Afgelopen zaterdag is de schrijver Harry Mulisch op 83 jarige leeftijd overleden. Mulisch vormde met W.F. Hermans en Gerard Reve de grote drie, de beste literaire schrijvers van het naoorlogse Nederland. Dat een icoon gestorven is blijkt wel uit de berichtgeving in de media: het journaal, de kranten en de nieuwsrubrieken werden omgegooid na zijn verscheiden.
In de pupil, verschenen in 1987, zijn talrijke aanwijzingen te vinden dat het boek autobiografisch is. De hoofdpersoon is een zestienjarige jongen aan wie tijdens zijn Italiaanse reis op zijn achttiende het ware schrijverschap wordt geopenbaard. Hij is een eigenwijze kwast die zich ver boven iedereen verheven voelt, die op het eerste gezicht veel zelfspot bezit, maar alleen zichzelf serieus neemt. Maar wat aan de ene kant ergerniswekkend aan hem is, is aan de andere kant onontbeerlijk voor zijn schrijverschap: zichzelf als een godheid zien die de compositie van de wereld in elke roman overdoet. Het is precies het imago dat Harry Mulisch zich in de loop der jaren heeft aangemeten.
Mulisch heeft ook een Overijsselse connectie. Zijn grote roman ‘De ontdekking van de hemel’ schreef hij tijdens zijn verblijf op het buiten Groot Hoenlo in Olst. Het huis speelt een voorname rol in het boek en wordt Groot Rechteren genoemd. Het boek werd later verfilmd door de in Dalfsen woonachtige Jeroen Krabbé terwijl de opnames voor een groot deel plaatsvonden op kasteel Het Nijenhuis in Wijhe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten