Weeshuis
De moeder van Yvonne Keuls is geboren in wat nu Indonesië is. Dat op zich
was al een boek waard. Samen met haar zus is ze al op jonge leeftijd in het
weeshuis van de Zusters Ursulinen terechtgekomen. Maar daar vertrekken ze ook weer, ze trouwt
en krijgt vier kinderen waarvan Yvonne de jongste is. Het gezin gaat eind jaren
dertig op verlof naar Nederland. De oorlog verhindert ze terug te gaan, haar
man overlijdt in die periode, daarna komt het er niet meer van.
Indisch
Mevrouw mijn moeder blijft Indisch tot in haar botten. Ze weigert in Den
Haag naar buiten te gaan, Yvonne is haar verbinding met de buitenwereld. Steeds
als Yvonne binnenkomt wordt ze begroet met een ‘Eèènnn???’. Yvonne tovert elke keer met woorden een wereld
voor haar, als ze dan eens buitenkomt klopt er niets van wat ze ziet. Het geeft
niet, de wereld van Yvonne, die is echt.
Verval
Als de ouderdom zijn intrede doet weigert ze daaraan toe te geven. Op haar
negentigste begint het verval, uit huis gaan wil ze niet. Er komen dames in
huis die op haar passen. Een enkele houdt het langere tijd vol, de meesten zijn
binnen een week verdwenen.
Na een val moet er in een verpleeghuis gerevalideerd worden. Mevrouw mijn moeder weigert daaraan mee te werken. Ze verandert in een zielig vogeltje, huilt heel de dag, eet nauwelijks meer en aan de oefeningen doet ze al helemaal niet mee. Na zes weken moet ze vertrekken. Thuis aangekomen is ze na één dag alweer opgefleurd. Ze drijft haar kinderen geregeld tot wanhoop, soms zou Yvonne haar wel iets aan kunnen doen.
Humor
Toch is het met veel liefde en humor hoe Keuls haar moeder beschrijft. Haar spiritualiteit, haar Indische
achtergrond, het manipuleren, haar houding naar de kinderen toe. Heel
herkenbaar voor al diegenen die zelf de zorg voor hun ouders hebben. Je kent ze
door en door, weet hoe ze je kunnen sturen en toch blijf je, net als Keuls,
gaan.
Iedereen kan een exemplaar van ‘Mevrouw mijn moeder’ bij de Bibliotheek ophalen maar haast u want OP=OP.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten