Zij is wit, Joods, jongste dochter van een begenadigd stel. Nakomertje met twee oudere broers en twee oudere zussen die geen van allen nog thuis wonen. Zij is ook voor het eerst op het Percy College. Ze is benieuwd of ze daar vrienden zal krijgen. Ze is graag alleen, het grote huis waar ze woont past haar wel. Zij heet Elisha maar wil Ellie genoemd worden. Alleen haar moeder weigert dat, daarom noemt Ellie haar Marion in plaats van mama.
Onafscheidelijk
Aan het begin van het schooljaar botsen ze, terwijl ze op zoek zijn naar
een lokaal, tegen elkaar op. Alle boeken op de grond, excuses en dan kijken ze
elkaar aan, barsten in lachen uit. Er is een klik, het voelt als een magisch
moment. Hij blijft in haar gedachten, zij laat hem niet meer los. Verder gaat
het niet, het blijft dromen over elkaar. Totdat hij overgeplaatst wordt naar
haar geschiedenisklas. Hij gaat naast haar zitten en vanaf dat moment zijn ze onafscheidelijk.
Melanine
Elk vrij moment brengen ze samen door. Zij verwondert zich over zijn prachtige
body, zijn humor en zijn melanine. Denkt dat het laatste geen rol meer speelt. Hij
helpt haar uit de droom. Hij wordt nog steeds beoordeeld op zijn uiterlijk. Te laag
ingeschat. Zij filosofeert hoe het zou zijn als ze hem mee naar huis zou nemen.
Hij doet dat, neemt haar mee om met zijn
moeder kennis te maken. Zo leren ze elkaar steeds beter kennen. Maar zijn ze
echt voor elkaar voorbestemd? Of haalt het leven een lelijke grap met ze uit.
Bitter
Woodson, veelvuldig geëerd met literaire prijzen waaronder de prestigieuze Hans
Christian Andersen Award, schreef deze aansprekende young adult roman ruim
twintig jaar geleden. Helaas is het thema van discriminatie en achterstelling nog
steeds griezelig actueel. De roman is literair prachtig verwoord, maar heeft
een o zo bitter eind.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten