‘Water’ van John Boyne

Vanessa Carvin is Dublin ontvlucht. Het afgelopen jaar heeft haar zo aangegrepen dat ze er niet langer wil wonen. Een eilandje voor de kust van Galway is haar schuiloord. Zodra ze voet aan wal zet, knipt ze haar haar af, scheert haar hoofd bijna kaal. Bovendien verandert ze haar naam in Willow Hale. Een oude cottage wordt haar nieuwe home, dicht bij zee, geen tv, geen internet. Afgesloten van de bewoonde wereld, zo wil Vanessa voorlopig wonen. 

Pudding

Ze verkent het eiland, ontdekt de nieuwe en de oude pub. Leert haar buren een beetje kennen, maar het liefst houdt ze zich afzijdig. Dat komt goed uit, de bewoners van het eiland zijn niet al te toeschietelijk, moeten niet te veel van vreemden hebben. Langzaamaan krijgt ze een vaste dagindeling, ze wandelt veel, eet dagelijks in één van de twee pubs, haalt boodschappen, maakt kennis met Luke met wie ze het goed kan vinden. Tolereert Pudding, de kat van de buren, die denkt dat de cottage zijn domein is. 

Veilige jeugd

Maar vooral overdenkt ze haar leven, haar huwelijk met Brendan, hun bijna societyleven door de bekendheid van hem. Ze waren graag geziene gasten op menig feest. Haar twee dochters, Emma en Rebecca. Hoe het was toen ze nog klein waren, opgroeiden tot jonge vrouwen. Dat Emma er niet meer is. Het verdriet en de radeloosheid daarover. Rebecca die niets meer van haar wil weten! “Als moeder was ze geen natuurtalent, maar ze hield van haar dochters en deed alles om ze een fijne en veilige jeugd te geven”, overdenkt Vanessa. Hoe kon het dan toch zo fout lopen? 

Pareltje

Stukje bij beetje laat ze iets los over de zware tijd die ze achter de rug heeft. Zo kom je als lezer achter de waarheid, haar waarheid, over wat voorgevallen is. Het heeft alles met water te maken, water dat haar leven met Brendan beheerste, water dat haar nu scheidt van de bewoonde wereld, een veilige buffer die haar de kans geeft met zichzelf in het reine te komen. Tenminste, als dat überhaupt nog mogelijk is. John Boyne laat Vanessa in al haar verdriet, onmacht en woede tot leven komen.  Herkenbaar, inlevend, een vrouwenleven dat tot nadenken stemt, je laat reflecteren op haar en op jezelf. Een pareltje om niet snel te vergeten.