‘Noem haar naam’ van Jorie Horsthuis

Jorie is een halve tweeling. Haar tweelingzusje is tijdens hun geboorte in 1981 levenloos ter wereld gekomen. Tot ze zes is weet Jorie het niet. Op een dag vertelt haar moeder haar in tranen dat ze de helft van een tweeling is. Omdat Jorie ziet hoeveel verdriet haar moeder daarbij heeft brengt ze het gegeven van tweeling zijn in haar jonge jaren nog nauwelijks ter sprake.  Na de tweeling zijn er al snel twee broertjes geboren, het jonge, drukke gezin wordt opgeslorpt door de dagelijkse bezigheden en het verloren zusje raakt ogenschijnlijk op de achtergrond. In haar tienerjaren verdringt Jorie het bijna maar als volwassene kijkt ze er anders tegenaan. ’Ze gaat op zoek naar een zusje dat er nooit is geweest'. 

Pijnlijk
Allereerst gaat ze het gesprek met haar ouders aan. Pijnlijk vindt ze dat. Ze informeert haar inmiddels volwassen broertjes, de één is positiever dan de ander. Ze gaat zich inlezen, heeft gesprekken met deskundigen op het gebied van doodgeboorte en verlies. Ze neemt contact op met het ziekenhuis waar ze geboren zijn (Hengelo), met de gemeente, met het crematorium. Ze spreekt de gynaecoloog en de vroedvrouw en prijst zich gelukkig dat  beiden haar te woord willen staan. Ondertussen spookt nog steeds de angst van vroeger door haar hoofd,  heb ik mijn zusje in de buik vermoord? 

Naam
Haar zoektocht naar wat er gebeurd is in 1981 en in het gezin waar ze opgegroeid is geeft Jorie niet alleen inzicht in haar eigen gevoelens maar gaat het hele gezin aan. Jorie neemt ze mee op haar pad, haar ouders reageren elk heel anders maar lopen wel samen met Jorie op. De zoektocht brengt verdriet, bezorgdheid, boosheid, opluchting en openheid waar in het verleden het stilzwijgen de overhand had. Uiteindelijk wordt de naam genoemd, de naam van haar tweelingzusje waar ze zo weinig van wist maar die steeds eigener wordt.  Het zusje dat, ook al is ze er nooit fysiek geweest, helemaal bij hen hoort. 

Monumentje
Het is een monumentje voor haar tweelingzusje, dit boek waarin Jorie naar haar op zoek gegaan is. Het verhaal ontroert je, houdt je bezig, roept bewondering op. Bewondering voor de wijze waarop Jorie Horsthuis het thema opgepakt heeft, bewondering voor haar doorzettingsvermogen en de stijl waarin ze het gegoten heeft. Journalistiek , soms zakelijk, kritisch op zichzelf, maar bovenal buitengewoon eerlijk over haar gevoelens die haar zoektocht opriep.