Levensbestemming
Christine is wat bedenkelijker, maar ze is makkelijk over te halen. Alleen peuter Declan gromt en bromt, hij moet die indringer niet. Ook Christines zuster Phyllis ziet er geen heil in. Wonend op loopafstand van haar jongere zus heeft ze alles door wat daar in huis gebeurt. Zelf zorgt ze voor hun vader Eunan die na een hersenbloeding totaal afhankelijk van haar is. Phyllis verandert, verzuurt, ze ziet de hulp die ze haar vader biedt als haar levensbestemming.
Opzouten
Brendan, de vondeling, is een buitenbeentje in het dorp. Gaat stilletjes zijn eigen gang, zwerft langs de kust en komt bij zonderlingen over de vloer. Hij luistert naar hun verhalen en zo jong als hij is, bemoedigt hij ze. Het geeft hem een reputatie die Ambrose en Christine niet prettig vinden. Toch gedogen ze het, het is een fase, het gaat wel weer over. Declan zet zich echter sterk tegen zijn adoptiebroer af, het liefst zou hij hem voorgoed laten verdwijnen. Hij trekt veel naar opa Eunan. De oude man, die een echt een lastig portret is, sterkt hem in zijn idee dat Brendan niet deugt, dat hij op moet zouten.
Zo verlopen de jaren, de visopbrengst loopt achteruit, Ambrose’ maat Tommy gaat alleen verder met steeds grotere trawlers, Ambrose heeft de trein gemist met zijn hardnekkige voorkeur voor zijn houten schip. Het gezin vervalt in armoede, de onderlinge verhoudingen worden scherper en scherper.
IJzingwekkend
Het dorp, de verteller van het verhaal, ziet het allemaal gebeuren. Ze hebben
een sterke mening over van alles en nog wat. De invalshoek van het verhaal is
behoorlijk origineel, in het begin is het wel even wennen, wie is die wij? Carr
vertelt op rustige toon dit bijzondere en soms ijzingwekkende verhaal dat boeit
tot de laatste bladzijde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten