‘Niets gezien’ van Shanna de Jong

Thrillerauteur Caro Woesthoff is altijd op zoek naar inspirerende thema’s voor haar boeken. Ditmaal denkt ze het gevonden te hebben in Wilhelminadorp in Zeeland. Hier is in 1996 aan de oever van de jachthaven een baby aangetroffen. De vondeling is met spoed naar het ziekenhuis overgebracht. De politie ging op zoek naar aanwijzingen en riep getuigen op zich te melden. En daarna houdt de informatie van die kant op. Het blijft een mysterie. 

Giftig

Van haar uitgever heeft Caro een maand gekregen om zich in Wilhelminadorp te oriënteren. Dat komt goed uit, zo kan ze Amsterdam een tijdje de rug toekeren en bekomen van de giftige relatie met haar ex Quinten. Ze mengt zich onder de bevolking neemt contact op met de lokale politie en spoort de vinder van de vondeling op. Dat is Aram Coster, nu, net als zijn vader voor hem, huisarts in het dorp. 

Dossiers

De jonge politieagenten zijn erg behulpzaam, zij zijn ook nieuwsgierig naar wat er plaats gevonden heeft. De dossiers over de zaak zijn namelijk verdwenen, daar valt dus niets te halen. Wel zijn er meer mensen die iets van de zaak weten. Zoals de havenmeester en Aram. Hoe krijgt ze hem zover dat hij wat meer over die nacht los wil laten? Wat moet ze met de gevoelens en emoties die hij bij haar losmaakt?  Kan ze hem überhaupt vertrouwen? 

Waarheid

Want al snel gebeuren er gevaarlijke dingen rond haar persoon. Er wordt brandgesticht in het huis waar ze verblijft. Ze krijgt dreigbrieven. Ze hoort ‘s nachts voetstappen op de trap. In shock belt ze de politie die snel ter plaatse is. Van een insluiper is echter geen spoor meer te bekennen. Caro herinnert zich alleen een lang persoon met een zwarte hoody. Toch heeft Caro het gevoel iets dichter bij de waarheid te komen, al gaat het langzaam en duurt het nog wel even voordat de laatste puzzelstukjes op hun plaats vallen. 

De Jong levert met haar debuut een puike psychologische thriller af. De setting in Zeeland, het leven op en aan het water en het wat stugge volkskarakter komen levensecht over. De laatste plottwist is ronduit verrassend, die zie je als lezer niet één-twee-drie aankomen. ‘Niets gezien’ is een fijn vakantieboek, zeker als je die in Zeeland doorbrengt.

‘Paris’ van Bert Wagendorp

‘Paris’ is het derde deel in de memoires van Abel Sikkink, de jonge journalist, die als jongetje met zijn gezin in 1847 vanuit de Achterhoek naar Amerika emigreerde. Bij hun tocht naar hun nieuwe thuis, komt het gezin om bij een scheepsramp op het Eriemeer, alleen Abel overleeft het. Hij denkt dat ook zijn jongere broer Antonie ontkomen is, maar niemand heeft de jongen na de ramp gezien. Abel wordt opgevangen door een jong gezin, krijgt een goede opleiding, wordt journalist van de lokale krant en verhuist daarna naar New York, voor een baan bij de New York Herald. 

Trein naar Parijs

Vervolgens doet hij, samen met zijn jeugdvriend Kalle, verslag van de gruwelijke en bloedige Burgeroorlog. Overleeft een aanval van tyfus, en gaat in 1867 samen met zijn vrouw Sandra en vriend Kalle op reis naar het Beloofde Land.  Sandra is de hele overtocht zeeziek, ze wil in de eerste stop-over in Marseille niet verder reizen. Aangezien Abel de reisgenoten aardig zat is, is het een makkelijk besluit niet verder te gaan maar de trein naar Parijs te nemen. Daar kan hij het correspondentschap van de NYHerald op zich nemen. 

La Commune

Het is een hectische tijd in de Franse hoofdstad. Het verschil tussen arm en rijk is enorm, er zijn maar weinig welgestelden die daar verandering in willen brengen. Verder dient zich een conflict met Pruisen aan. Uiteindelijk belegeren de Pruisische troepen Parijs, is er hongersnood onder grote delen van de bevolking, alleen voor de rijken verandert er weinig. De overgave krijgt nog een lelijk staartje als de volgelingen van de Commune, mensen die vechten voor gelijkheid en broederschap door de Franse regeringstroepen in de pan gehakt worden. Tienduizenden doden, de straten liggen vol met lijken, het lijkt alsof Abel terug is op de Amerikaanse slagvelden. 

Documentatie

Ook dit deel van de trilogie blijft boeien. Wel lijkt het alsof Abel wat meer afstand neemt, mogelijk hard geworden door zijn ervaringen tijdens de Burgeroorlog.  Wagendorp weet enorm veel geschiedenisfeiten in een verhaalvorm te gieten, het is geen opsomming, het zijn ‘echt’ de memoires van Abel Sikkink. Wat een werk moet dat geweest zijn, al die documentatie van al die historische personen die hij tegenkomt. Mijn kennis van deze periode in de geschiedenis is door dit boek in elk geval flink vooruitgegaan.

Klik hieronder voor de eerdere delen van de trilogie:

Phoenix

Kalle

‘Kofferverhalen’ van Adriaan van Dis , Karin Amatmoekrim en Abdelkader Benali

Het is juli, tijd van vakantie, tijd om de koffer te pakken. Om lekker uit te waaien, even bij te komen van werk en stress, de school achter je te laten. Hoe anders is het als je je koffer pakt om te gaan verhuizen, van land, van stad, van streek naar een andere, onbekende plek. Het nieuwe kunstmuseum Fenix in Rotterdam is helemaal gewijd aan migratie. Gevestigd tegenover een oud gebouw van de Holland-Amerika Lijn, de rederij die duizenden en duizenden, misschien wel miljoenen Nederlanders en andere Europeanen naar Amerika bracht. Het museum verzamelde een paar duizend koffers, koffers die het verhaal vertellen van al die reizen en al die mensen. 

Pendelen

Tien van deze verhalen zijn gebundeld in ‘Kofferverhalen’. Zoals het verhaal van Cornelis van Wees die naar Canada ging. Het land paste hem, de grootsheid, de kou. Willemien Boerrigter die in 1898 haar verloofde achterna reist naar China, De Surinaamse Esther die haar kinderen kwijtraakt aan Nederland en Curaçao. Leny en Kees die pendelen tussen Rotterdam en Maastricht, de Amerikaanse Maryann Mackay die valt voor de charmes van de Nederlandse Leo. Het jongetje Rob die ten tijde van de apartheid met zijn ouders naar Zuid-Afrika gaat en na een jaar al terugkomt. En als laatste de Oekraïense Larysa, in 2022 op de vlucht voor de Russische troepen. Hun verhalen worden door Karin Amatmoekrim en Abdelkader Benali prachtig verwoord. 

Onzichtbare bagage

De ‘hoofdbagage’ komt echter van Adriaan van Dis. Op zijn zo bekende onderhoudende toon bekijkt hij het thema koffers van alle kanten. Zijn eigen reizen, naar India, Nigeria of naar Zuid-Afrika. De koffer in de literatuur, koffers in musea. Hij bezoekt het Musée National de L’Histoire et de L’immigration in Parijs. Meer dan een kwart van de huidige Franse bevolking heeft een migratieachtergrond. Hoe zijn zij allemaal in Frankrij terecht gekomen?  “Je land verlaten zadelt je op met veel herinneringen, goede, slechte of gestolen. Het is de onzichtbare bagage die van generatie op generatie wordt doorgegeven”. 

Museum Fenix is gevestigd op Katendrecht, Paul Nijghkade 5 Rotterdam: www.fenix.nl. 

PS. Abel Sikkink uit Bert Wagendorps roman ‘Phoenix’ maakt met zijn familie de overtocht naar Amerika in 1847. Het vertrek uit Rotterdam en hun aankomst in de New York komt daarin uitgebreid aan bod. Klik hier voor de BvdW van Phoenix. 

‘Een vrouw in de poolnacht’ van Christiane Ritter

Het is 1934 als Christiane Ritter naar haar man op Spitsbergen reist. Hij is daar al drie jaar als onderzoeker aan het werk. Daarnaast is hij pooljager, vangt vossen voor hun vacht en zeehonden en beren om op te eten. Het is dan ook een grote schok als Christiane, na een redelijk luxe zeereis ernaartoe, voet zet op het onherbergzame eiland. Niet alleen haar man verwelkomt haar, ook is er de jonge Noor Karl, die haar man bij zijn werk terzijde staat. 

Romantisch idee

Het landschap is troosteloos. Geen bomen, geen struiken alleen stenen, stenen en nog eens stenen. Grauw en grijs, zover het oog reikt. De hut waarin ze verblijven is een vierkante doos bedekt met dak vilt. Binnen is een kachel, water moet nog ergens gevonden worden, haar man en Karl zijn hier ook nog niet eerder geweest. Haar man steekt de kachel aan, het is een en al rook en roet, Christiane vindt het verschrikkelijk, voor hem lijkt het allemaal gewoon. Waar is ze aan begonnen. Hoe heeft ze haar rustige leven in Wenen zo achter zich kunnen laten, met alleen een romantisch idee hoe een poolnacht eruit kan zien. En dit is nog maar het begin. 

Geen zonlicht

Toch went ze aan het barre leven, ze krijgt een dagritme, poetst veel (en dat is ook nodig in de rokerige hut), loopt elke dag haar rondje rond de hut, hoe koud het ook is. De mannen gaan op vossenjacht, de witte vacht van de poolvos is zeer gewild in Europa, Dagen, soms zelfs weken is ze alleen. Het stormt, de poolnacht zet in november in, heel lang zal er geen zonlicht zijn, de hut raakt ingesneeuwd, het is vaak eenzaam. Alleen de sterke wil om te overleven helpt haar door de moeilijkste dagen. 

Zomer

Christiane Ritter (1897-2000) was de eerste vrouw die een heel jaar op Spitsbergen doorbracht. Ze beschrijft haar verblijf op Spitsbergen op positieve en optimistische wijze, ze wil zich niet door de omstandigheden laten kisten. Uiteindelijk laat ze de kans in het voorjaar van 1935 te vertrekken voorbijgaan, pas in de herfst keert ze tevreden terug naar Wenen. Blij dat ze de zomer ook heeft meegemaakt. De zwart-wit tekeningetjes in het boek zijn van Ritter zelf, ook zijn er een paar foto’s van Ritter en haar man.  

‘In een oogwenk’ van Jo Callaghan

Commissaris van politie Kat Frank is na een verdrietige periode in haar privéleven voor het eerst weer aan het werk. Haar man John is een half jaar geleden, na een fatale misdiagnose, overleden aan longkanker. Samen met hun zoon Cam probeert Kat de draad weer op te pakken. Als ze bij haar meerdere McLeish komt, is ze benieuwd welke taak haar te wachten staat. Ze zullen haar vast niet in het diepe gooien, maar in bureauwerk heeft ze ook niet zoveel zin. 

Lock

McLeish is een eeuwige brombeer en mopperpot, toch kan Kat goed met hem opschieten. Ze heeft enorm veel van hem geleerd. De taak die hij nu voor haar in gedachten heeft, spreekt haar echter helemaal niet aan.  Er is een nieuwe minister van justitie die heilig gelooft in AI. Ze heeft bij een instituut op dat gebied een AIDE laten ontwikkelen die nu klaar is voor een pilot. Die zal bestaan uit het opnieuw doornemen van de vermissingszaken van de laatste tien jaar.  Lock, zo heet de AIDE, zal onder leiding van Kat en met de hulp van de piepjonge professor die voor zijn ontwikkeling verantwoordelijk is, de zaken doorspitten om te zien welke zaak prioriteit moet krijgen. 

Botsende karakters

Kat moet er niets van hebben. Lock is een machine, geen mens, en kan nooit een zaak beoordelen zoals een goede ervaren rechercheur dat doet. Maar McLeish is onverbiddelijk, ze gaat dit doen of langer thuis zitten. Haar team wordt uitgebreid met de ambitieuze jonge inspecteur Hasan, die wanhopig indruk probeert te maken op de knappe professor, en de nog jongere brigadier Browne. Een team van lik-me-vestje: een AIDE, een eigengereide prof, een tegensprekende inspecteur en een voortdurend misselijke brigadier. Hoe kan McLeish denken dat Kat deze mix van botsende karakters op één lijn krijgt? 

Vlotte pen

Jo Callaghan is senior strateeg en doet onderzoek op het gebied van de invloed van AI op de bevolking. Ze werkt dus veelvuldig met AI en kent de weerstand hiertegen. Dat alles heeft ze verwerkt in deze kostelijke detective. Geweldige dialogen, eigengereide en goed uitgewerkte karakters, humor en een vlotte pen maken dit boek al heerlijk om te lezen. Maar de rol van Lock, de AIDE , tilt dit debuut ver boven de gemiddelde detective uit. Lees dit boek, ook als je niet van detectives houdt.