London 1940. Emmy woont met
haar vriendin Bunty in West-Londen. Samen hebben ze een appartement. Veel gelegenheid
om daar tijd door te brengen hebben ze niet, Bunty werkt als secretaresse op
het ministerie van oorlog, Emmy verdeelt haar tijd tussen een saai advocatenkantoor
en de vrijwillige brandweer. Vooral tijdens de bombardementen van de Duitsers
is het razend druk bij de brandweer. Emmy neemt met de andere vrijwilligers de
telefoontjes aan. Overdag op kantoor en ’s
nachts bij de brandweer, het is slopend.
Mevr. Bird
Als Emmy op een dag een vacatureadvertentie
ziet voor een dagblad solliciteert ze onmiddellijk. Ze droomt ervan om oorlogscorrespondent
te worden, maar ze wil best als jongste verslaggever beginnen. De sollicitatie
verloopt voorspoedig en ze wordt aangenomen. Maar het werk blijkt totaal anders
dan ze gedacht had. Ze moet voor een
vragenrubriek in een tanend vrouwentijdschrift brieven van lezers beantwoorden.
Haar eindredacteur, Mevr. Bird, is
superstreng, de meeste vragen vindt ze
ongepast en veel te modern, die verdwijnen allemaal in de prullenbak. Dat gaat Emmy aan het hart, ze leeft erg mee met de vragenstelsters die door
de oorlog in penibele omstandigheden verkeren en zich geen raad meer
weten. Stiekem begint Emmy de afgewezen
brieven uit naam van Mevr. Bird te
beantwoorden. Ze weet dat het illegaal
is, ze weet dat ze haar baan kwijt is als het uitkomt, toch kan ze het niet
laten.
Escapades
De vriendschap tussen Emmy en
Bunty lijkt sterk en onvoorwaardelijk. Ze zijn samen opgegroeid, ze kennen
elkaars familie, elkaars vriendjes, ze kennen elkaar door en door. Maar als
Emmy Bunty over haar escapades bij de krant vertelt, krijgt ze, tot haar grote
teleurstelling, weinig begrip voor haar
handelswijze. Emmy komt wat alleen te staan en na een aanvaring met Bunty’s
vriend, lijkt het of de vriendschap een lelijke deuk heeft opgelopen. Hoe kan
Emmy het goedmaken? Wat moet ze doen om
het vertrouwen van haar vriendin terug te winnen? Emmy is ten einde raad.
Kolossaal
‘Geestig, ontroerend en hartverwarmend’ noemt
auteur John Boyne dit boek. Dat klopt helemaal maar er is nog een kleine
aanvulling: soms is het net een ouderwets meisjesboek met kreten als ‘mieters’,
‘kolossaal’ en ‘blozen’. Dat doet echter
niets af aan de sfeer van deze roman : inderdaad geestig, ontroerend en
hartverwarmend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten