‘Het huis van mijn moeder : een Egyptisch- Nederlandse familiegeschiedenis’ van Maria Farag

Maria Farag, telg uit een Egyptische koptische familie, groeit op in Nederland. Haar moeder Elham is in de jaren zestig als negentienjarige samen met haar zusje naar Nederland gekomen. Een oudere broer is hier dan al. Elham gaat aan het werk bij de Wereldomroep. Haar uitstekende kennis van het Engels en het Arabisch heeft haar de baan bezorgd. Hoewel Elham plannen had naar Canada door te reizen is het daar nooit van gekomen. Ze trouwt, krijgt kinderen, doet een doctoraal studie, werkt, kortom, ze gaat op in de Nederlandse samenleving. Maar zonder haar culturele achtergrond   en haar geloof te verloochenen. 

Grootvader

Maria is vooral nieuwsgierig naar haar grootvader, naar zijn beweegredenen  om al zijn kinderen aan te moedigen naar het buitenland te vertrekken. Niet één bleef er in Egypte. Was dat vanwege het geloof? Zag hij voor hen betere kansen buiten Egypte? Er zijn brieven van hem bewaard gebleven, vooral uit de tijd dat hij verliefd-verloofd was met Maria’s grootmoeder. Maar ook brieven die hij aan zijn dochter Elham schreef. Maria gaat ermee aan de slag. 

Assiut
De beste manier om antwoorden te vinden is door naar Egypte af te reizen en de familie te bezoeken. In haar jeugd is Maria vaak op vakantie geweest, dat is wezenlijk anders dan de zoektocht die ze nu gaat ondernemen. Tot Maria’s verbazing laat  Elham weten dat ze mee wil. Samen vertrekken ze eerst naar de familie in Assiut, een koptisch-christelijk bolwerk waar het verhaal van haar grootouders begon. 

Ze worden hartelijk onthaald. De familie is groot en rommelig. Er zijn oude buren, vrienden, kerken waar de familie kerkte of nog steeds komt. Er zijn veel mensen die herinneringen aan haar grootouders en moeder hebben. En wat zo mooi is, de meesten steken hun mening niet onder stoelen en banken. Er wordt vrijuit gesproken, over de kerk, over het geloof, over het bewind. 

Warm bad
Farag neemt de lezer zo mee op haar (her-)ontdekkingsreis door Egypte. Waar zij steeds meer waardering voor mens en land krijgt, neemt haar moeder afstand.  Als lezer krijg je een beeld voorgeschoteld dat mogelijk een aantal aannames onderuithaalt. Niet een rigide regime maar een warm bad met schurende randjes. Heel prettig om te lezen en heel geschikt om een mooie docureeks van te maken. Dus VPRO, kom maar op!