‘Altijd Nooit meer’ van Loes den Hollander

Loes den Hollander komt zaterdag 3 december in de Bibliotheek Raalte. Ze gaat daar vertellen over haar schrijverschap en neemt ook het thema van Nederland Leest ‘Oud worden, jong blijven’ onder de loep. Loes den Hollander is bekend van haar spannende thrillers waarvan de meest recente ‘De heks in mij’ nog maar net is verschenen.  Haar uitgever noemt haar niet voor niets ‘thrillerkoningin’. Maar ze heeft ook een zeer ontroerend boek geschreven over de zes maanden nadat haar partner op 20 juni 2021 was overleden: ‘Altijd Nooit meer’. 

Vergetelheid
“Dit verhaal is een afscheid van een bijzondere man en een ode aan onze liefde. Met dit verhaal wil ik hem behoeden voor de vergetelheid. Want hij was er, hij was van betekenis en mag niet vergeten worden”. Zo eindigt de proloog van het boek. Vier jaar lang heeft Loes haar lief bijgestaan na zijn hersenaneurysma in 2017. Hoe hij als een bijna kasplantje het ziekenhuis verliet met de diagnose dat er weinig vooruitgang zou zijn. Hoe ze samen vochten deze diagnose van tafel te krijgen. Want hij ging wel de strijd aan, keek telkens wat hij nog kon, in plaats van te treuren over zijn verlies aan capaciteit. En kwam ver. Hoe ze getroffen werden door de uitval van Loes. En ook daarna weer moed hadden om door te gaan. 

Afblijven
Het gemis is groot en onberekenbaar. Er zijn dagen dat het draaglijk is, vaker wordt ze echter overweldigd door enorm verdriet. Meestal is het op onverwachte momenten dat het haar aanvliegt.  Maar ook “Kom niet aan mijn verdriet, het is van mij, ik koester het zorgvuldig”. Ze is er duidelijk in, als ze er klaar voor is wil ze het delen met anderen. Maar tot dan: afblijven. Na verloop van weken begint ze stappen te maken. Ze begint voorzichtig veranderingen aan te brengen in huis. Zijn muziekkamer wordt eetkamer. De kledingkast komt voorzichtig aan bod. Maar ver weg is hij nooit, haar lief! 

Geschenk
‘Altijd Nooit meer’ is een ontroerend boek. Nuchter geschreven maar met een geweldige zeggingskracht. Troostend en met veel herkenning voor wie het ook overkomt. Lees het en geef het cadeau aan iemand van wie je denkt dat hij of zij het nodig heeft. Een beter geschenk in tijden van rouw is niet denkbaar.  

‘Wie waarlijk leeft’ van Ronald Giphart

Ronald Giphart komt 26 november in de Bibliotheek Ommen vertellen over zijn boeken en zijn schrijverschap. Wie hem alvast iets beter wil leren kennen kan één van zijn vele boeken lezen. Of een artikel dat over hem is verschenen. Dat zegt natuurlijk al het nodige over een schrijver. Maar wie echt iets meer over hem te weten wil komen kan ook het kleine maar fijne ‘Wie waarlijk leeft, portret van mijn moeder’ lezen. 

Tweede Kamer
Wijnie Jabaaij, in 1939 geboren in een middenstandsgezin in Dordrecht, groeit in redelijke welvaart op. Ze doet de kweekschool en staat met veel plezier voor de klas. In de jaren vijftig leert ze Rob Giphart kennen. Hij komt uit een rood nest, toch worden ze al snel een stel. Er wordt getrouwd en na een paar jaar  wordt, na de geboorte van een dood kindje, Ronald geboren. Kort daarop volgt Karin. In een bloemkoolwijk in Dordrecht wordt Wijnie steeds ongelukkiger. Er is niets voorhanden, geen peuterspeelzaal of crèche. Er wordt geprotesteerd en Wijnie pakt het grondig aan. Ze gaat in de politiek. Eerst in de gemeenteraad, later in de Tweede Kamer. 

MS
Wijnie trekt zich het lot van veel achtergestelden in de gemeenschap aan, komt veel in het Caraïbisch gebied, blijft fel in haar uitingen. Eind jaren tachtig gaat haar gezondheid achteruit, er wordt gedacht aan een hersentumor. Maar het is een agressieve vorm van MS, zes jaar heeft ze nog voor ze in 1995 overlijdt. Ook in die jaren blijft ze zich inzetten, voor het feminisme, voor MS-patiënten, voor euthanasie. 

Portret
Ronald Giphart is bijna dertig als zijn moeder overlijdt. De laatste jaren van haar ziekzijn heeft hij haar samen met zijn zus Karin bijgestaan. Wijnie, dan al jaren gescheiden van hun vader Rob, weet zich omringd door veel helpende handen. Buren, vrienden, kennissen, haar huis stond altijd open voor iedereen. Maar het liefst heeft ze toch haar kinderen bij zich. Dit boek is niet alleen een prachtig portret van zijn moeder, het vertelt ook net zoveel over Giphart zelf. 

De middag met Ronald Giphart begint om 14.30 uur, de toegang is gratis maar reserveren is verplicht in verband met de capaciteit. Klik hier om u aan te melden.

‘Franse vlecht’ van Anne Tyler

Het is 2010 als Serena en haar vriendje James haar neef Nicholas op het station van Philadelphia tegenkomen. Tenminste, Serena denkt dat het haar neef is maar zeker weet ze het niet. James is wat doortastender en spreekt Nicholas aan. Het klopt hij is de neef. James verbaast zich over het feit dat Serena haar eigen neef niet herkent. Hij kent zijn familieleden allemaal tot in de zoveelste graad. Serena kan niet goed uitleggen hoe het in haar familie zit. Wel dat ze die nauwelijks kent. Een ‘los zand’ familie. 

Mercy
Via Serena komen we bij haar grootouders terecht, Robin en Mercy. Ouders van twee dochters en een zoon. Als ze allemaal het huis uit zijn begint Mercy weer te schilderen, ze vindt een atelier en langzaam maar zeker trekt ze daarin. Ze gaat niet bij Robin weg, geeft hem de illusie dat alles nog wel goed gaat, maar eigenlijk heeft ze schoon genoeg van het huwelijk. Ze kiest voor zichzelf. 

Dochters en zoon
Hun twee dochters verschillen als dag en nacht. Alice is serieus, bedachtzaam, berekenend. Lily daarentegen een wildebras, onafhankelijk, impulsief. Ze trouwt een motorbiker, raakt zwanger van een ander, zet de motorman genadeloos aan de dijk en gaat met de kantoorman verder. Alice daarentegen heeft een degelijk huwelijk en hoge verwachtingen van haar kinderen. Hun broer David onttrekt zich het liefst aan zijn familie. Zodra hij studeert komt hij vrijwel niet meer thuis, leeft zijn eigen leven. Hij is de vader van de onbekende neef Nicholas. 

Verweven
Zo volgen we hap snap de familie Garrett. Soms met grote sprongen in de tijd, vooruit en achteruit, soms vanuit het gezichtspunt van een kind, dan weer vanuit de beleving van Robin of Mercy. Je leert ze allemaal heel goed kennen, de vier generaties, want het verhaal eindigt met neef Nicholas die in coronatijd samen met zijn zoontje Benny tijdelijk bij zijn ouders David en Greta intrekt. David kijkt terug op zijn leven, weet nog precies het moment waarop hij zijn vader Robin ging verafschuwen. Ziet in zijn kleinzoon Benny gelijkenissen met zijn vader en zussen en beseft dan dat een familie is als een Franse vlecht, verweven tot in het oneindige. 

Anne Tyler blijft waanzinnig goed schrijven, elke roman van haar hand heeft, zonder nadrukkelijk te zijn, zoveel zeggingskracht.  Fenomenaal! 

‘Het eiland’ van Adrian McKinty

Heather Baxter gaat met haar nieuwbakken echtgenoot Tom en zijn tienerkinderen Olivia en Owen op reis naar Australië. Tom is daar gastspreker op een medisch congres. Na hun eerste ontmoeting in Seattle, waar Tom zich fysiotherapeutisch door Heather liet behandelen, spraken ze al snel geregeld af. Toms vrouw was kort daarvoor overleden, het leek op zelfmoord, ze werd met drank op onderaan de trap gevonden. Hun band werd sterker, een gezamenlijke toekomst leek bijna vanzelfsprekend. 

Koala’s
Toch kennen ze elkaar nog niet zo heel goed. Heather is altijd terughoudend over haar jeugd die ze in een afgelegen hippiekamp doorbracht. Leven dicht bij de natuur, zelfredzaam en creatief. Maar nu in Australië is de uitgelezen mogelijkheid elkaar beter te leren kennen. Omdat het congres nogal saai is en de kinderen nog weinig specifiek inheemse dieren zoals koala’s hebben gezien besluiten ze op uitnodiging van twee bewoners spontaan een bezoek aan Dutch Island te brengen. Samen met een Nederlands stel maken ze de korte overtocht naar het eiland. 

Fataal
Daar aangekomen hebben ze drie kwartier de tijd om rond te kijken. Niet langer, want het zou kunnen dat één van de bewoners hen spot en dan zijn ze het haasje. De familie die er woont is niet mals. De moeder, Ma, deelt de lakens uit. Het zou allemaal goed gegaan zijn als ze niet een jonge vrouw op een fiets aangereden hadden. Het blijkt fataal, Heather gaat op zoek naar hulp. Het noodnummer kan ze niet bereiken, ze moet dus naar de enige boerderij op het hele eiland. Zo valt ze in handen van de familie O’Hanlon. Het is inderdaad Ma die de scepter zwaait. Bij voorkeur met een geweer in de hand. Ze duldt geen pottenkijkers en wil wraak voor de dood van de jonge vrouw.   

Niet alleen Heather wordt gepakt, ook Tom, de kinderen en het Nederlandse stel worden de gevangenen van de O’Hanlons. Hoe kunnen ze ontsnappen? Wie is te vertrouwen? Wie zal hen missen en op onderzoek uitgaan? Komen ze er levend uit? 

Adrian McKinty (Ierland, 1968)  heeft een superthriller geschreven, spelend in een exotische maar gruwelijke omgeving, spannend tot de laatste bladzijde, met een ontknoping die je niet aan ziet komen. Een echte pageturner.

‘Mevrouw mijn moeder’ van Yvonne Keuls

November is de maand van ‘Nederland Leest’, de maand waarin de bibliotheken van Nederland de lezers oproepen gezamenlijk één boek te lezen. Thema dit jaar is ‘Oud worden, jong blijven’. Dat thema past perfect bij het centrale boek van dit jaar: ‘Mevrouw mijn moeder’. 

Weeshuis
De moeder van Yvonne Keuls is geboren in wat nu Indonesië is. Dat op zich was al een boek waard. Samen met haar zus is ze al op jonge leeftijd in het weeshuis van de Zusters Ursulinen terechtgekomen.  Maar daar vertrekken ze ook weer, ze trouwt en krijgt vier kinderen waarvan Yvonne de jongste is. Het gezin gaat eind jaren dertig op verlof naar Nederland. De oorlog verhindert ze terug te gaan, haar man overlijdt in die periode, daarna komt het er niet meer van. 

Indisch
Mevrouw mijn moeder blijft Indisch tot in haar botten. Ze weigert in Den Haag naar buiten te gaan, Yvonne is haar verbinding met de buitenwereld. Steeds als Yvonne binnenkomt wordt ze begroet met een ‘Eèènnn???’.  Yvonne tovert elke keer met woorden een wereld voor haar, als ze dan eens buitenkomt klopt er niets van wat ze ziet. Het geeft niet, de wereld van Yvonne, die is echt. 

Verval
Als de ouderdom zijn intrede doet weigert ze daaraan toe te geven. Op haar negentigste begint het verval, uit huis gaan wil ze niet. Er komen dames in huis die op haar passen. Een enkele houdt het langere tijd vol, de meesten zijn binnen een week verdwenen. 

Na een val moet er in een verpleeghuis gerevalideerd worden. Mevrouw mijn moeder weigert daaraan mee te werken. Ze verandert in een zielig vogeltje, huilt heel de dag, eet nauwelijks meer en aan de oefeningen doet ze al helemaal niet mee. Na zes weken moet ze vertrekken. Thuis aangekomen is ze na één dag alweer opgefleurd. Ze drijft haar kinderen geregeld tot wanhoop, soms zou Yvonne haar wel iets aan kunnen doen. 

Humor
Toch is het met veel liefde en humor hoe Keuls haar moeder beschrijft.  Haar spiritualiteit, haar Indische achtergrond, het manipuleren, haar houding naar de kinderen toe. Heel herkenbaar voor al diegenen die zelf de zorg voor hun ouders hebben. Je kent ze door en door, weet hoe ze je kunnen sturen en toch blijf je, net als Keuls, gaan. 

Iedereen kan een exemplaar van ‘Mevrouw mijn moeder’ bij de Bibliotheek ophalen maar haast u want OP=OP.