‘Het Vrouwenpaleis’ van Laetita Colombani

De Parijse Solène is advocate, een behoorlijk succesvolle. Ze leeft voor haar werk; haar relatie, haar familie, voor niemand heeft ze tijd. Al wat telt is de verdediging van dure cliënten die van het chique kantoor waar ze werkt gebruik maken. Haar wereld stort echter in als één van die chique lui na een onvoordelig vonnis zich in haar aanwezigheid en plein public om het leven brengt.  Burn-out is de conclusie van haar behandelend psychiater.  Als ze wat opknapt raadt hij haar aan vrijwilligerswerk te zoeken.

Publiek schrijver

“Gevraagd: publiek schrijver. Neem voor meer informatie contact met ons op”.  Na alle advertenties voor vrijwilligerswerk die Solène niet aanstaan, ziet deze oproep er veelbelovend uit. Ze meldt zich bij Het Vrouwenpaleis voor een intake. Aan de ene kant wil ze het graag, schrijven is helemaal haar ding,  maar ze ziet toch ook veel beren op de weg. De eerste weken lijkt ze gelijk te krijgen, de vrouwen die in Het Vrouwenpaleis wonen pruimen haar niet.

Elke donderdag zit Solène aan haar tafeltje te wachten, vaak vergeefs, maar langzaam komen de verzoeken op haar af. Een brief aan een zoon in Afrika, een brief aan koningin Elizabeth, hulp bij een sollicitatiebrief, het opleuken van een cv. Al schrijvend begint Solène zich beter te voelen en krijgt ze belangstelling voor de levensverhalen van de vrouwen en voor de geschiedenis van Het Vrouwenpaleis.

Leger des Heils

Blanche Peyron, heilsoldate vanaf haar vroege jeugd, weet in 1925 met behulp van veel geldschieters, een leegstaand gebouw met meer dan 700 kamers voor het Leger des Heils aan te kopen.  In dit gebouw wil ze vrouwen aan de onderkant van de samenleving een plek geven om te wonen en een nieuwe start te maken.  Nu bijna honderd jaar later wonen er nog steeds 400 vrouwen.  Met hun verschillende achtergrond geeft dat fricties, niet altijd is het er rustig en vredig. Toch beantwoordt het nog steeds aan het oorspronkelijke doel: een veilige plek voor vrouwen.

Fictie en werkelijkheid
Colombani verweeft het fictionele verhaal van Solène met de ware geschiedenis van Blanche en Het Vrouwenpaleis. Op enigszins zakelijke en soms wat afstandelijke toon komen de twee verhalen die nog niets aan actualiteit hebben ingeboet heftig binnen. Laat je door het saaie uiterlijk van het boek niet afschrikken, dit is echt een aanrader.