‘Onder de mensen’ van Mathijs Deen

Als maker van Boek van de Week heb ik zo mijn voorkeuren. Eén daarvan is de schrijver Mathijs Deen. Elk boek van hem is wat mij betreft raak. Of het een Waddenthriller is of een roman als ‘Onder de mensen’’, Deen pakt mij in met zijn korte bondige taal, zijn verhaallijnen, de sfeer en bijzondere karakters.  ‘Onder de mensen’ is niet echt recent, toch wil ik er, op de valreep van dit jaar, aandacht aan besteden. 

Contactadvertentie

Jan is een stoere, stugge boer op het Groninger platteland. Zijn boerderij ligt vastgeplakt aan de zeedijk, hoog vanuit de schuur kun je de zee zien. Hij woont er alleen, zijn ouders zijn bij een auto-ongeluk in Oostenrijk om het leven gekomen. Jan wil niet langer in zijn eentje de diepvriesmaaltijden eten die zijn moeder voor haar vertrek naar Oostenrijk voor hem klaargemaakt heeft. In zijn eentje de tachtig hectare graan en bieten verbouwen en oogsten. Jan wil gezelschap, Jan wil seks en als het even kan, ook een kind. Een opvolger.  Jan onderneemt actie, het is de jaren tachtig, datingsites bestaan niet en ook ‘Boer zoekt vrouw’ moet nog uitgevonden worden. Hij zet daarom een contactadvertentie in een landelijke krant. 

Dicht bij de zee

Irene werkt op de afdeling kleine advertenties. Niet dat dit haar droombaan is. Na een documentatieopleiding heeft ze eerst een relevante baan gehad. Haar contract is echter niet verlengd, nu zit ze bij de krant. Ze ziet Jans advertentie binnenkomen en het eerste wat ze denkt is dat zij daar zou willen wonen. Aan de dijk, dicht bij de zee. Dus wat doet ze, ze schrijft als vier verschillende persoonlijkheden brieven aan Jan. Mochten er reacties van anderen binnenkomen, zal ze die zeker tegenhouden, ze is ervan overtuigd dat Jan één van de vier dames zal kiezen. 

Vastbesloten

Dat klopt en Irene reist als de standvastige en enigszins nukkige Wil met de trein naar Groningen.  Het is heel ongemakkelijk als ze samen in de restauratie zitten, Wil dringt eropaan dat Jan haar mee naar de boerderij neemt. Ze is niet benieuwd naar Jan, niet naar het huis, nee, ze wil de zee zien.  Want daar is het haar om te doen! Dat Jan iets anders zoekt, daar maalt ze niet om, Wil is vastbesloten in Groningen te blijven.