Wrokkig
Het is 1932 als Berend van Duren de lagere school verlaat om bij een boer aan het werk te gaan. Hij heeft het daar niet slecht maar het verschil met zijn thuissituatie is schrijnend. Waar bij de boer aan tafel heerlijk vers brood met roomboter gegeten wordt, is er thuis nauwelijks genoeg voor iedereen. Het maakt hem wrokkig. Hij had graag naar de Mulo in Zwolle gewild, hij kan goed leren, de bovenmeester had graag gezien dat hij verder zou gaan.
Tanja
Hij is en blijft een buitenbeentje. Ook in de eerste oorlogsjaren. Herfst 1939 is hij opgeroepen in de
mobilisatie, als jonge soldaat ziet hij het bombardement van Rotterdam met
eigen ogen. Toch besluit hij twee jaar
later zich aan te melden voor werk in Duitsland. Zie je wel, denken de
dorpelingen, hij deugt niet. Helemaal als hij in 1945 met een Russische vrouw
terugkomt. Weten zij veel wat hem allemaal is overkomen. Hoe hij zijn geliefde
Tanja heeft leren kennen. Dat zij als Ostarbeiterin uit Sebastopol naar
Duitsland is versleept, daar is vernederd en verguisd.
Gelukszoekers
Berend heeft in 1980 zelf zijn wederwaardigheden opgeschreven. Na zijn dood
in 2004 is Trea ten Kate, de kleindochter van zijn zus, met het verhaal aan de
slag gegaan. Ze las zich in, haalde de historische feiten boven water in
archieven en bibliotheken in Nederland en Duitsland. Ze volgt zowel het pad van
Berend als dat van Tanja. De geuren en kleuren vulde ze zelf in om dit verhaal
over ‘eenzaamheid, onrecht, uitsluiting en onbegrip’ te publiceren. Haar conclusie
uit Berends verhaal is: “Oordeel niet te snel, leer de ander kennen, luister
naar diens verhaal en je ontdekt dat je meer met elkaar gemeen hebt dan je
eerst dacht. Uiteindelijk zijn we allemaal gelukszoekers”.
Het boek is ook als luisterboek te leen bij de Online Bibliotheek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten