‘De ondergrondse zon’ van Andrea Lundgren

 Mella is teruggegaan naar het huis van haar jeugd. Diep in de bossen van Zweden wil ze weer tot zichzelf komen. Het was heel bijzonder toen ze jong was, op een dag verdween ze uit het blikveld van haar moeder. Zelf zei ze dat ze in een steen verdwenen was. Toen haar moeder terugkwam op de plek waar Mella verdwenen was, was ze ook zomaar weer terug. Vreemd, raadselachtig, zoals er zoveel in haar leven vreemd en raadselachtig is. 

Bang

Mella houdt van de dieren, vooral de ondergrondse kunnen op haar aandacht rekenen. De aarde, de wormen, de kevertjes, het is haar allemaal even dierbaar. Het ‘echte’ leven is echter een hel voor haar. Bang voor alles en iedereen, toch verlangt ze naar vriendschap, soms lukt het om een tijd met iemand op te trekken. Maar het blijft moeilijk, liever is ze alleen, zonder starende blikken, zonder moeilijke conversaties. Ze gaat het uit de weg. Haar excuus is het boek dat ze schrijft. Dat heeft haar aandacht nodig. Ze reageert nergens op, alleen de telefoontjes van haar bezorgde moeder wil ze, met moeite, beantwoorden. 

Hond

Er komt een hond in Mella’s leven. Door iemand achtergelaten en vastgebonden aan een lantaarnpaal en vervolgens mee naar huis genomen door een vriendelijke voorbijganger.  Eigenlijk wil ze geen hond, het is ook nog een grote hond, hij maakt haar bang. Toch lijkt het een goede keuze, ze is veel alleen, ze heeft de ruimte, de hond kan haar goed doen. Als de hond bij de eerste keer dat ze buiten komt er vandoor gaat, slaat de schrik Mella om het hart. Gelukkig komt de hond binnen vier seconden terug. 

Dicht op de huid

Zo kruipen we als lezer in het hoofd van Mella. Daar schiet het alle kanten op, van haar kinderjaren naar het nu, naar haar tienertijd, de schoolgebeurtenissen. En altijd komen de aarde en de dieren weer in beeld. Onuitroeibaar in haar gedachten: “Een wonderlijk doorschijnend ogenblik lang ben ik dit alles. De zwarte ogen van de berk, de glinstering van de rivier. Het onwerkelijk groene gras. Het suizen van de wind. Ik blijf staan waar ik sta, alle bloedvaten in mijn hoofd trekken samen en mijn hoofd zit vol mieren, vol slaap”. Lundgren weet zo dicht op de huid van Mella te komen, heel bijzonder.