk is voor slecht slapen, nou ja, behalve dat het in die nachten extra licht is. Zo is er voor werkelijk van alles en nog wat een conclusie. En mocht iets niet werken wordt vaak een alternatief genoemd waar je wel baat bij kunt hebben.

Blauw licht

‘101 mythes over gezondheid’ is vooral een ontnuchterend boek, een goed antwoord op ophemelende artikelen op internet en sociale media. Beetje jammer is dat de gids  oorspronkelijk al in 2014 is verschenen en nu pas vertaald is. Het zou dus kunnen dat er nieuwe inzichten zijn. Zoals bij blauw licht dat slecht zou zijn bij het inslapen.  Gebruikers van smartphones en tablets hebben waarschijnlijk eerder last van bijziendheid. Maar helaas voor hen, de oogtraining werkt dus niet! Meer informatie en een literatuurlijst is te vinden op https://www.consumentenbond.nl/gezondgids/gezondgids-uitgelicht/gezondheidsmythes 

‘De fantastische meneer Willughby : de eerste echte ornitholoog’ van Tim Birkhead

Het is in het voorjaar van 1663 dat de jonge Francis Willughby samen met zijn acht jaar oudere vriend en leraar John Ray een reis begint die hen beiden door heel West-Europa zal voeren. De twee zijn op zoek naar vogels, vissen en insecten. Tijdens hun opleiding aan de Universiteit van Cambridge zijn ze gebiologeerd geraakt door deze dieren. In de 17^e eeuw was nog weinig bekend over hun bouw en eigenschappen. Waar ze vooral ook mee bezig zijn is de classificatie; het ordenen en het bijeenbrengen van verwante  groepen.

Reizen

Nu is het in de zeventiende eeuw zo dat er nog heel veel vogels gegeten worden. Zo treffen ze op de markten in Italië wel veertig verschillende soorten aan. De vogels, en ook de ruim aanwezige vissen, worden gekocht, op uiterlijk beschreven en vervolgens ontleed. Baanbrekend werk verrichten ze tijdens deze anderhalf jaar durende reis.  Om daarna ook nog eens Engeland te doorkruisen.  De oogst is indrukwekkend, genoeg om na jaren het naslagwerk Ornithologiae te doen verschijnen.

Overlijden

Helaas maakt Willughby dit niet meer mee. Tijdens zijn reizen werd hij al wel eens koortsachtig ziek, eenmaal gesetteld op het landgoed van zijn voorvaderen, getrouwd en vader van drie jonge kinderen, komen de koortsen steeds vaker terug. In juli 1672 overlijdt hij op zesendertigjarige leeftijd. Zijn compagnon zet zijn werk voort en geeft Willughby de credits die hij voor zijn aandeel in het standaardwerk verdient.

Specialistisch

Tim Birkhead beschrijft het leven en werk van Willughby levendig en geeft uitgebreid verslag van de ontdekkingen van deze uiterst nieuwsgierige ‘bioloog’. In zijn woorden: “Willughby en Ray hebben de wereld veranderd zonder zelf schokkende ontdekkingen te doen. Hun systematische onderzoeken en classificatie hebben echter wel een manier gecreëerd om de wereld van de natuur te bestuderen”. ‘De fantastische meneer Willughby’ is een redelijk specialistisch boek dat echter door schrijfstijl en de persoonlijke geschiedenis van de hoofdpersoon ook voor niet vogelaars goed te lezen is. Het boek heeft als extra een tijdlijn van Willughby’s leven, een register, een uitgebreid notenapparaat en is verluchtigd met foto’s en tekeningen.  

‘De achtste dag’ van Annemarie Haverkamp

Egbert woont met zijn meervoudig gehandicapte zoon Adam in een dijkhuisje bij een grote rivier. Egbert heeft onlangs in het ziekenhuis gehoord dat hij niet lang te leven heeft. Longkanker in het laatste stadium. Zijn grootste zorg is wie, als hij er niet meer is, voor zijn zoon Adam kan zorgen. Adam is blind, bijna doof, niet mobiel en verstandelijk zeer beperkt. Eigenlijk ziet Egbert geen toekomst voor zijn zoon. Voor een  treurig verblijf in een instelling wil hij hem behoeden. Egbert ziet maar één uitweg.

Emma

Als hij met deze oplossing bezig is komt er een kink in de kabel. Egbert wordt gedwongen de situatie opnieuw te bezien.  Acht dagen geeft hij zichzelf, acht dagen waarin zoveel gebeurt dat zijn perspectief compleet kantelt. Acht dagen waarin zijn leven aan hem voorbijtrekt. De ontmoeting met zijn vrouw Emma, hun huwelijk en haar tragische einde. De geboorte van Adam, de schok van zijn handicaps, de manier waarop ze hun leven aan hem aangepast hebben.  Zijn werk als timmerman, de liefde voor het vak.

Adam

Maar voor alles gaat het over Adam. Egberts onvoorwaardelijke liefde voor zijn zoon.  Hij kent hem als geen ander, weet precies wanneer Adam zich senang voelt, wat hij moet doen om hem gerust te stellen. Of soms in bedwang te houden, als Adam nachtmerries heeft. Adam bepaalt zijn dagritme, Adam bepaalt zijn hele leven. Hoe moet het nu verder, nu hij geen perspectief meer heeft? Acht dagen die lijken op een gewone week maar zo vreselijk beladen zijn. Deze laatste acht dagen zijn cruciaal voor zijn uiteindelijke beslissing.

Koortsachtig

Annemarie Haverkamp weet waarover ze het heeft in deze roman. Zelf moeder van een meervoudig gehandicapt kind, schrijft ze uit ervaring. Daarnaast heeft ze in het AD een rubriek waarin ze mensen interviewt die terminaal ziek zijn. ‘De achtste dag ‘ begint in een rustige stijl maar meer naar het einde toe worden de zinnen korter en komt het bijna koortsachtig over. Zo ervaar je als lezer de urgentie die Egbert voelt om tot een besluit te komen. Een prachtig boek, beklemmend, je wordt er niet vrolijk van maar vergeten zal je het ook niet snel.

‘Polderpolonaise : Nederland getekend’ van Merel Corduwener

Illustratrice Merel Corduwener wilde een boek maken over Nederland. Een prentenboek voor volwassenen.  Ze stapte daarvoor in de trein en doorkruiste het hele land. Vanuit het raam ziet ze het landschap aan zich voorbijtrekken, soms recht als een liniaal, dan weer verstedelijkt. In de trein observeert ze de medereizigers en via een enquête ontlokte ze meer dan 1200 mensen antwoorden op 31 vragen. Die namen geen blad voor de mond, openhartig gaven ze hun mening over Nederland en over elkaar.  Het resultaat is een fantastisch boek met prachtige tekeningen en grappige weetjes.

Start

Corduwener begint in Flevoland waar in 2014 precies evenveel mannen als vrouwen woonden (weetje). Vervolgens een tekening over twee pagina’s van de NS trein die door de Oostvaardersplassen rijdt (tekening). Dan kijken we vervolgens in de trein, in de stiltecoupé waar iedereen druk zit te kletsen en te bellen (stripvorm). Vervolgens weer een beeld vanuit de trein (tekening) met ganzen op de voorgrond. Gevolgd door de 20 meest voorkomende vogels in Nederland (tekening). Zo gaan we door naar Friesland met Elfstedentocht en een cursus Fierljeppen.  Elke provincie komt aan bod,  voor Overijssel zijn het Deventer ( oudste huis van Nederland, weetje) en Enschede  (Balengebouw, tekening).

IJssel

Tussendoor het commentaar van de Nederlanders op het land en op elkaar. Op de vraag “Wat vind je typisch Nederlands” komen als antwoorden onder andere de treurwilg, zeuren over de buren, vitrage , dronken op de fiets kruipen en klagen en er niets aan doen.  En op de vraag “Wat vind je de mooiste plek in Nederland” antwoordt een jonge vrouw in Olst: “De IJssel, waar ik elke dag langskom. Ieder uur ziet het er anders uit door de spectaculaire luchten erboven.  Elk seizoen een ander landschap waar de rivier doorheen meandert”. Daar kunnen we ons vast in vinden.

Cadeau

‘Polderpolonaise’ is een heerlijk boek waarin we soms een spiegel voorgehouden krijgen, soms heel erg om elkaar kunnen lachen, leuke weetjes lezen, elkaar op de hak nemen en ons verwonderen over al die verschillende mensen. Een boek waarin het gewone bijzonder wordt. En een prachtig boek om cadeau te geven met de feestdagen.

‘De Batavier’ van Ted Polet

Jonge dertiger Mark Schouten moet zijn zeemansleven gedwongen opgeven. Een darmkwaal dwingt de stuurman aan wal te blijven, het is niet de eerste tegenslag in zijn leven. Als tiener verliest hij zijn ouders en zusje bij een brand, hij wordt in huis genomen door zijn oom Ko, een ruwe zeeman met het hart op de juiste plek. Het is oom Ko die hem aanmoedigt naar de zeemansschool te gaan. Al snel blijkt dat Mark talent heeft voor het zeemansbestaan. De darmafsluiting en de onfortuinlijke nasleep daarvan dwingen hem echter zijn toekomst opnieuw te bepalen.

Testament

Zoals wel vaker gebeurt, komt pech niet alleen, in dezelfde periode overlijdt zijn oom Ko.  Ruim na de begrafenis krijgt Mark post van een notaris. Of hij langs wil komen, hij is opgenomen in het testament van zijn oom.  Met weinig verwachtingen gaat Mark ernaar toe. Tot zijn grote verbazing erft hij een groot aantal huizen, met behulp van de notaris kan hij er via een beheersstichting royaal van leven. Mark koopt vervolgens een oude tweemaster, knapt het schip op en vertrekt voor een lange reis naar de Middellandse Zee.

Leila

Griekenland en Turkije zijn de bestemming. Hij raakt er ongewild betrokken bij de hulp aan bootvluchtelingen, hij vist meer dan twintig drenkelingen uit zee. Onder hen is Leila, een jonge kinderarts uit Aleppo. Mark valt als een blok voor haar. Een week zijn ze bij elkaar, daarna scheiden hun wegen. Zij gaat naar een opvangkamp bij Athene, Mark keert uiteindelijk terug naar Nederland. Vergeten kan hij haar niet en hij blijft pogingen doen om haar terug te vinden.

Heldhaftig

‘De Batavier’ is in de eerste plaats een stoer zeemansboek. De vele scheepstermen ( er staat een verklarende lijst achterin het boek) geven je het gevoel mee te reizen op de tweemaster. Daarnaast geeft het een goed beeld van de vluchtelingencrisis in Griekenland. Het gesol met asielzoekers, de mensonterende omstandigheden in de vluchtelingenkampen, de invloed die het heeft op de plaatselijke bevolking wordt op een zeer betrokken wijze verteld. Het verhaal van Leila is schrijnend, haar moed en heldhaftige doorzettingsvermogen worden met liefde weergegeven.  Deze roman leest als een spannend jongensboek, het liefdesverhaal is boeiend, kortom een boek om in één ruk  uit te lezen.

‘Ooit zul je het begrijpen’ van Virginie Grimaldi

De jonge psychologe Julia zit in een vreselijke dip. Haar vader is onlangs plotseling overleden,  haar grootmoeder is door een ongeluk getroffen en last but not least verbreekt haar verloofde Marc hun relatie.  Julia huist nu al bijna een half jaar op de bank bij haar vriendin Marion en leeft er maar wat op los. Als ze op een katterige ochtend een vacature ziet in bejaardentehuis Les Tamaris in de buurt van Biaritz  besluit ze te solliciteren en zo Parijs en haar verdriet achter zich te laten. 

Warme plek

Tot haar grote verbazing wordt ze aangenomen, het eerste gesprek ging vreselijk slecht, toch krijgt ze de baan. Tot haar nog grotere verbazing lijkt het te klikken met de oudjes in het tehuis. Vooral de licht dementerende Louise krijgt een warm plekje in Julia’s hart. Ook Gustave die alsmaar grapjes maakt, het stel Pierre en Elisabeth dat al zestig jaar samen is maar door een heupfractuur van elkaar gescheiden wordt, de dames van het Omaclubje en zelfs de norsige Léon, ze laten Julia niet onberoerd.

Contract

Maar ja, het contract is tijdelijk, na acht maanden zal Julia weer moeten vertrekken. Hoe zal haar leven eruit zien zonder al deze hartelijke mensen? Zonder haar collega’s Greg en Marine met wie ze meer dan bevriend is geraakt? Zonder Raphaël, de zoon van nieuwe bewoonster Rosa met wie ze zo goed kan praten? Komt tijd, komt raad,  dat heeft Julia inmiddels wel van haar hoogbejaarde cliënten geleerd. Maar soms moet je het lot een handje helpen!

Hendrik Groen

‘Ooit zul je het begrijpen’ is een mooie mix van een romantisch boek en het leven van Hendrik Groen. Geen zielige oude mensen die weg dutten in een suf appartement. Op hoge leeftijd zijn de bewoners van Les Tamaris nog weerbaar. Grimaldi beschrijft het allemaal op een innemende en soms licht ironische wijze. Mooi zijn de wijze woorden die door haar cliënten gesproken worden, woorden die Julia uiteindelijk op het goede spoor brengen om haar leven weer op de rit te krijgen.

‘De weekendmiljonair’ van Abdelkader Benali

Osama is elf jaar en woont met zijn vader en moeder in Rotterdam. Het is begin jaren tachtig, het huis dat ze bewonen is schimmelig en heeft talrijke mankementen. Toch zijn ze erg blij als ze er intrekken, de vorige huisvesting was nog erbarmelijker.  Al snel maken ze kennis met buurvrouw Loes. Een ras Rotterdamse met het hart op de tong. Loes heeft haar huis wel op orde, Osama is dikwijls jaloers op haar onderkomen. Loes dendert hun familieleven binnen, aanvankelijk wordt ze door Osama’s ouders wantrouwend bejegend.  Als Loes echter een oude Singer naaimachine brengt is het ijs tussen haar en Osama’s moeder gebroken.

Habbekrats

Osama lijdt aan een fysieke ontwikkelingsstoornis, hij groeit veel te hard voor zijn leeftijd, heeft eeuwig honger en groeit elke drie maanden uit zijn kleren. Zijn ouders hopen op een behandeling in Zwitserland,  daar moet veel geld voor op tafel komen. Osama’s vader begint daarom een handeltje in oude meubels, voor een habbekrats afgedankte spullen ophalen en voor een leuk bedrag verkopen.  In een rode Ford Transit, herkomst onbekend,  doorkruist hij Rotterdam terwijl Osama op de bijrijdersstoel de stratenatlas beheert. Hij dirigeert zijn vader langs de adressen en helpt mee sjouwen. Onderweg vertelt zijn vader over zijn jeugd in het Atlasgebergte, filosofeert over alle facetten van het leven en houdt Osama voor hoe hij moet leven.

Pienter

Osama is echter een pientere jongen met een eigen mening. Hij bekijkt zijn vader met frisse ogen en heeft zo zijn eigen ambities. Osama wil in Rotterdam blijven. Hij wil het liefst een normaal leven, voetballen en niet meer torenhoog, hij is bijna twee meter en heeft schoenmaat 45,  boven zijn leeftijdgenoten uitsteken. Niet elke drie maand naar het ziekenhuis, niet bij elk klein beetje koorts opgenomen worden.  Loes helpt hem net iets luchtiger naar zijn leven te kijken en coach Anna, ja hij heeft een privécoach vanwege zijn ziekte, blijft in hem geloven. Samen met zijn moeder zijn het deze twee vrouwen die een belangrijke rol spelen in zijn ontwikkeling.

Levenswijsheid

‘De weekendmiljonair’ zit vol met levenswijsheden, vaders levenswijsheden, Osama denkt er het zijne van. “Voor ons op het dashboard ontvouwde zich zijn ( vaders) wereld, met alle strijd die hij gevoerd had…” Benali vertelt dit alles op meesterlijke wijze, beeldend en meeslepend.  

‘Vergiffenis’ van Donna Leon

Commissario Brunetti, al jaren werkzaam bij de Venetiaanse politie, zit met een moeilijk geval in de maag. Een collega van zijn vrouw bezoekt hem op het bureau om haar zorgen te uiten over haar zoon. Ze denkt dat de jongen, hij zit op een dure particuliere middelbare school,  aan de drugs is. Brunetti vindt de informatie te mager en schuift de zaak in een la. Maar als korte tijd later de vader van de jongen onder aan een brug bewusteloos aangetroffen wordt, bedenkt hij zich en pakt de zaak weer op. 

Doodlopend spoor

Samen met collega Claudia Griffoni en signorina Elettra loopt Brunetti de gangen van een lokale drugsdealer na.  Al snel lijkt dat een doodlopend spoor te zijn, het hele onderzoek moet van voren af aan opnieuw gedaan worden. Bureaucratie levert frustratie, hoewel Brunetti inmiddels zijn weg daar wel gevonden heeft. Signorina Elettra is daarbij een onmisbare hulp. Ze weet bronnen aan te boren in het ict netwerk en zo Brunetti te voorzien van alle nodige kennis omtrent verdachten en getuigen. Dat Elettra zelf verdachte is van een lek vanuit het politiebureau, maakt haar illegale praktijken niet makkelijker. Toch vindt ze samen met Brunetti die ene aanwijzing waardoor de ware dader in zicht komt. En dan blijkt dat goede bedoelingen en schuld soms heel dicht bij elkaar liggen.

Bedaard

Zo bedaard als Brunetti is, zo bedaard is dit boek geschreven. Veel aandacht voor Venetië en haar schoonheden. Veel aandacht voor Brunetti’s gezinsleven. Veel aandacht voor zijn filosofieën  over de zaak,  over de klassieken, over literatuur en over het leven in het algemeen. De veel gebezigde Italiaanse woorden als questura, commissario, professoressa verhogen de Italiaanse sfeer nog eens. ‘Vergiffenis’ is geen flitsende thriller, wel een gedegen detective met hier en daar literaire trekjes.

‘Moederland, een vrouwenleven in twee culturen’ van Inge de Bever

In 1980 trouwt de dan twintigjarige Inge de Bever met haar Turkse medestudent  Ilhan.  Samen wonen ze in een studentenflat in Leiden, aanvankelijk allebei op hun eigen kamer, het is niet makkelijk een woning te krijgen. Beiden komen uit een hoogopgeleid en seculier gezin, ze hebben allebei een universitaire opleiding, hebben allebei een baan, toch moet haar moeder moet eraan te pas komen om een flat te bemachtigen. Het is tekenend voor de argwaan die ‘officieel’ Nederland heeft. Gelukkig zijn beide families hartelijker voor het jonge stel.

Familie

Op bezoek in Ankara wordt Inge met Turkse hartelijkheid en veel thee onthaald. Ze moet kennis maken met de hele familie en dat zijn er niet een paar, nee alle ooms, tantes, nichten, neven en ook vrienden van haar schoonouders willen haar leren kennen. Dat Inge bovendien  Turks spreekt maakt haar een bezienswaardigheid, een soort van ‘openbaar kunstbezit’.  Waar ze met haar schoonvader vanaf het begin goed op kan schieten,  blijft haar schoonmoeder afstandelijk.  Inge kan er niet doorheen prikken, hoe graag ze ook wil.

Cadeau

Wel realiseert ze zich dat ze weliswaar voor Ilhan heeft gekozen maar dat ze er een hele wereld bij cadeau krijgt. Een familie, een taal, een land vol onbekende mensen en vreemde gebruiken. Soms verafschuwt ze dat allemaal. Maar meestal is ze vooral nieuwsgierig naar al die onbekende zaken, staat ze open voor andere gewoontes en weet die ook te waarderen. Samen met Ilhan gaat ze door moeilijke tijden van ziekte en narigheid. Het maakt hun band alleen maar sterker, na de komst van hun zoon Osman helemaal.  En als in Nederland het tij keert met de komst van Fortuyn en Wilders is het vooral Inge die zich daar vreselijke zorgen over maakt terwijl Ilhan en Osman  het nogal luchtig opnemen. Zij laten zich niet discrimineren.

