Ellen Parr is negentien en
net getrouwd als ze in 1940 in haar dorp Upton een klein meisje alleen aantreft
in een bus met evacuees uit Southampton. Het meisje ligt opgerold op de
achterbank, er is niemand die haar begeleidt.
Er zijn vrouwen in de bus die zeggen dat de moeder van het meisje met
een andere bus vertrokken is, maar niemand weet het zeker. Ellen tilt het
meisje op en neemt haar mee naar huis.
Haar man Selwyn is er niet blij mee, ze hebben al drie geëvacueerde
jongens in huis, er is eigenlijk geen plek en ook niet voldoende eten voor het
meisje. Zelf kunnen Ellen en Selwyn geen kinderen krijgen, hij is in WOI zo
gewond geraakt dat dat geen optie is.
Boerengezin
Na een paar dagen zal het
meisje, Pamela heet ze, naar een boerengezin gaan. Als ze haar wegbrengen zien
ze dat het daar niet goed voor Pamela zal zijn, het kind blijft dus bij de
Parr’s in huis. Inmiddels weten ze dat de moeder van Pamela bij een
bombardement omgekomen is, van de vader is niets bekend. Ellen hecht zich meer
en meer aan Pamela. Ze herkent veel van zichzelf in het meisje. Haar eigen geschiedenis komt steeds weer
boven drijven: een gezin in de steek gelaten door de vader, door zijn toedoen
aan de bedelstaf geraakt, haar moeder in barre omstandigheden overleden, haar
broer die naar zee gaat en Ellen die er alleen voor staat. “Ik was net zo’n kind als zij. Een kind dat
niemand meer op de wereld heeft”.
Vader
Toch is het met Ellen goed
gekomen. Dankzij en paar lieve en behulpzame mensen in het dorp. En nu ze
Pamela onder haar hoede heeft, lijkt het geluk haar toe te lachen. Hun band
wordt sterker en sterker. Alles gaat goed totdat na ruim drie jaar de vader van
Pamela opduikt. Hij wil zijn dochter naar zijn zuster in Ierland sturen, daar
zal ze veilig zijn. Ellen beseft dat het nooit de bedoeling was dat Pamela zou
blijven. Maar hoe kan ze haar laten gaan?
Haar alles, haar oogappel, haar eigen kleine meisje?
Onverwoestbaar
‘We moeten dapper zijn’ is
een emotioneel en ontroerend boek. De
sterke liefde van Ellen voor haar pleegdochter Pamela is onverwoestbaar, toch
moet ze haar laten gaan. Wat dat allemaal met Pamela doet, lezen we in het
laatste deel. Daarvoor zijn we door het leven van Ellen gehopt, niet chronologisch,
soms langzaam, dan weer in sneltreinvaart.
Het is een roman waar je moeilijk afscheid van neemt, je zou nog veel
meer over deze twee mensen te weten willen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten