‘Bent u daar, God? Ik ben het, Margaret’ van Judy Blume

Begin dit jaar had ik me voorgenomen eens vaker een kinderboek te bespreken, nu is het drie maand verder en dit is pas nummer twee. Zo gaat het soms met goede voornemens.  En dit kinderboek van Judy Blume is ook niet de eerste de beste. In de VS al verschenen in 1970, vijf jaar later vertaald in het Nederlands en daarna nooit echt weggeweest. Een internationale everseller staat er op het boekkaft. Zo is het maar net. 

Verhuizen

Margaret is elf als ze met haar ouders van New York naar een slaapstadje in New Jersey verhuist. In haar beleving is het vooral omdat haar ouders haar verder van haar oma vandaan willen hebben. Margaret is namelijk haar enig kleinkind, oma gaat vaak met haar op stap naar musea en concerten en betaalt ook de dure privéschool voor haar. Vooral haar moeder, de schoondochter van oma, wil dat niet meer.  Zo komen ze in een rustige straat terecht, iets verderop woont Nancy die op de openbare school bij Margaret in de klas komt. 

Stoer of stom

Hoewel Margaret er erg tegenop ziet om naar een nieuwe school te gaan, valt het eigenlijk allemaal heel erg mee. Met Nancy, Janey en Gretchen is ze al snel bevriend, de jongens zijn stoer of stom, één meisje in de klas is al snel uit de gratie en de jonge onderwijzer Meneer Benedict laat zich niet in de luren leggen. 

Uitvogelen

Tot zover verschilt het verhaal niet veel van andere schoolverhalen. Wat het bijzonder maakt is de relatie die Margaret met God onderhoudt. Hoewel ze niet gelovig is, haar vader is joods opgevoed, haar moeder christelijk maar hebben beide het geloof achter zich gelaten, praat ze geregeld met God. Hem stelt ze vragen die ze nergens anders durft te stellen. Niet dat hij antwoordt, nee, ze moet het allemaal zelf uitvogelen. En dat lukt prima, zo verstrijkt haar laatste jaar op de basisschool eigenlijk zonder al te veel hobbels. 

Om in 2024 nog eens terug te kijken naar een opgroeiend meisje in 1970 is niet alleen nostalgisch, ondanks het grote tijdsverschil zijn de gevoelens van een elfjarige nog heel herkenbaar. Het ontbreken van sociale media zal de elfjarige van nu als een gemis zien, voor hun grootmoeders is dit boek echter een feest der herkenning.