Positief

Inge de Bever laat met ‘Moederland’ zien dat leven in twee culturen prima kan. Dat het een verrijking van je leven is, tenminste als je open durft te staan voor de leefwijze van anderen.  Dat je respect kunt hebben [ en krijgen]  en mee kunt doen zonder je eigen identiteit op te geven. Heel herkenbaar voor iedereen die ook in een relatie in twee culturen leeft, hoe die culturen er ook uit mogen zien.

‘Beste Mevr. Bird’ van A.J. Pearce

London 1940. Emmy woont met haar vriendin Bunty  in West-Londen.  Samen hebben ze een appartement. Veel gelegenheid om daar tijd door te brengen hebben ze niet, Bunty werkt als secretaresse op het ministerie van oorlog, Emmy verdeelt haar tijd tussen een saai advocatenkantoor en de vrijwillige brandweer. Vooral tijdens de bombardementen van de Duitsers is het razend druk bij de brandweer.  Emmy neemt met de andere vrijwilligers de telefoontjes aan.  Overdag op kantoor en ’s nachts bij de brandweer, het is slopend.

Mevr. Bird

Als Emmy op een dag een vacatureadvertentie ziet voor een dagblad solliciteert ze onmiddellijk. Ze droomt ervan om oorlogscorrespondent te worden, maar ze wil best als jongste verslaggever beginnen. De sollicitatie verloopt voorspoedig en ze wordt aangenomen. Maar het werk blijkt totaal anders dan ze gedacht had.  Ze moet voor een vragenrubriek in een tanend vrouwentijdschrift brieven van lezers beantwoorden. Haar eindredacteur, Mevr. Bird,  is superstreng,  de meeste vragen vindt ze ongepast en veel te modern, die verdwijnen allemaal in de prullenbak.  Dat gaat Emmy aan het hart,  ze leeft erg mee met de vragenstelsters die door de oorlog in penibele omstandigheden verkeren en zich geen raad meer weten.  Stiekem begint Emmy de afgewezen brieven uit naam  van Mevr. Bird te beantwoorden.  Ze weet dat het illegaal is, ze weet dat ze haar baan kwijt is als het uitkomt, toch kan ze het niet laten.

Escapades

De vriendschap tussen Emmy en Bunty lijkt sterk en onvoorwaardelijk. Ze zijn samen opgegroeid, ze kennen elkaars familie, elkaars vriendjes, ze kennen elkaar door en door. Maar als Emmy Bunty over haar escapades bij de krant vertelt, krijgt ze, tot haar grote teleurstelling,  weinig begrip voor haar handelswijze. Emmy komt wat alleen te staan en na een aanvaring met Bunty’s vriend, lijkt het of de vriendschap een lelijke deuk heeft opgelopen. Hoe kan Emmy het goedmaken?  Wat moet ze doen om het vertrouwen van haar vriendin terug te winnen?  Emmy is ten einde raad.

Kolossaal

 ‘Geestig, ontroerend en hartverwarmend’ noemt auteur John Boyne dit boek. Dat klopt helemaal maar er is nog een kleine aanvulling: soms is het net een ouderwets meisjesboek met kreten als ‘mieters’, ‘kolossaal’ en ‘blozen’.  Dat doet echter niets af aan de sfeer van deze roman : inderdaad geestig, ontroerend en hartverwarmend. 

‘Moederdag’ van Nele Neuhaus

Theodor Reifenrath is een nogal onaangename man, alleen zijn buurmeisje heeft veel contact met hem en weet ook veel van zijn dagelijkse gang van zaken.  Als Theo door de krantenbezorger dood wordt aangetroffen  is zij een bron van informatie voor rechercheur Pia Sander. Het eerste waar het meisje naar vraagt is hoe het met de oude hond van Theo gaat. Omdat die nog niet gezien is worden het grote oude huis, eens was het een klooster,  en het terrein uitgekamd. Niet veel later wordt in de kennel de hond gevonden. Doodgehongerd, het beest heeft in zijn wanhoop nog geprobeerd een gat in de vloer te maken. Bij nader onderzoek vinden de agenten onder de kennel menselijke resten, drie vrouwenlichamen worden opgegraven.

Profiler

Een heel team wordt bij de politie opgetuigd. Hoofd van de recherche Oliver von Bodenstein haalt er zelfs een profiler bij.  Al snel komen ze tot de overtuiging dat ze met een seriemoordenaar te maken hebben. Jarenlang is er rond Moederdag een vrouw verdwenen en in veel van deze vermissingszaken was de modus operandi van de dader hetzelfde. Het leven van Theo Reifenrath wordt uitgepluisd, hij en zijn vrouw hadden jarenlang pleegkinderen in huis. Voor het oog van de wereld ging dat prachtig maar achter de voordeur was er veel leed. Moeten de onderzoekers in deze richting zoeken? Of zien ze iets over het hoofd en ligt het motief niet in het verleden van de dader?

Fiona

Parallel aan de speurtocht loopt het verhaal van de Zwitserse twintiger Fiona. Na het overlijden van haar moeder ontdekt ze dat ze illegaal geadopteerd is.  Pienter als ze is komt ze  al redelijk snel achter de identiteit van haar biologische moeder. Haar zoektocht brengt haar naar Duitsland, daar lijkt haar speurwerk te stokken en staat ze op het punt het op te geven. Ze waagt er nog een allerlaatste poging aan, een schot in het duister, die haar duur komt te staan.

Meeslepend

‘Moederdag’ is een spannende psychologische thriller, Neuhaus neemt echter wel de tijd om karakters en omstandigheden te introduceren. Dat geeft je al snel het gevoel het team en de locaties te kennen. Bovendien weet ze het verhaal op een boeiende en meeslepende manier te vertellen, het doet ergens wel denken aan Ruth Rendell maar dan in Duitsland gesitueerd.  Een heerlijk boek, wat mij betreft een nieuwe favoriet.

‘De boekwinkel voor gebroken harten’ van Robert Hillman

Elk boek dat in de titel een boekwinkel, bibliotheek of anderszins iets met boeken vermeldt, krijgt mijn aandacht. De titel ‘Boekwinkel voor gebroken harten’ wekte mijn nieuwsgierigheid nog extra. Hoe kan een boekwinkel een gebroken hart helen? Robert Hillman vertelt het in het  intrigerende verhaal van de dertiger Tom en de ongeveer tien jaar oudere Hannah.  Ze ontmoeten elkaar in Australië, ergens eind jaren zestig.

Tom Hope

Tom heeft een niet zo grote boerderij, geërfd van een oom,  met wat koeien, veel schapen, varkens, een grote boomgaard en de nodige kippen. Een paar jaar terug is hij tegen een vrouw aangelopen, nou ja, zij meer tegen hem. Ze kwam bij hem op de boerderij wonen, vertrok op een dag boos. Kwam vervolgens zwanger weer terug en beviel van haar zoon Peter.  Tom beschouwt de jongen als zijn eigen kind, maar helaas kan Peter niet bij hem blijven. Zijn moeder neemt hem mee naar haar familie die bij  een christelijke sekte verblijft,  Tom doet nog een poging Peter op te zoeken maar dat gaat faliekant mis. Verdrietig en verbitterd blijft hij op de boerderij achter.

Hannah Babel

Daar komt verandering in als de Hongaarse Hannah in het dorp komt wonen. Zij begint een boekenwinkel, er moet heel wat werk verzet worden voordat het pand klaar is en Tom is erg handig. Al snel is hij haar klusjesman, de aantrekkingskracht tussen de twee is groot maar het leeftijdsverschil speelt hun parten.  En dat niet alleen, Hannah heeft een duister verleden, de Tweede Wereldoorlog heeft haar veel ellende gebracht.  Tom wil zo graag met haar verder, in goede doen is ze een wervelwind, een enthousiasmerende boekverkoopster, een hartelijk mens. Maar kan hij haar ook in haar verdriet steunen? Laat ze hem toe in haar donkere buien? Of zal het verleden een eeuwige wig tussen hen drijven.

Zwart randje

Een liefdesverhaal met een heel zwart randje, zo kun je deze roman het beste beschrijven. De boeken spelen een prominente rol, ze verbinden, ze brengen klaarheid, ze geven troost.  Maar het zijn toch de mensen die de verbinding moeten zoeken, mensen zoals Tom en Hannah, elk met een bar verleden maar ook met uitzicht op een gezamenlijke toekomst.

‘Het huis voor ongewenste meisjes’ van Joanna Goodman

Quebec Canada, jaren vijftig. Maggie groeit op in een Frans – Engels gezin.  Haar moeder hoort bij de Franstalige groep, haar vader is Angelsaksisch. Het huwelijk tussen die twee laat dezelfde strijd zien die tussen de bevolkingsgroepen heerst.  Soms is het koude oorlog, vervolgens maken ze elkaar het leven zuur om elkaar daarna weer in de armen te vallen. Al met al niet een echt stabiel gezin voor Maggie, haar broer en zussen.  Maggie heeft een speciale band met haar vader die een zaden handel heeft.  Ze helpt hem dagelijks na schooltijd,  de geur en de sfeer in de winkel, voor haar is het de hemel op aarde.

Zwanger

Als Maggie veertien is krijgt ze belangstelling voor haar buurjongen. Hij hoort bij een arme Franstalige familie, als haar ouders erachter komen wordt ze naar een oom en tante gestuurd.  Na verloop van tijd blijkt Maggie zwanger, ze mag de geboorte bij de familie afwachten maar moet dan zeer tegen haar zin haar dochtertje Elodie afstaan.  Maggie mag weer terug naar huis, ze maakt haar opleiding af, gaat werken, maar kan haar kind niet vergeten. Ze blijft zoeken, klaagt het weeshuis aan, schrijft naar autoriteiten, maar niemand wil haar vertellen waar Elodie is. Toch geeft ze niet op.

Weeshuis

Elodie is in een rooms katholiek weeshuis terecht gekomen. Het is er niet echt fijn, maar er is school en sommige zusters zijn lief voor de weeskinderen. Dat verandert als ze zes is. Ze wordt overgeplaatst naar een nieuw tehuis, onderwijs is er niet meer bij en ze moet meehelpen psychiatrische patenten te verzorgen. Het regime in deze inrichting  is hemeltergend, Elodie en de andere  kinderen worden onder de knoet gehouden, ondergaan sadistische lijfstraffen,  moeten gedwongen kalmerende middelen slikken, worden dom gehouden.  Elodie geeft echter ook niet op, ze weet het zeker, op een dag zal ze vrij zijn.

Emotioneel

Joanna Goodman heeft haar roman gebaseerd op ware gebeurtenissen.  In de jaren 50 was de dictatoriale Duplessis de bestuurder van Quebec. Samen met de kerk was hij verantwoordelijk voor de spanningen tussen de bevolkingsgroepen. Van hem kwam de wetswijziging waarin bepaald werd dat onderwijs voor weeskinderen niet meer nodig was. Tegelijkertijd werd de verpleging van (geestes-)zieken wel vergoed. Met één streep werden alle weeskinderen als psychiatrisch patiënt aangemerkt. Met alle bovengenoemde uitwassen als resultaat. Goodman weet je mee te trekken in het verhaal,  Maggie is de hoofdlijn, tussendoor het schrijnende relaas van Elodie.  Een prachtig emotioneel verhaal waarin macht een belangrijke rol speelt.

‘Misleiding’ van Maria Adolfsson

In Doggerland vieren ze eens per jaar het oesterfeest.  Iedereen eet zich ongans in dit heerlijke zeefruit en drinkt er de nodige alcoholische drankjes bij. Inspecteur Karen Hornby doet daar graag aan mee. Tot ze de volgende ochtend met een flinke kater in een hotelbed wakker wordt en zich realiseert dat ze dat bed gedeeld heeft met haar chef, ze kan zich wel voor de kop slaan dat ze zo stom geweest is. Stiekem sluipt ze weg, komt onderweg, uiterst gênant, een paar ondergeschikten tegen, sleept zich naar haar auto en weet met de nodige moeite thuis te komen.  Ze duikt onder de wol en wil alleen nog maar slapen. Veel slaap krijgt ze echter niet, ze wordt een paar uur later opgeroepen,  een vrouw is op brute wijze vermoord.

Complicatie

Groot is haar schrik als het haar buurvrouw blijkt te zijn, toen ze thuis kwam heeft Karen  haar nog van veraf gezien.  Nog groter is haar schrik als de vrouw de ex-echtgenoot van haar chef blijkt te zijn.  Ongewild heeft Karen hem een mogelijk alibi verschaft,  maar dat houdt ze liever voor zichzelf. Ook haar chef rept er met geen woord over.  Omdat hij betrokkene is  krijgt Karen de leiding van het onderzoek. Complicatie op complicatie volgt,  haar chef weigert te praten,  na de eerste cruciale dagen van het onderzoek zijn ze nog geen spat verder.  Karen is de wanhoop nabij, haar eerste grote onderzoek en het lijkt een flop te worden.  Hoe zal ze deze klus af kunnen maken? Moet ze het onderzoek uit handen geven of wordt het haar tegen haar wil afgenomen?  Met een soms onwillig team worstelt ze verder, hopend en biddend op een doorbraak die haar op het spoor van de dader zal zetten.  

Doggerland

Deze thriller speelt in het fictieve Doggerland, een eilandenrijk in de buurt van Scandinavië met Engelse en Nederlandse invloeden.  Adolfsson schetst een levendig beeld van het land en van de karakters in haar eerste thriller. Het plot is ijzersterk,  de uitwerking fantastisch, kortom een zeer boeiende thriller die zeker naar meer smaakt. Deel 2 van Doggerland wordt in het voorjaar van 2020 verwacht.

‘De oorlog die ik eindelijk won’ van Kimberly Brubaker Bradley

Twee jaar geleden was de voorloper van dit boek 'De oorlog die mijn leven redde' aan de beurt. Het verhaal van de twaalfjarige Ada die door haar moeder in hun bovenhuis opgesloten gehouden wordt omdat ze een klompvoet heeft. Die ernaar hunkert naar school te gaan en daarom stiekem met haar broertje samen als evacué in 1940 naar Kent gaat. Daar komen ze bij Susan in huis, worden door hun moeder teruggehaald en komen nadat hun moeder omkomt bij een bombardement in Londen weer in Kent terecht.

Oorlog

Deel twee start met de ziekenhuisopname van Ada, ze wordt aan haar klompvoet geopereerd. Maandenlang is ze in het ziekenhuis, Susan komt elke dag op bezoek en ook haar broertje Jamie ziet ze vaak. Als ze terug mag naar hun huis in Kent gebeurt het meest verschrikkelijke wat ze kan bedenken, het huis van Susan wordt bij een Duitse aanval met de grond gelijk gemaakt.  Ze gaan tijdelijk in het jachthuis van de adellijke familie Thornton wonen.  Daar krijgen Ada en Jamie  in hun dagelijkse leven steeds meer te maken met de gevolgen van de oorlog.  Lady Thornton trekt na de vordering van het landhuis ook bij Susan in , de joodse studente Ruth komt bij hen wonen, er zijn landmeisjes die helpen met het boerenwerk.  Voedsel wordt schaars, alles is op de bon, de oorlog beheerst hun hele leven. Ada moet daar mee leren dealen, wantrouwig als ze is ligt ze vaak dwars en gaat een conflict niet uit de weg.  

Boos

Alleen als ze paard rijdt kan Ada zichzelf zijn. Toen ze voor het eerst op weg naar Kent was  heeft ze vanuit de trein een meisje op een pony zien galopperen. Dat leek haar toen het ultieme geluk dat ze zou kunnen  bereiken. Van Susan heeft ze een pony gekregen, bijna dagelijks rijdt ze erop, dan voelt ze zich vrij en gelukkig. De rest van de tijd is ze vooral boos, al ziet ze dat zelf niet zo. Gelukkig laten de mensen om haar heen zich daardoor niet afschrikken. Zo komt het dat Ada langzaam loskomt van haar verleden en zichzelf leert overwinnen.

Hartverwarmend

‘De oorlog die ik eindelijk won’ is een hartverwarmend  boek. Kimberley Brubaker Bradley neemt je mee naar de heftige oorlogsjaren in Engeland, zo anders dan die in Nederland en toch ook zo herkenbaar.  Beklemmend, ontroerend en vol boosheid,  dit kinderboek  steekt menig volwassen boek naar de kroon.

‘Lieve John’ van Nicholas Sparks

Soms duurt het erg lang voor een boek in de Nederlandse vertaling verschijnt.  Wat de reden daarvoor is, geen idee.  Nicholas Sparks is een heel bekende en aansprekende auteur,  ‘The notebook’ is ook van hem,  verbazingwekkend dat Dear John dat in 2006 al uitkwam en een paar jaar later verfilmd werd, nu pas in vertaling verschijnt.  Was het de moeite van het wachten waard? Jazeker, een mooi romantisch boek over een losgeslagen jongen, dat lees je niet zo vaak.

Wilde haren

John Tyree woont in het  kuststadje Wilmington. Opgevoed door zijn wat merkwaardige vader, zijn moeder is toen hij nog heel klein was vertrokken, gaat hij na de middelbare school niet naar een vervolgopleiding.  Hij heeft hier en daar wat suffe baantjes, drinkt heel veel, surft heel veel, en leidt een zeer ongeregeld leven. Toch bevalt hem dat uiteindelijk niet en kiest hij voor het leger.  Zijn vader is misschien wat verrast door deze keuze, veel zegt hij er niet van.  Hij is meer bezig met zijn muntenverzameling, daar kan hij uren over praten, andere dingen interesseren hem niet zo. Na zijn opleiding bij de infanterie wordt John in Duitsland gestationeerd. Na een jaar komt hij voor zijn eerste verlof terug naar Wilmington.

Savannah

Daar ontmoet John Savannah, hij verricht een kleine heldendaad voor haar door haar tas uit zee te vissen. Onmiddellijk is er aantrekkingskracht tussen de twee, zijn hele verlof brengt hij met Savannah door en de tijd dat ze niet bij elkaar zijn denkt hij voortdurend aan haar. Savannah heeft een oprechte belangstelling voor hem maar ook voor zijn vader. Ze geniet van hun uitstapjes en aan het eind van Johns verlof spreken ze af dat ze elkaar gaan schrijven en elke volle  maan zullen ze naar buiten gaan en aan elkaar denken.  Meer dan twee jaar schrijven ze elkaar, elk verlof zijn ze bij elkaar en de belofte om definitief samen te zijn lonkt naar hen. Maar dan wordt het september 2001, de aanval op de Twin Towers en alles verandert.  John verlengt zijn diensttijd en Savannah weigert langer te wachten.  Het lot drijft hen uit elkaar, zal John zijn geliefde nog ooit terugzien? Of pakt zijn beslissing desastreus uit en verliest hij haar voorgoed.

‘Een wreed sprookje’ van Willemien Ebels en Francesca Vereijken

‘Hoe Ebel ons leerde leven met zijn beperkingen’ is de ondertitel van dit aangrijpende boek. Zijn moeder en zijn oudere zus vertellen het levensverhaal van Ebel. Als Ebel een peuter is komt er een knik in zijn ontwikkeling. Die is tot dan toe normaal,  eigenlijk is hij overal heel snel mee.  Maar van de één op de andere dag raakt hij in zichzelf gekeerd.  Reageert niet meer op prikkels, het lijkt alsof hij een muur om zich heen bouwt. Of in een compartiment gevangen zit, zoals zijn moeder het later zal noemen. 

Specialist

Ook fysiek is hij niet in orde, almaar oorontstekingen en vreselijke obstipatie. Zijn moeder Willemien loopt stad en land af bij artsen, ziekenhuizen, gedragsdeskundigen, niets brengt hen op het spoor van een goede behandeling. Zelf heeft ze wel een idee wat er aan de hand is maar als ze dat bij al die deskundigen oppert wordt ze meestal wazig aangekeken, wat weet zij er als leek nou vanaf.  Maar juist Willemien is degene die hem het meeste ziet en het beste kent. Die door zijn fascinatie voor Disney (sprookjes-)films met hem kan communiceren. Pas als Ebel een tiener is gloort er  hoop, dankzij een tv programma komt hij in de VS bij een echte specialist terecht.  

Sprookje

De gevoelens van Willemien en haar kinderen worden in een sprookje weergegeven. Een wreed sprookje waarin Lot, Onvermogen, Angst, Verdriet en Verlies aanvankelijk de dienst uitmaken. Het duurt jaren voordat  Hoop, Joy, Vertrouwen en Liefde hun intrede doen.  Zij bepalen de levensloop van de koningin ( Willemien), de ridder (Ebel), de prins en de prinses.  Het sprookje is als hun leven, een rollercoaster die jaar in  jaar uit door dendert  en uit eindelijk, als Ebel de volwassen leeftijd bereikt, in rustiger vaarwater komt.

Lotgevallen

‘Een wreed sprookje’ is het relaas van een moeder die vecht voor het geluk van haar kinderen,  drie slimme en leuke kinderen waarvan er één ‘anders’ is.  Het sprookje verdiept dit relaas op een prachtige manier. Iedereen die zelf met ziekte, problemen of uitzichtloze situaties te maken heeft, zal zich in de lotgevallen van de Angst, Verdriet, Hoop, Joy en al die anderen kunnen herkennen.  Ze strijden om voorrang, ze laten je ( jammer genoeg) nooit in de steek, je moet het er maar mee doen.  Een krachtige boodschap van een sterke moeder en moedig mens.

‘Ooit gelukkig’ van Nico Dijkshoorn

Nadat Nico Dijkshoorn het boek ‘Nooit ziek geweest’ waarin hij met zijn vader afrekent,   heeft uitgebracht, bekruipt hem het gevoel dat hij daarin toch wel erg hard geweest is.  Hard voor zijn vader, hard voor zijn moeder, hard voor zijn broers en hard voor zichzelf.  Je dementerende vader op tv een klootzak noemen, een narcistische vent met een raar gevoel voor humor. Voor wie alles en iedereen moest wijken. Die je jeugd verpest heeft en ook je volwassen leven. Naar wie je niet meer om wil kijken. En dat ook niet doet.

Nel

Dan komt het vervolg: ‘Ooit gelukkig’ waarin zijn moeder Nel de hoofdrol krijgt.  Ook zij raakt steeds meer in de versukkeling, haar eindeloze gebabbel en gedesoriënteerde gedrag, Nico kan het eigenlijk niet langer aanzien. Steeds minder vaak bezoekt hij haar.  Thuis wonen kan niet meer, er komt een crisisopname in een tehuis in Aalsmeer.  Herinneringen aan hoe ze vroeger was komen bij Nico boven. Ooit was ze gelukkig, in Zwitserland was dat, waar ze als tiener een paar maanden verbleef.  Maar nu takelt ze af in een tehuis terwijl Klaas op een andere locatie wegkwijnt.

Tia

Kort na elkaar overlijden ze en dan overkomt Nico dat waar zijn moeder zo onder leed,  hij krijgt meerdere tia’s.  Zijn leven staat op de kop. Paniek, onzekerheid, angst om dood te gaan,  toch doorzetten, afmaken wat je begonnen bent,  realiseren dat je nooit weer de oude zult zijn, het treft hem als een bliksemschicht. Lieve mensen om hem heen bekommeren zich om zijn gezondheid maar ook om zijn gemoedsgesteldheid. Dat zet hem aan het denken. Hoe deed hij dat zelf bij zijn moeder, bij zijn vader? Heeft hij gefaald? Of was het wel okay zoals hij ermee omging? Vragen die alleen hijzelf kan beantwoorden.

Heftig

In ‘Ooit gelukkig’ kijkt Dijkshoorn zichzelf diep in de ogen.  In korte zinnen en heftige taal beschrijft hij het proces dat zich bij hem plaats vindt. Hij neemt zichzelf op de korrel, is nietsontziend in zijn waarnemingen. En als we mogen geloven dat de dialogen met zijn moeder waarheidsgetrouw zijn opgeschreven, dan heeft  hij zijn taalgebruik niet van een vreemde.  Een confronterend boek  dat je aan het denken zet.

‘Verlaten’ van Jane Harper

Op het moment dat ik dit schrijf is het bijna 40 graden,  een temperatuur die helemaal bij dit boek past. We gaan namelijk weer naar de out back van Australië waar 40 graden niets is. Een nog veel hogere temperatuur wordt veeboer Cameron Bright daar fataal. Zijn broer Bub vindt hem op een eenzame maar bijzondere plek, het graf van een veedrijver. Een kleine tien kilometer vanaf zijn landrover , de auto die met zijn airco zijn redding had kunnen zijn.  De verbijstering is groot, hoe heeft dit kunnen gebeuren. Cameron was weliswaar de laatste tijd wat veranderd, maar een wanhoopsdaad zou niets voor hem zijn.

Nathan

De derde broer, Nathan, wordt ook naar de plaats van het ongeluk gedirigeerd.  Hij heeft een vertroebelde relatie met zijn broers. Na het overlijden van hun vader heeft hij een derde van het enorme veebedrijf geërfd en heeft zich daar, op drie uur rijden van zijn familie en tevens naaste buren, gevestigd. Door persoonlijke omstandigheden ziet hij zijn familie nog nauwelijks, een bange jeugd en een vechtscheiding zijn daar onder andere debet aan.

Twijfels

Ook Nathan heeft vanaf het begin grote twijfels over de toedracht. Bovendien zijn er kleine incidentjes, vreemde geluiden, spookachtige dingen op de veeboerderij die nu van zijn schoonzus, de Nederlandse Ilse is. De twee dochters van Cameron, Nathans moeder, schoonzus Ilse,  zoon Xander, Bub zijn broer en zelfs de backpackers,  iedereen is uit zijn doen en weet zich geen raad met de situatie. Terwijl het lichaam van Cameron nog voor autopsie in beslag genomen is en de spanningen op de boerderij hoog oplopen probeert Nathan stukje bij beetje de ware toedracht te achterhalen.

IJzersterk

‘Verlaten’ is een heel prettig boek om te lezen. Het is spannend maar dat niet alleen, het heeft veel meer te bieden. Het plot is ijzersterk, de karakters zijn gelaagd en komen goed uit de verf. De sfeer van de out back, het harde leven en het op elkaar aangewezen zijn, auteur Jane Harper brengt het allemaal. Knap hoe ze alle puzzelstukjes aanreikt en toch naar een verrassend einde toewerkt.

‘Orangeboy van Patrice Lawrence’

Marlon is dolblij, Sonya het knapste meisje van de school staat bij hem op de stoep en wil met hem praten.  Ze is blond, ze is knap en ze luistert echt naar hem.  Samen gaan ze naar de kermis en daar haalt Sonya hem over een pilletje te slikken, Een kwart maar, bijna niets, het kan geen kwaad. Marlon is opgewonden en angstig tegelijk. De pillen die Sonya over heeft stopt hij in zijn zak, gewoon even bewaren voor haar.  Als laatste maken ze een dark ride, in het donker kan Marlon de pillen dan echt goed verstoppen.  Want Sonya kan ze niet meer mee terugnemen naar huis. Het wordt een wilde rit, de pil en de hormonen gieren  Marlon door het lijf. 

Nachtmerrie

Als ze weer stilstaan ziet Marlon dat Sonya er wel heel gek bij zit. Haar nek lijkt wel geknakt.  Hij port haar aan maar geen reactie, Sonya is dood.  Kermismensen helpen hen uit de gondel, ambulance en politie zijn snel ter plekke, de kermis wordt ontruimd en Marlon wordt opgepakt voor drugsbezit  en vastgezet in het politiebureau.  Zijn moeder wordt gebeld, ze racet vanaf haar werk in een bibliotheek naar het bureau om Marlon bij te staan. Ze kan bijna niet geloven wat er gebeurd is. Niet na alles wat al in de familie gepasseerd is. Marlons oudere broer Andre was verwikkeld in drugs en gangs. Marlon, een goede leerling en in tegenstelling tot Andre helemaal niet streetwise, had zo beloofd zich niet met dat soort zaken in te laten. Nu is het toch misse boel en het wordt alleen maar erger. De dood van Sonya is het begin van de nachtmerrie waar Marlon en al degenen die om hem heen staan in terechtkomen.

Autonomie

Deze young adult roman laat het rauwe straatleven in Londen zien. De gang die Marlon een lesje wil leren sluipt op kousenvoeten zijn leven binnen. Marlon denkt ze wel aan te kunnen, maar stukje bij beetje levert hij zijn autonomie in. In rake bewoordingen schetst Patrice Lawrence het beeld van een tiener die moet dealen met een gruwelijke realiteit, die zich daar uit  probeert  te vechten en voor zijn familie op blijft komen.  De roman boeit van de eerste bladzijde tot de verrassende ontknoping.

‘Witte dood’ van Robert Galbraith

Waren we vorige week in Zuid-Afrika, deze week gaan we naar Londen en het Engelse platteland. Privé detective Cormoran Strike is nog aan het bijkomen van zijn vorige avontuur als een jongeman zijn kantoor binnenstormt.  Billy, de persoon in kwestie, ziet er slecht uit, hij lijkt wel een zwerver en psychisch is er ook iets met hem aan de hand. Dat is op de eerste blik al duidelijk. Billy vertelt Strike dat hij als kind gezien heeft dat er een meisje vermoord is en begraven op een terrein van een buitenhuis in de provincie. Hoewel het relaas onsamenhangend is en ook niet erg waarschijnlijk en Billy bovendien in  paniek het kantoor ontvlucht, is er toch iets dat Strike triggert om het uit te gaan zoeken.  Noem het instinct, noem het nieuwsgierigheid, in ieder geval Strike pakt het op.

Undercover

Robin Ellacott, inmiddels opgeklommen tot Strike’s partner in het detectivebureau heeft zo haar eigen problemen waar ze graag voor wegvlucht. Haar prille huwelijk met Matthew dreigt spaak te lopen,  de pijn en het litteken dat ze opliep tijdens haar werk drijven een wig tussen hen. Dat alles houdt ze voor Strike verborgen, stoer verdiept ze zich in de zaak, gaat undercover, vogelt van alles uit. Het valt niet mee het schimmige verhaal van Billy te verifiëren.  Strike en Robin belanden in parlementaire kringen,  komen in het obscure alternatieve heksencircuit en bij de anarchisten terecht. Overal zijn kleine puzzelstukjes informatie die uiteindelijk naar de verrassende ontknoping leiden.

Puzzel

‘Witte dood’ is inmiddels de vijfde titel in de reeks over Cormoran Strike. Robert Galbraith, pseudoniem van J.K Rowling ( van de Harry Potterboeken) laat je intens meeleven met Robin en Cormoran. De gedetailleerde beschrijvingen van het dagelijkse leven in Londen, het kijkje achter de schermen in het Britse parlement, de mentaliteit van de lage aristocratie op het platteland maken dat deze roman  je een kant van Engeland laat zien die je niet dagelijks tegenkomt. Maar bovenal is het een spannende detective met een uitstekend plot, die je ruim zevenhonderd bladzijden laat mee puzzelen met de detectives. En voor wie graag alvast achterin kijkt voordat het boek uit is, daar wordt je niet veel wijzer van!

‘Recepten voor liefde & moord’ van Sally Andrew

Ook al ga je niet op vakantie, er is altijd wel een boek te vinden dat je toch een echt vakantiegevoel kan geven omdat het zo prachtig een ander land beschrijft. Dat is zeker het geval met ‘Recepten voor liefde & moord’. Tannie Maria (tante Maria) woont in Zuid-Afrika. In de Kleine Karoo, een afgelegen streek  waar het de rust zelve is.  Haar huis ligt zelfs nog een eind buiten het kleine stadje waar ze een receptencolumn voor de plaatselijke krant schrijft. Samen met Hattie de hoofdredacteur en de jonge journaliste Jessie vormt ze het lokale team van de krant.

Slecht nieuws

Het is zondagmorgen als Hattie bij Tannie Maria het erf op komt rijden. Ze heeft haar bezoek al aangekondigd, Tannie Maria heeft de koffie en melktert klaar, als het hoge woord eruit komt: Tannie Maria moet met haar column stoppen, de hoofdredactie wil liever een Lieve Lita die liefdesproblemen oplost.  Nu is Tannie Maria niet voor één gat te vangen en samen met Hattie komt ze tot een oplossing, het wordt een liefdesadvies annex receptencolumn. Want niemand weet zo goed als Tannie Maria hoe troostend lekker eten kan zijn.

Hopeloos

Als er een brief komt van een vrouw die duidelijk mishandeld wordt door haar man, weet Tannie Maria er eerst niet goed raad mee. En als kort daarna een vrouw vermoord wordt aangetroffen is het al snel duidelijk dat het de briefschrijfster betreft.  Tannie Maria en Jessie gaan zeer tegen de zin van Hattie op onderzoek uit en lopen al snel de politie hopeloos voor de voeten. Vooral de onverschrokken inspecteur Kannemeyer ergert zich wild aan het gedrag van de dames. Hoe kan Tannie Maria hem gunstiger stemmen en overhalen informatie met haar te delen? Ze gooit al haar charmes en kookkunsten in de strijd maar is het genoeg om de dader op het spoor te komen?

Watertanden

De Kleine Karoo ligt in het zuiden van Zuid-Afrika, niet ver van Ladismith. Sally Andrew weet de sfeer van de streek prachtig over te brengen, de droogte, de stofwolken, de natuur, de cultuur, het is alsof je zelf in de streek aanwezig bent. Maar hoogtepunten in het boek zijn zonder twijfel de heerlijke recepten. Het water loopt je in de mond, je maag gaat in de hongerstand en je wilt alleen nog maar proeven. Ik ben tijdens het lezen van het boek dan ook zeker drie kilo aangekomen. Mocht je aan de lijn doen: lees dit boek dan zeker niet.