‘De honderd jaar van Lenni & Margot’ van Marianne Cronin

Lenni is ziek, ernstig ziek. Ze ligt in het ziekenhuis in Glasgow op de afdeling voor levensbeperkte zieken. Terminaal bedoelen ze daarmee. Ze kan psychologische begeleiding krijgen, maar dat weigert ze. Lenni is met haar eigen soort van therapie bezig. Ze gaat kennismaken met God. Ze zoekt de priester, Father Arthur op in de ziekenhuiskapel. Niet dat hij iets kan veranderen, en geloven in God wil Lenni ook niet.  Maar praten met Father Arthur doet ze graag. 

100 schilderijen

Naar het activiteitenlokaal De Rozenzaal gaat ze ook. Niet dat dat voor haar bedoeld is, alleen ouderen vanaf tachtig jaar zijn welkom. Maar Lenni kletst zich naar binnen. Daar maakt ze kennis met Margot. Margot tekent en schildert heel goed, ze heeft duidelijk in de vingers. Margot is al oud, drieëntachtig en Lenni nog maar zeventien. Toch maakt dat niets uit. Ze vinden elkaar. Ook Margot gaat dood. Ze kan zich niet voorstellen dat Lenni hetzelfde lot wacht, “je bent zo vol leven”. Samen besluiten ze een project te maken. Omdat ze samen honderd zijn gaan ze evenzoveel schilderijen en tekeningen maken. 

Doorsnee

Aan de hand van de schilderijen vertelt Margot haar levensverhaal. Dat is net als dat van Lenni, die geboren is in Zweden, door haar moeder in de steek gelaten en met een vader die echt niet weet wat hij met de situatie aan moet, niet doorsnee. Lenni luistert graag naar de verhalen van Margot. Maar het belangrijkst voor Lenni is dat ze samen met Margot in de Rozenzaal is. Bij haar zijn is het enige dat er echt toedoet.  Al het andere is onbelangrijk geworden. Margot is haar therapie! 

Levendig

Lenni en Margot zijn zo levensecht, je ziet ze voor je in de Rozenzaal. Lenni het kleine frêle opdondertje met een veel te grote mond. Die iedereen op stang jaagt maar toch ook veel harten verovert. Margot met haar bijzondere leven waarbij ze niet zo vaak voor zichzelf heeft gekozen.  De keuze aan een ander of aan het lot overliet. Marianne Cronin weet ze zo levendig te schetsen, ze veroveren je hart en laten het niet meer los. Zelden een boek gelezen waarin zoveel emotie zit die zo onderkoeld gebracht wordt. Een overtuigend debuut dat je verlangend doet uitzien naar een nieuwe roman van haar hand.