Hamburg, januari 1947. Hanno
Dietz zwerft door de verwoeste straten van de stad. Op zoek naar voedsel en
brandstof. Met zijn moeder en zusje woont
hij in een kleine kamer van hun verder gebombardeerde huis, hun vader is al
meer dan vijf jaar vermist. Het is
ijskoud, de kolentreinen rijden niet meer, daar kon je nog wat kolen vanaf
stelen, nu ruilt hij de dingen die hij vindt voor voedsel. In een kelder van
wat eens een chique huis was treft hij niet alleen hout aan, er ligt ook het
lijk van een jonge vrouw. Weer buiten
staat zijn zusje Wiebke op hem te wachten, achter haar schuilt een peuter, ze kunnen het niet over hun hart verkrijgen
het goed geklede jongetje achter te laten en nemen het mee naar huis, naar hun
moeder. Zij zal wel raad weten.
Landgoed
Keulen, augustus 1992. Anna viert
haar veertigste verjaardag. Ondanks dat ze al vijf jaar gescheiden zijn is haar
ex Thomas ook aanwezig. Bij het opruimen
brengt hij het tijdens de oorlog verloren landgoed van haar moeder ter
sprake. Zou haar moeder misschien er
toch nog belang bij hebben het landgoed terug te eisen. Na de val van de muur
in 1989 hebben meer mensen met succes geprobeerd hun goederen uit het
voormalige Oost-Duitsland weer in handen te krijgen. Anna ziet het haar aan
alcohol verslaafde moeder niet doen. Hun relatie is problematisch, haar moeder zwijgt
als het graf over wat haar tijdens en kort na de oorlog is overkomen. Maar Anna’s
nieuwsgierigheid is gewekt, als ze brieven en andere papieren van het landgoed
Uckermark vindt besluit ze er in de herfstvakantie, ze is lerares aan een
middelbare school, een kijkje te gaan nemen. Het zet haar op het spoor van een
ongelooflijke geschiedenis die haar leven voorgoed zal veranderen.
Sprankje hoop
Drie verhaallijnen leiden
naar de ontknoping van deze knap geconstrueerde roman. Het verhaal van de
familie Dietz met het anonieme pleegjongetje, de gebeurtenissen op het landgoed
Uckermarck tijdens en na WOII en de speurtocht van Anna. Mechtild Borrmann weet historische feiten en
fictieve verhaallijnen prachtig te verweven.
Je hebt het gevoel dat je vooral de familie Dietz heel goed leert
kennen, de krachtige moeder die niet opgeeft en telkens weer een sprankje hoop
ziet en de kansen die zich voordoen benut. Het boek leest als een detective, je wil weten
hoe de vork in de steel zit, wegleggen is geen optie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten