‘Het Vrouwenpaleis’ van Laetita Colombani

De Parijse Solène is advocate, een behoorlijk succesvolle. Ze leeft voor haar werk; haar relatie, haar familie, voor niemand heeft ze tijd. Al wat telt is de verdediging van dure cliënten die van het chique kantoor waar ze werkt gebruik maken. Haar wereld stort echter in als één van die chique lui na een onvoordelig vonnis zich in haar aanwezigheid en plein public om het leven brengt.  Burn-out is de conclusie van haar behandelend psychiater.  Als ze wat opknapt raadt hij haar aan vrijwilligerswerk te zoeken.

Publiek schrijver

“Gevraagd: publiek schrijver. Neem voor meer informatie contact met ons op”.  Na alle advertenties voor vrijwilligerswerk die Solène niet aanstaan, ziet deze oproep er veelbelovend uit. Ze meldt zich bij Het Vrouwenpaleis voor een intake. Aan de ene kant wil ze het graag, schrijven is helemaal haar ding,  maar ze ziet toch ook veel beren op de weg. De eerste weken lijkt ze gelijk te krijgen, de vrouwen die in Het Vrouwenpaleis wonen pruimen haar niet.

Elke donderdag zit Solène aan haar tafeltje te wachten, vaak vergeefs, maar langzaam komen de verzoeken op haar af. Een brief aan een zoon in Afrika, een brief aan koningin Elizabeth, hulp bij een sollicitatiebrief, het opleuken van een cv. Al schrijvend begint Solène zich beter te voelen en krijgt ze belangstelling voor de levensverhalen van de vrouwen en voor de geschiedenis van Het Vrouwenpaleis.

Leger des Heils

Blanche Peyron, heilsoldate vanaf haar vroege jeugd, weet in 1925 met behulp van veel geldschieters, een leegstaand gebouw met meer dan 700 kamers voor het Leger des Heils aan te kopen.  In dit gebouw wil ze vrouwen aan de onderkant van de samenleving een plek geven om te wonen en een nieuwe start te maken.  Nu bijna honderd jaar later wonen er nog steeds 400 vrouwen.  Met hun verschillende achtergrond geeft dat fricties, niet altijd is het er rustig en vredig. Toch beantwoordt het nog steeds aan het oorspronkelijke doel: een veilige plek voor vrouwen.

Fictie en werkelijkheid
Colombani verweeft het fictionele verhaal van Solène met de ware geschiedenis van Blanche en Het Vrouwenpaleis. Op enigszins zakelijke en soms wat afstandelijke toon komen de twee verhalen die nog niets aan actualiteit hebben ingeboet heftig binnen. Laat je door het saaie uiterlijk van het boek niet afschrikken, dit is echt een aanrader.

‘Perfecte resten’ van Helen Fields

Inspecteur Luc Callanach is na een akkefietje bij zijn vorige werkgever  Interpol overgestapt naar de recherche van Edinburgh.  Hij wordt er allesbehalve hartelijk ontvangen, het feit dat hij half Frans en half Schots is en spreekt met een Frans accent zet kwaad bloed bij zijn nieuwe ondergeschikten. Zij hadden liever een ‘echte’ Schot op zijn stoel gezien.  Alleen inspecteur Ava Turner treedt hem welwillend tegemoet.

Ontvoering

De eerste zaak die zich aandient is een lijk dat hoog in de bergen in het binnenland wordt gevonden. Eigenlijk niet het werkterrein van de Edinburgse politie maar het slachtoffer is uit hun stad afkomstig en blijkt te zijn ontvoerd. Het is een hoogopgeleide jonge vrouw,  een uitstekende advocate. Helaas is  haar lichaam ernstig verbrand en restten er alleen  een paar flinters bewijs dat ze het werkelijk is. De zaak komt op dood spoor, tot er weer een ontvoering plaats vindt.

Kerk

Dit maal is het een domina, voorgangster in een protestantse kerk. Ze is alom geliefd, ook bekend bij een aantal politiemensen. De kerk stelt geld beschikbaar voor een profiler. Deze Harris, zelfgenoegzaam en overtuigd van zijn kunnen, trekt al snel conclusies die bij de politieleiding een willig oor vinden.  Callanach zit dus niet alleen met dwarse ondergeschikten, ook de politieleiding en de profiler zien andere aspecten aan de zaak en werken hem tegen. Zij werken linea recta naar een snelle voor de hand liggende oplossing.  Maar Callanach laat het er niet bij zitten en bijt zich vast in de zaak. De moordenaar zal er niet mee weg komen, daar is Callanach van overtuigd. Vroeg of laat maakt hij een fout en dan is het spel over en uit.

Geslepen

‘Perfecte resten’ is een ongemeen spannende thriller. Vanaf de eerste bladzijde is duidelijk dat er een geslepen moordenaar aan het werk is. De tweede verhaallijn met een schandaal in de Rooms Katholieke Kerk waar inspecteur Turner mee bezig is, maakt het verhaal extra actueel. Dat Fields je bovendien mee laat kijken met de moordenaar geeft een extra dimensie aan de roman waardoor je het in één ruk uit wilt lezen.

‘De vrouwen in het zwart’ Madeleine St. John

Sydney, de jaren vijftig, de confectieafdeling van het warenhuis F.G.Goode’s.  Alle verkoopsters van die afdeling dragen zwarte jurken, het is de bedrijfskleding. Door hun sobere kleding lijken de cocktailjurken en exclusieve modellen die in de rekken hangen nog prachtiger.  Heel verschillend zijn de verkoopsters, Magda van de exclusieve modellen komt oorspronkelijk uit Hongarije. Met haar verfijnde continentale uitstraling staat ze veraf van de meer gewone dames van de cocktailjurken.

Vast patroon

Fay, hopeloos op zoek naar een geschikte echtgenoot,  Patty die vast zit in een kinderloos huwelijk met een schapenkop (scheldwoord voor een plattelander) , Marga die feestjes afloopt en de exclusieve Magda,  ze  werken in een vast patroon, de dagen lijken op elkaar en de onderlinge verhoudingen liggen vast. Dat verandert met de komst van de scholiere Lisa. Zij wordt voor de drukke dagen rond kerst tijdelijk aangesteld.

Lisa

Zonder dat Lisa het zelf in de gaten heeft schudt ze de kussens op, met grote gevolgen voor sommigen van hen. Ze raakt bevriend met de berekenende Magda.  Samen met Fay wordt ze op een feestje bij de uitbundige Magda thuis uitgenodigd, met grote gevolgen voor Fay. Patty beleeft een vreselijke nacht met haar schapenkop, waarna hij de benen neemt en zij ziek achterblijft. Marga blijft feesten, ze begrijpt niets van de veranderingen die plaats vinden. En onderwijl spant Lisa met haar moeder samen om een beurs voorde universiteit te krijgen.

Madeleine St. John

‘De vrouwen in het zwart’ is al in 1993 verschenen. De aanleiding voor deze herdruk is de verfilming van het boek. De film heb ik niet gezien maar het boek belooft alle goeds daarvoor.  Auteur St. John zet met scherpe pen en rake karakters een minisamenleving neer, zoals die in het warenhuis heerst.  De afdeling is luxe, calme et volupté, in haar woorden, maar er zindert van alles. Die sfeer, dat gevoel, weet St. John meesterlijk over te brengen in deze geestige en levendige roman.

‘Het sprookje van de eeuwige zomer’ van Susan Crandall

Tally James ziet op het landelijke nieuws dat haar jongere broer Walden van moord wordt verdacht. Hij zou samen met twee anderen en onder invloed van een sekteleider brand gesticht hebben waarbij een man omgekomen is. Tally is in alle staten, ze kan zich niet voorstellen dat haar eens zo zachte broertje in een moordenaar veranderd is. Ze reist onmiddellijk af naar Mississippi om hem bij te staan.

Weggelopen

Het is 1972,  Tally is al negen jaar niet meer in haar ouderlijk huis geweest. In 1963 nam ze als zestienjarige de benen. Het  disfunctionele gezin waar ze in opgroeide viel na de dood van haar vader uit elkaar.  Alleen haar oude grootmoeder, die de eer van de familie en van het familiebezit, de Pearl River Plantation, hoog probeert te houden, woont nog in Mississippi. En Walden, die nu in staat van beschuldiging is gesteld. Haar moeder, haar grote broer Griff en haar kleine zusje Dharma, allemaal zijn ze verdwenen, zoals zij zelf ook verdween naar Californië.

Buien

Haar oude vriend Ross, die haar ooit het leven redde, is de eerste waar Tally zich meldt. Hij is bereid Tally te helpen. Allereerst gaan ze op zoek naar grootmoeder Gran, daarna moet er een advocaat voor Walden geregeld worden. Terwijl Tally daarmee bezig is gaan haar gedachten steeds weer terug naar het gezin waarin ze groot geworden is.

Een vader met buien, vreemde buien die Tally niet begrijpt maar er zo goed mogelijk mee om probeert te gaan. Een moeder die meer belang heeft bij vrienden die het goede doel, ver weg of dichtbij huis, nastreven dan bij haar man en kinderen. Een grootmoeder die angstvallig een familiegeheim bewaart. En een stadje waar de familie James eigenlijk uitgespuugd is door de plaatselijke bevolking. Het is Tally die de vrede tussen al die mensen probeert te bewaren. Tot zij het ook niet langer aankan en zonder bericht vertrekt.

Broeierig

Susan Crandall vertelt op meeslepende wijze het verhaal van een jong meisje verstrikt in een hopeloze situatie waar ze toch steeds het beste van probeert te maken. De broeierige sfeer die zowel in het gezin als in het stadje heerst, de botsing tussen lang geleden en heden, tussen kinderverdriet en volwassen begrip, dat zijn de kernwoorden voor deze uitstekende roman.