In de jaren zeventig en
tachtig worden steeds meer donorkinderen geboren. Stellen waarvan de man
onvruchtbaar is of vrouwen die alleen of met zijn tweeën een kind willen
krijgen melden zich bij ziekenhuizen of donorklinieken. Donoren zijn anoniem, het ouderpaar krijgt
hooguit een donorpaspoort met daarop wat algemene informatie over uiterlijke
kenmerken en opleiding van de donor. Met
het opgroeien van de donorkinderen komt ook de vraag naar meer informatie, een
aantal kinderen wil graag hun donor leren kennen. Als in 2004 de wetgeving verandert en
anonieme donatie niet meer toegestaan wordt, worden de vragen nog
prangerder. De donorklinieken komen
onder vuur, ze hebben zich in het verleden slecht aan de regels gehouden, er is
met sjoemelsperma gewerkt, kinderen willen antwoorden.
Speurwerk
De Poolse journalist Kamil
Baluk kiest tijdens zijn tijd op de Poolse School voor Reportage een artikel
over Louis, een donor van deels Surinaamse afkomst die jarenlang bij twee
ziekenhuizen en een donorkliniek in Nederland zijn sperma heeft afgeleverd, als
uitgangspunt voor een onderzoeksproject. Na enig speurwerk komt Baluk in
contact met een paar donorkinderen in Nederland die hoogstwaarschijnlijk
nakomelingen van Louis zijn. Er ontrolt zich een scenario waarbij Baluk de
kinderen op de voet volgt. Daarnaast bekijkt hij oude televisieopnames, leest
artikelen, interviewt belanghebbenden, legt contacten met de spermabanken en
tenslotte ook met Louis.
Documentair
Het resultaat is een zeer
onderhoudend en documentair geschreven boek waarin de donorkinderen een grote
rol spelen en de speurtocht naar donor Louis en naar de directeur van de
Schiedamse donorkliniek Jan Karbaat een
prominente plaats inneemt. Het boek
bevat een zeer uitgebreide bronvermelding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten