‘Hoe katten mijn redding werden’ van Courtney Gustafson

Courtney en haar vriend hebben een huurhuis gevonden aan Poets (lees Dichters) Square in Tucson, Arizona.  Ze heeft een baan bij de lokale voedselbank, public relations en management, leuk om te doen maar het betaalt niet best.  De eerste nacht dat ze in het huis slaapt, hoort ze allerlei vreemde geluiden. Alsof er tegen het raam getikt wordt. Haar hond reageert ook, het is dus geen hersenspinsel. Als ze de volgende ochtend naar buiten gaat ziet ze allemaal pootafdrukken. Kleine weliswaar, maar er is bewijs dat er die nacht werkelijk van alles rond het huis sloop. 

Instagram

Ze komt er al snel achter dat het zwerfkatten zijn. Wel dertig. Hongerige katten met smalle snuiten en holle ogen. Courtney begint aantekeningen te maken, bedenkt namen voor de katten, voor ze het weet zit ze elke avond op de oprit de katten te voeren. Maar het zijn er te veel. Ze heeft niet genoeg geld voor al die katten. Die eigenlijk ook gecastreerd of gesteriliseerd moeten worden. Ze begint een Instagramaccount voor de katten. Op die manier kan ze haar vader, aan de andere kant van het land, op de hoogte houden van wat ze allemaal beleeft. 

Hulpgroep

Het account wordt door meer mensen gelezen. Die beginnen Courtney te helpen, doen donaties, kopen kattenvoer voor haar. Sommigen willen zelfs geld storten. Als Courtney met Thanksgiving in een gekke bui een soort van speciaal diner voor de katten maakt en dat filmt voor Instagram, gaat het viraal. Duizenden reacties volgen en Instagram begint haar te betalen. Eindelijk is er meer geld om spullen te kopen. En dat niet alleen, Courtney breidt haar werk voor de katten uit. Overal in Tucson begint ze samen met een grote hulpgroep katten te vangen om ze vervolgens naar de dierenarts te brengen voor sterilisatie of castratie. Haar hulp wordt dankbaar aanvaard. 

Dierendag

Courtney verandert, van de timide in zichzelf gekeerde jonge vrouw die ze was, is weinig meer over. Ze voelt zich gewaardeerd en begrepen door al die mensen die haar fysiek en op afstand helpen. Het verhaal van haar jeugd en verdere ontwikkeling komt uitgebreid aan bod in dit inspirerende en hartverwarmende verhaal. Een heerlijk boek om op 4 oktober, Dierendag, bij stil te staan. De filmpjes van Courtney zijn te vinden op Instagram en TikTok.

‘De jongen van zee’ van Garrett Carr

Ambrose en Christine Bonnar wonen met hun peuter Declan in het Ierse Donegal. Ambrose is visser, samen met zijn maat Tommy brengt hij wekelijks vis binnen. Christine werkt in het hotel van het dorp. Op een dag is er een baby aangespoeld. Wonderbaarlijk gered door de dorpsgek, gaat het kind van gezin naar gezin om er een nachtje door te brengen. Als Ambrose de baby ophaalt weet hij binnen een half uur dat hij het jongetje wil houden. Dit prachtige kind gaat hun gezin niet meer verlaten. 

Levensbestemming

Christine is wat bedenkelijker, maar ze is makkelijk over te halen. Alleen peuter Declan gromt en bromt, hij moet die indringer niet. Ook Christines zuster Phyllis ziet er geen heil in. Wonend op loopafstand van haar jongere zus heeft ze alles door wat daar in huis gebeurt. Zelf zorgt ze voor hun vader Eunan die na een hersenbloeding totaal afhankelijk van haar is. Phyllis verandert, verzuurt, ze ziet de hulp die ze haar vader biedt als haar levensbestemming. 

Opzouten

Brendan, de vondeling, is een buitenbeentje in het dorp. Gaat stilletjes zijn eigen gang, zwerft langs de kust en komt bij zonderlingen over de vloer. Hij luistert naar hun verhalen en zo jong als hij is, bemoedigt hij ze. Het geeft hem een reputatie die Ambrose en Christine niet prettig vinden. Toch gedogen ze het, het is een fase, het gaat wel weer over. Declan zet zich echter sterk tegen zijn adoptiebroer af, het liefst zou hij hem voorgoed laten verdwijnen. Hij trekt veel naar opa Eunan. De oude man, die een echt een lastig portret is, sterkt hem in zijn idee dat Brendan niet deugt, dat hij op moet zouten. 

Zo verlopen de jaren, de visopbrengst loopt achteruit, Ambrose’ maat Tommy gaat alleen verder met steeds grotere trawlers, Ambrose heeft de trein gemist met zijn hardnekkige voorkeur voor zijn houten schip. Het gezin vervalt in armoede, de onderlinge verhoudingen worden scherper en scherper. 

IJzingwekkend

Het dorp, de verteller van het verhaal, ziet het allemaal gebeuren. Ze hebben een sterke mening over van alles en nog wat. De invalshoek van het verhaal is behoorlijk origineel, in het begin is het wel even wennen, wie is die wij? Carr vertelt op rustige toon dit bijzondere en soms ijzingwekkende verhaal dat boeit tot de laatste bladzijde.

‘Nooit, nooit, nooit’ van Linn Strømsborg

Een roman over een dilemma dat veel jonge vrouwen in deze tijd kunnen ervaren.  Wel of geen kinderen en als ik het niet wil, hoe valt dat bij de mensen in mijn omgeving. Een jonge Noorse, haar naam wordt in het boek niet genoemd, weet diep in haar hart dat ze geen kinderen wil. Ze ziet zichzelf in de toekomst niet als moeder. Haar partner Philip denkt er anders over. Maar, zegt hij, ik wil wat jij wil en ik wil vooral bij jou zijn. 

Standpunt

Alles wordt anders als ze per ongeluk toch zwanger wordt maar gelukkig een miskraam krijgt. Dat klinkt raar maar anders was het een abortus geworden. Dan komt het nieuws dat hun vrienden Anniken en Alex hun eerste kind verwachten. Philip en zij leven heel erg met hen mee. Toch is er een groot verschil in hoe ze ermee omgaan. Zij is vooral begaan met Anniken, Philip richt zich meer op het kind dat in aantocht is. Het gaat wrikken en naar acht jaar komt er een einde aan hun relatie. Philip weet dat hij graag vader wil worden, zij blijft bij haar standpunt. 

Met vriendjes spelen

Als kind heeft ze gezien hoe haar piepjonge moeder worstelde om rond te komen. Hoe haar grootmoeder de benen nam naar Spanje, zo ver als mogelijk van haar kinderen, die ze alleen kreeg omdat het in die tijd zo hoorde.  Toch heeft ze een fijne jeugd gehad, hutten bouwen, boeken lezen, met vriendjes spelen, ook de middelbare school was okay. Maar ook toen was het evident: geen kinderen voor haar. 

Reacties

Nu ze het duidelijk aan eenieder heeft laten weten, komen de reacties. Bijna iedereen wil haar van haar voornemen afpraten. “Ze weet niet wat ze mist, het is zo mooi een kind te zien opgroeien”, een hele stoet van vrienden, kennissen, familie weet het allemaal zo goed. Maar zij weet het beter, het is haar gevoel, er komt geen kind. 

Strømsborg filosofeert over en duidt aan de hand van verschillende thema’s het standpunt van de ik-figuur. Dat doet ze inlevend, serieus maar ook met gevoel voor humor. ‘Nooit, nooit, nooit’ werd genomineerd voor de Noorse Boekenprijs. Dit is haar eerste boek dat in het Nederlands is vertaald.

‘Het volgende station’ van Hiro Arikawa

Takarazuka is een middelgrote stad in de regio Kansai op het eiland Honshu in Japan. Binnen het stadsgebied loopt een spoorlijn van de Hankyu Spoorwegmaatschappij. Het is een drukbezochte lijn, men kan zowel naar Kobe als naar Osaka reizen. Onderdeel is een klein en vrijwel onbekend lijntje van Station Takarazuka naar Station Nishinomiya-Kitaguchi. Onderweg zijn er zeven haltes, elk met zijn eigen bijzonderheden. Zo is vlak bij de eerste halte de grote Centrale Bibliotheek. Masashi komt er geregeld. Altijd op zoek naar interessante titels. Hij herkent de jonge vrouw die deze dag naast hem plaats neemt onmiddellijk. Zij is het die hem geregeld te snel af is en zijn favoriete boeken voor zijn neus wegkaapt. Nu heeft hij de kans er iets van te zeggen. Of toch maar niet? 

Bruid

Op het volgende station stapt Shoko in. Gekleed in een feestelijke witte jurk komt ze van de bruiloftsreceptie van haar ex. Hij is gevallen voor een ander, een collega. Woedend is ze. Met haar komst probeerde ze het stel in een kwaad daglicht te zetten. Hun reputatie aan te tasten. Terwijl zij uitstapt wordt ze gezien door een klein meisje dat met haar oma op pad gaat. Het meisje denkt dat Shoko een bruid is, haar grootmoeder weet wel beter. 

Impact

Zo zijn er op elk traject tussen de verschillende haltes weer andere reizigers. Sommige van hen worden net als Shoko en Masashi uitgelicht. Ze komen in contact met medereizigers, het kan een afgeluisterd gesprek zijn, een losse opmerking of een conversatie met meer diepgang. Maar in ieder geval wel genoeg om een verandering in gang te zetten. Om, net als Yasue Ito, niet meer met een groep rijke dominante vrouwen op te willen trekken, of als Shoko ontslag te nemen en te verhuizen naar een buurt in de nabijheid van een ander station.  De toevallige ontmoetingen hebben een grote impact op de hoofdpersonages. Zoals we een half jaar later horen, als ze de route in omgekeerde richting nemen. 

Normen en waarden, omgangsvormen, cultuur en schoonheid, ongemerkt krijg je als lezer hier heel veel van mee. Arikawa laat Japanners over elkaar oordelen, soms sta je te kijken hoe anders het in Japan is, maar vaak is de overeenkomst met onze cultuur groter dan we ooit hadden kunnen bedenken.

‘Onder de sterren’ van Virginie Grimaldi

Het zit de Franse Anna niet mee. Samen met haar twee dochters probeert ze het hoofd boven water te houden. De rekeningen stapelen zich echter op en nu dreigt ze haar baan in een restaurant ook nog kwijt te raken. Haar baas wil haar baan aan zijn vriendin geven, hoe pakt ze dat aan? Ze onderhandelt met hem, weet er een mooi bedrag uit te slepen maar moet wel op zoek naar een nieuwe baan. Want het bedrag is net genoeg om de schulden te betalen. Ook haar dochters hebben het pittig, Chloë van zeventien moet eindexamen doen, pubert als een gek en verwijt haar moeder dat die haar vader het huis uitgezet heeft. De jongste, Lily van elf, wordt gepest op school, waar ze een beetje een buitenbeentje is. 

Hamburg

Als Anna haar schulden nu afbetaalt, verandert er eigenlijk niets. Door een gesprek met haar grootmoeder wordt Anna op een idee gebracht. Samen met haar dochters wil ze met de camper naar Scandinavië. Het noorderlicht zien, rendieren en walvissen spotten, de Lofoten bezoeken en op de Noordkaap de as van opa uitstrooien. Alles wordt geregeld: ze kan de camper van haar vader lenen, de scholen geven toestemming dat Chloë en Lily twee maanden weg mogen blijven. Zo vertrekken ze uit Toulouse, door Duitsland naar Denemarken. Maar in Hamburg dreigt het mis te gaan, er wordt een poging gedaan om in hun camper in te breken. Gelukkig treft ze een groepje camperaars uit Frankrijk die onder leiding van ene Julien eenzelfde soort trip maken. 

Bont gezelschap

Het is een bont gezelschap, Julien en zijn zwaar autistische zoon Noa, twee oude opa’s die nogal geheimzinnig doen, een jong stel op zoek naar zichzelf en een gezin met twee kinderen waarvan de ouders hun spruiten willen laten ervaren hoe het is om zonder veel geld en in barre omstandigheden te leven. Ze overnachten samen, overdag gaat ieder zijn eigen gang. Houden ze het met elkaar vol? Of zijn twee maanden net te lang of misschien wel te kort om elkaar goed te leren kennen? 

Grimaldi vertelt het verhaal door de ogen van Anna, ze laat Chloë een blog bijhouden en Lily een dagboek vol schrijven.  Het resultaat is een warm en humoristisch verhaal, de personages komen echt tot leven.