‘Het gat’ van Hye-young Pyun

Oghi opent langzaam zijn ogen en bedenkt dat hij in het ziekenhuis is. Samen met zijn vrouw is hij met de auto verongelukt, zij heeft het niet overleefd, hij ternauwernood. Hij kan niets in beweging krijgen, zijn armen niet, zijn benen niet, zijn mond is strak en stijf, lijkt wel dichtgesnoerd, alleen zijn ogen kan hij laten rollen. Een verpleegster neemt zijn bloeddruk op, hij ziet het, maar voelt niets. 

Tolk

De arts die hem onderzoekt drukt hem op het hart dat hij door wilskracht vooruit kan gaan, medisch gezien kunnen ze weinig voor hem doen. En zo belandt Oghi uiteindelijk weer in zijn eigen huis, onmachtig om te praten, alleen met het knipperen van zijn ogen kan hij communiceren.  Het is zijn schoonmoeder die alles voor hem regelt. Een inwonende verpleegster, fysiotherapie, iedereen praat tegen hem, antwoorden kan hij niet, zijn schoonmoeder neemt de taak van tolk op zich. 

Ambities

Al die tijd overdenkt Oghi zijn vorige leven. Hoe hij studeerde aan drie universiteiten in Zuid-Korea, hoe hij opklom in zijn vak als cartograaf, dankzij Google Earth steeds meer buiten zijn werk optrad als deskundige op congressen en gastcolleges gaf. Zijn vrouw had ook ambities. Ze wilde journalist worden, auteur, elke twee jaar was er een nieuwe poging iets tot stand te brengen, altijd mislukte het. Uiteindelijk stort ze zich op de tuin bij hun huis. Leest alles wat los en vast zit, maakt er haar paradijsje van. Met weemoed denkt Oghi eraan terug. 

Ommekeer

Nu is hij overgeleverd aan zijn schoonmoeder. Haar heeft hij in hun verkeringstijd leren kennen als een sophisticated lady, iemand die voor hem onbereikbaar was. Maar ze is veranderd, kan losgaan als een viswijf, brullen als een gewond kind. Oghi verbaast zich om die ommekeer, wat is er in haar gevaren? Toch blijft hij doorzetten, het zou hem toch moeten lukken eindelijk weer een hand of een been in beweging te krijgen. Hij wil weer terug naar zijn oude baan, in een rolstoel desnoods, hij geeft niet op! Nooit! 

Een heel bijzonder boek, dat is ‘Het gat’, merkwaardig hoeveel je van iemand, die niets meer kan, over het leven in Zuid-Korea opsteekt. Het gebeurt bovendien niet vaak dat je een uit het Koreaans vertaald boek leest. Het smaakt in elk geval naar meer.