19 maart 2015

‘Ik mis mezelf’ van Lisa Genova

Sinds kort draait de film ‘Still Alice’ in de bioscopen. De film is alom geroemd vooral ook door het prachtige acteerwerk van Julianne Moore, onlangs ontving zij voor haar rol de Oscar voor beste vrouwelijke hoofdrol.  De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Lisa Genova, in het Nederlands helaas vertaald in ‘Ik mis mezelf’.  De titel ‘Nog steeds Alice’ had beter bij deze aangrijpende roman gepast.

Professor
Alice, evenals haar man professor aan de beroemde universiteit van Harvard, is rond de vijftig als haar brein begint te haperen.  Aanvankelijk  schrijft ze het toe aan de overgang,  de vergeetachtigheid neemt echter zulke ernstige vormen aan, dat ze het daar niet meer mee af kan doen.  Vergeten afspraken, voorwerpen die kwijt zijn, de weg kwijt raken tijdens haar vaste joggingronde,  vergeten naar een congres te gaan, haar eigen colleges overslaan, er rest haar niets anders dan professionele hulp in te roepen. In haar bloed wordt een stofje gevonden dat  onomstotelijk de diagnose vroege dementie vaststelt.

Emotioneel slopend
Haar man en drie volwassen kinderen gaan elk op hun eigen wijze om met de ziekte van Alice. Twee van de drie kinderen laten zich testen op de aandoening, de jongste dochter, altijd al wat eigenzinnig en niet van plan het gebaande pad van haar ouders te gaan,  wil daar niet in meegaan. Toch is zij degene die Alice het beste begrijpt en al snel een modus vindt om met haar moeders aandoening, die zeer snel voortschrijdt,  om te gaan.  ‘Ik mis mezelf’ is een ontroerende maar ook confronterende roman over de ziekte van Alzheimer, een ziekte die, zoals Alice in het boek zegt, emotioneel soms slopender is dan kanker: “Had ik maar kanker, dan hoefde ik me niet te schamen en droegen de mensen een lintje voor me”. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten