Het is net na het overlijden
van haar moeder dat actrice Carine Crutzen in haar geboortestad ‘De Kersentuin’ van Tsjechov speelt. In de
laatste scene van het stuk neemt ze op het toneel met haar collega als broer en
zus afscheid van het ouderlijk huis. Het moment grijpt haar aan, het lijkt zo
veel op haar werkelijke leven. Ook haar beide ouders zijn nu overleden. De
komende twee weken zal ze hun appartement leeghalen. Al hun bezittingen gaan
door haar handen, alles roept herinneringen op. Als de laatste spullen verdeeld
of ingepakt zijn sluit Carine het appartement af en vertrekt in de auto van
haar moeder naar huis.
Alarmstand
De laatste tien, twaalf jaar
zijn zwaar geweest voor Carine. Vader had
met Parkinson een nare ziektegeschiedenis, na zijn overlijden duurt het niet
lang voor moeder ook ziek wordt. Carine stond
voortdurend in de alarmstand, als er weer iets aan de hand was 200 kilometer
rijden, soms voor niets, meestal om wat langer te moeten blijven. Nu ze er niet meer zijn voelt het ook als een
opluchting. Maar ze mist ze ook zo erg.
Dubbele gevoelens. Beelden, geuren, zinnen van vroeger buitelen
over elkaar heen. Ze besluit het op
papier te zetten, zo afstand te nemen en af te ronden. Ze vertrekt voor een
tijd naar Zuid-Limburg, alleen. Zo kan ze haar herinneringen verwerken en haar
kind-zijn afronden: “Herinneringen van een dochter die opgroeide in het zuiden,
met een moeder die trouwde met een weduwnaar met kind”.
Eerlijk
Carine is heel eerlijk over
haar gevoelens, alles wat ze schrijft voelt authentiek aan. Ook zichzelf
ontziet ze niet. Gevangen tussen gezin, werk, ouders, heeft ze vaak heel negatief over zaken
gedacht. Dat geluid laat ze ook horen. Ook de wanhoop als het allemaal niet
lukt, of de blijdschap over een mooi moment. Zo ontrafelt ze haar jeugd, haar
volwassen worden en de periode dat ze voor haar vader en moeder soms meer ouder
dan kind is. Ze neemt je mee in korte,
stevige zinnen, soms bijna staccato. Korte hoofdstukjes, hooguit drie of vier
bladzijden lang. Elk woord is raak, er staat geen enkele overbodige letter in
het boek. Een heerlijk boek met veel stof om over na te denken. Zeker herkenbaar
als je in dezelfde fase van het leven verkeert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten