Kasteel ‘Het Nijenhuis’ , gelegen
in het hart van Salland, is wijd en zijd bekend als onderdeel van het Museum De
Fundatie. Het kasteel en zijn bewoners zijn
hoofdpersoon in dit boek van oud-werknemer Albert Steenbergen. In 1974 gaan hij
en zijn vrouw Vivian aan het werk bij
Dirk Hannema, de toenmalige bewoner van het kasteel. Hannema is er eind jaren
vijftig met zijn kunstcollectie
neergestreken, in 1967 heeft de
Provincie Overijssel het kasteel en omringend park en huizen aangekocht en het
personeel van Hannema overgenomen. De
Steenbergens gaan wonen in de kelder van
het kasteel, ze zijn krap behuisd maar dat zijn ze na jaren op een binnenschip
gewoond te hebben wel gewend. Ze gaan
als tuinman en huishoudster / kok aan het werk.
Begrafenis
Gelijk de eerste dag valt
Steenbergen met zijn neus in de boter. Kazack, de enorm grote hond van Hannema is
dood gegaan en moet begraven worden achter het kasteel. Samen met de huisknecht
George sleept Steenbergen het dier op een platte wagen naar zijn graf. Een bizarre vertoning. Huisknecht George wordt Steenbergens
leermeester, hij leert hem de fijne
kneepjes die een butler nodig heeft en wijdt hem in in de geheimen van de moes-
en bloementuin. Steenbergens vrouw
Vivian heeft een dagtaak aan alle maaltijden die bereid moeten worden, voor
zowel de kasteelheer als hun eigen gezin en het personeel dat dagelijks op het
kasteel is.
Kunstcollectie
De kunstverzameling van
Hannema wordt voor een deel in de bouwhuizen van het kasteel tentoongesteld,
het grootste deel staat echter in het kasteel zelf. De bouwhuizen zijn vrij toegankelijk voor het
publiek, Hannema verzorgt zelf rondleidingen in het hoofdgebouw.
In 1977 worden al 50.000 bezoekers geteld, het tentoonstellen van de collectie wordt
steeds professioneler aangepakt. Ook hier
krijgt Steenbergen mee te maken. Hij kent onderhand alle ins en outs van
kasteel en bewoners. Het overlijden van Hannema zet de deur naar verdere
professionalisering van de verzameling wagenwijd open. Nieuwe inzichten en frisse winden waaien door
Het Nijenhuis maar niet alles wordt met
evenveel enthousiasme begroet. In 2002 gaat Steenbergen met pensioen, de grote
veranderingen die daarna plaats vinden ( de groei naar Museum de Fundatie) stipt hij nog kort aan.
Ironie
Op licht ironische toon
vertelt Steenbergen over zijn jaren bij Het Nijenhuis. Hij noemt daarbij
vrijwel iedereen bij naam en toenaam,
voor velen zal het boek een feest der herkenning zijn. En een
interessante aanvulling op wat al bekend is over Het Nijenhuis en zijn
bewoners.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten